«جی کلی» تازه‌ترین فیلم نوآ بامباک، اثری خودبازتاب، تلخ‌وشیرین و هوشمندانه درباره توهمی است که ستاره‌بودن می‌سازد. بامباک، با حضور جورج کلونی در نقش یک بازیگر کهنه‌کار در آستانه فروپاشی، تصویری از پوچی پشت شهرت ترسیم می‌کند؛ دنیایی پر از فریم‌های زیبا اما خالی از معنای واقعی. فیلم ریتمی آرام‌تر و ملایم‌تر از کمدی‌های قبلی بامباک دارد و همین باعث می‌شود گاهی پراکنده و ناتمام به نظر برسد. بااین‌حال، بازی پخته کلونی و نگاه موشکافانه بامباک، «Jay Kelly» را به کاوشی تأمل‌برانگیز درباره هویت، پیری و نقشی که سال‌ها اسیر آن بوده‌ایم تبدیل می‌کند.

با اینکه فیلم «اِدینگتون» پر از تهدید و حس خطر است، تنش داستانی کمی دارد و آستر این کمبود را با موسیقی تهاجمی و صدای زنگ‌دار پیانو جبران می‌کند.

به احتمال زیاد، ایده اولیه «سرسختانه عروس شو»، «ساقدوش‌ها با جان‌سخت ملاقات می‌کند» بوده است، که یک خلاصه هوشمندانه برای یک فروش آسان است. اگرچه در اجرای خود کمی ناشیانه است و با جلوه‌های بصری ضعیف در پرده سوم بدتر شده، اما فیلم با جذابیت‌های کمدی ملایم گروه بازیگران، طنین موضوعی شیرین و بدلکاری به سبک جکی چان، تقویت شده است. کارگردان سایمون وست و نویسندگان، سکانس‌های اکشن کمدی و پر از اغراق خود را با مقداری احساسات لطیف متعادل می‌کنند و به پیوند شکننده دوستی‌های زنانه بزرگسال از راه دور می‌پردازند. آنها هوشمندانه این ایده را که هر کسی می‌تواند یک قهرمان فداکار باشد، لایه‌بندی می‌کنند. طنز از ملایم تا بی‌پرده بدون قطب‌نمای مشخصی متغیر است. ویلسون یک اعتماد به نفس جدید و نیروی عضلانی را به کار می‌گیرد و به دشمنان مشت و لگد می‌زند - یک تغییر خوشایند از نوع سقوط‌های ارزان‌قیمتی که در گذشته به او تحمیل شده است. با وجود کاستی‌هایش، این فیلم به خوبی با «عروسی تفنگی» جفت می‌شود.

هیچ‌کدوم از این‌ اتفاقات واقعاً جذاب نیست، و هر وقت سریال از سه‌تاییِ اصلی — رودی، بروزر و دک — فاصله می‌گیره، ریتمش رو از دست می‌ده، چون بقیه‌ی شخصیت‌ها بی‌روح و پرداخت‌نشده‌ان. حتی خود رودی هم خسته‌کننده‌ست، که هم تقصیر فیلمنامه‌ست و هم انتخاب بازیگرها.