این فیلم یک تریلر فوق‌العاده سرگرم‌کننده، پرتنش و اغواگر است. برخلاف انتظار، فیلم به جای اکشن‌های پرهزینه، بر روی تنش‌ها و پویایی‌های بین شخصیت‌های اصلی‌اش تمرکز می‌کند و به یک تریلر روان‌شناختی جذاب تبدیل می‌شود. شیمی بین مایکل فاسبندر و کیت بلانشت فوق‌العاده و محور اصلی فیلم است. صحنه مهمانی شام یکی از بهترین صحنه‌های فیلم است و زمینه را برای بازی موش و گربه‌ای که در ادامه می‌آید، فراهم می‌کند. فیلم یک داستان مسحورکننده از فریب را می‌بافد که به شکلی عذاب‌آور پرتنش است و با کمدی غیرمنتظره و کاوش در مفاهیم قدرت و غرور همراه می‌شود. این فیلم بیشتر یک مطالعه شخصیتی است تا یک اثر اکشن. این یک درام خانگی پیچیده است که در دنیای جاسوسی اتفاق می‌افتد و دقیقاً به این دلیل که بسیار شخصی است، جذاب و تازه به نظر می‌رسد و بدون نیاز به صحنه‌های پر زرق و برق، مخاطرات را به بالاترین سطح می‌رساند.

نمی‌توان انکار کرد که «اسپارتاکوس» کاری را که قصد انجامش را دارد، به خوبی انجام می‌دهد - و به گونه‌ای که هیچ چیز دیگری را که اکنون در تلویزیون پخش می‌شود، تکرار نمی‌کند. این سریال با سبک بصری منحصر به فرد خود، که یادآور رمان‌های گرافیکی است، و تعهد بی‌پرده‌اش به نمایش خشونت و محتوای بزرگسالانه، خود را از درام‌های تاریخی دیگر متمایز می‌کند. هدف آن ایجاد یک تجربه غریزی و پر زرق و برق است و در این زمینه موفق می‌شود. با این حال، موفقیت در اجرا لزوماً به معنای یک تجربه لذت‌بخش برای همه نیست. اگر این سریال به صورت رایگان از شبکه‌های عمومی پخش می‌شد و ممکن بود کودکان با آن مواجه شوند، شاید جای نگرانی بود. اما اینطور نیست؛ این سریال در یک شبکه کابلی پولی پخش می‌شود و به وضوح مخاطب خاص خود را هدف قرار داده است. در نهایت، با اینکه من شخصاً ممکن است از سبک آن لذت نبرم، اما نمی‌توانم انکار کنم که سریال در تحقق دیدگاه خاص و بی‌پرده خود، مهارت دارد.

استودیوی انیمیشن دریم‌ورکس سی‌امین سالگرد خود را با بهترین کارتون بلند از یک استودیوی بزرگ در سال‌های اخیر جشن می‌گیرد. «ربات وحشی» چیزی از «غول آهنی» برد برد به ارث برده، اما شور و شوقی برای طبیعت و ارتباطی با مفهوم والدین دارد که کاملاً تازه به نظر می‌رسد. فیلم در ابتدا به طرز شگفت‌آوری بی‌رحم است و چرخه خونین زندگی را به تصویر می‌کشد، اما با پیشرفت داستان، رویکردش نرم‌تر می‌شود، در حالی که همچنان رگه‌ای از واقعیت مرگبار را حفظ می‌کند. تصاویر فیلم زیبا و روان هستند و به سمت نقاشی گرایش دارند. صداپیشگی‌ها بی‌نقص هستند؛ لوپیتا نیونگو به خوبی ترکیبی از دنیای دیگر و احساسات قابل‌شنیدن را ارائه می‌دهد. این یک سرگرمی خانوادگی فوق‌العاده است. شاید حتی یک کلاسیک آینده.

در فیلم جدید و به آرامی شگفت‌انگیز خود، «زندگی پی»، کارگردان آنگ لی آنقدر عناصر متفاوت - افسانه ازوپی و فناوری سه‌بعدی پیشرفته، شرق و غرب، جوان و پیر - را با هم ترکیب می‌کند که ممکن است به تازگی موفق شده باشد خود را به عنوان اوبامای سینمای جهان معرفی کند. فیلم برای شروع کمی زمان می‌برد، مانند کسی که از مدیتیشن صبحگاهی خود بیدار می‌شود. اما یکی از چیزهایی که به شما می‌گوید کارگردان در اوج خود قرار دارد - الگویی از تکامل خلاق - این است که فیلم‌هایش در ابتدا کاملاً غافلگیرکننده به نظر می‌رسند اما پس از دیدن، به خوبی در کارنامه او جای می‌گیرند. لی با غرق کردن خود در جدیدترین فناوری‌ها، با نوک انگشتانش شگفتی‌ها را فرا می‌خواند. اما جایی که «هوگو» سرد بود، «زندگی پی» خونگرم احساس می‌شود، خلاصه‌ای کامل از اصلی که تمام کارنامه لی را قدرت می‌بخشد: آب‌های آرام عمیق هستند. شما این را هم در مینیمالیسم ذن ترکیب‌بندی‌های او و هم در مهارت شبیه به سونارش در سنجش عمق عاطفی داستان مارتل می‌بینید.