فیلم سگ های انباری (Reservoir Dogs 1992)

یکی از کم خون‌ترین فیلم‌های تارانتینو! سگ های انباری (Reservoir Dogs) داستان اولین سوال پیش آمده پس از هر شکست است؛ چه کسی خیانت کرد؟

درباره فیلم سگ های انباری

سگ های انباری یا سال 1992 تولید شد و در ژانر جنایی و نوآر قرار دارد. این فیلم نخستین تجربه کارگردانی بلند کوئنتین تارانتینو بود و با بودجه‌ای نسبتاً پایین تولید شد، اما توانست به یکی از آثار فرهنگی مهم دهه 90 تبدیل شود. بازیگران اصلی فیلم سگ های انباری هاروی کیتل (آقای سفید)، تیم راث (آقای نارنجی)، استیو بوشمی (آقای صورتی)، مایکل مدسن (آقای بلوند)، و کوئنتین تارانتینو (آقای قهوه‌ای) هستند (از همان ابتدا امضای حضور در فیلم‌های خودش را داشت).

موسیقی فیلم سگ های انباری، شامل آهنگ‌های پاپ دهه 70، به ویژه Little Green Bag توسط گروه George Baker Selection، از عوامل برجسته فیلم است که به ایجاد فضای خاص و به یادماندنی فیلم کمک می‌کند. تارانتینو با استفاده از فلاش‌بک‌ها و روایت غیرخطی، داستان را به شکلی پیچیده و جذاب ارائه می‌دهد. این فیلم لحظه‌ی شروعی برای تارانتینو بود که می‌تواند فیلم خوب بسازد پس پیش به سوی سینمای مولف.

نقد فیلم Reservoir Dogs

یکی از ویژگی‌های برجسته فیلم سگ های انباری، بازیگران برجسته‌ای هستند که هاروی کایتل، تیم راث، مایکل مدسن و استیو بوشمی از جمله آنها هستند. بازی‌های آن‌ها بسیار جذاب و گیرا است و شخصیت‌های منحصر به فرد هر جنایتکار درگیر در دزدی الماس ناکام را به زندگی می‌آورند. فیلم با صحنه‌ای به‌یادماندنی آغاز می‌شود که شخصیت‌ها را در حال گفتگو در یک رستوران نشان می‌دهد، دیالوگ‌هایی که نه تنها داستان را پیش می‌برند بلکه شخصیت‌ها را نیز به‌خوبی معرفی می‌کنند.

با این حال، این فیلم نیز بدون ایراد نیست. یکی از نقدهای عمده به فیلم سگدانی، استفاده بیش از حد از دیالوگ به جای نمایش عملی است که گاهی اوقات باعث می‌شود روایت به کندی پیش برود. علاوه بر این، برخی منتقدان معتقدند که خشونت فیلم به شکلی افراطی به نمایش گذاشته شده و ممکن است برای برخی از تماشاگران ناخوشایند باشد. تارانتینو در تلاش برای نمایش واقع‌گرایانه دنیای جنایتکاران، برخی از مخاطبان را از خود دور می‌کند.

فیلم سینمایی سگ های انباری با وجود نقاط ضعفش، یک اثر ماندگار در تاریخ سینما است که تاثیر بسزایی بر ژانر جنایی و فیلم‌سازی مستقل داشته است. سبک کارگردانی تارانتینو و توانایی او در ایجاد دیالوگ‌های به‌یادماندنی و شخصیت‌های پیچیده، این فیلم را به یک کلاسیک تبدیل کرده است.