فیلم تولد دوباره دنیای ژوراسیک (Jurassic World Rebirth 2025)

درباره فیلم تولد دوباره دنیای ژوراسیک

بعضی فیلم‌ها ساخته می‌شوند تا گیشه را فتح کنند، بعضی‌ها ساخته می‌شوند تا خاطره شوند. اما فیلم تولد دوباره دنیای ژوراسیک (Jurassic World Rebirth 2025) آمده تا میراث را بازنویسی کند. نه صرفاً برای بازگرداندن دایناسورها، بلکه برای احیای احساسی که تماشای اولین لحظه‌ی ورود یک برونتوسور به قاب، در دل بیننده ایجاد کرد.

گرت ادواردز، که پیش‌تر با فیلم روگ وان: داستانی از جنگ ستارگان (Rogue One: A Star Wars Story 2016) ثابت کرده بود چطور می‌شود عظمت را با معنا ترکیب کرد، این بار همه چیز را کنار گذاشت تا پشت دوربین این پروژه بایستد. خودش گفته بود فقط یک فیلم می‌توانست او را از مرخصی خلاقانه‌اش بیرون بکشد: بازگشت به دنیای ژوراسیک. و همین جمله کافی‌ست تا بفهمیم با اثری طرف هستیم که از سر شوق ساخته شده، نه سفارش.

فیلم روی نگاتیو ۳۵ میلی‌متری ضبط شده، تصمیمی کاملاً حساب‌شده برای بازگرداندن حس خام، طبیعی و فیزیکی مجموعه کلاسیک. حتی وقتی دایناسورها با فناوری پیشرفته ساخته می‌شوند، این انتخاب تصویری به ما یادآوری می‌کند که تماشای آن‌ها باید بیشتر تجربه باشد تا تماشا. مثل لمس کردن گذشته‌ای که هیچ‌گاه ندیدیم، اما همیشه از آن ترسیدیم.

جالب این‌جاست که بازیگرانی چون گلن پاول، جنیفر لارنس و آماندا سیفرید همگی حضور در تیم بازیگران فیلم تولد دوباره دنیای ژوراسیک را رد کردند؛ نه به‌خاطر کیفیت پایین پروژه، بلکه چون احساس می‌کردند چیزی به آن اضافه نمی‌کنند. نوعی احترام کم‌نظیر به فیلمنامه‌ای که توسط دیوید کپ نوشته شده، همان نویسنده‌ای که فیلمنامه Jurassic Park (1993) را نیز نوشته بود، فیلمنامه‌ای که با مشاوره مستقیم از زیست‌شناسان و فسیل‌شناسان توسعه یافته، نشان می‌دهد که ماجرا فقط تخیل نیست، بلکه نوعی احترام به واقعیت زیستی است که زمانی جهان را در اختیار داشت.

فیلم Jurassic World Rebirth 2025 به‌جای اینکه تنها یک ادامه باشد، همان‌طور که از نامش پیداست، بازآفرینی‌ست؛ احیای دنیایی که در آن، رابطه انسان با طبیعت نه فقط ترسناک، که دردناک، شگفت‌انگیز و پرسش‌برانگیز است. دایناسورها این‌جا تنها هیولا نیستند، آینه‌اند؛ و ما حالا فرصت نادری داریم تا دوباره، از پشت این آینه عبور کنیم.