بهترین فیلم های اسکارلت جوهانسون | آپدیت 2025
-
فیلم های اسکارلت جوهانسون فقط آینه‌ای از یک بازیگر موفق نیستند؛ آن‌ها ردپای زنی را نشان می‌دهند که در میان طوفان‌های صنعت، تعادل را میان هنر و بازار خلق کرده است. اسکارلت جوهانسون صرفاً ستاره‌ای درخشان بر پرده نقره‌ای نیست، بلکه نمادی از دوگانگی سینمای معاصر است؛ هم بازیگر محبوب کارگردانان مؤلف و هم چهره ثابت فیلم‌های میلیارد دلاری مارول.
کارنامه او ترکیبی حیرت‌انگیز از تنوع ژانر، عمق شخصیت‌پردازی و انتخاب‌های جسورانه است. از نقش‌آفرینی در یک درام صمیمی مثل داستان ازدواج گرفته تا حضور خیره‌کننده‌اش در اکشن علمی‌تخیلی لوسی، جوهانسون بارها نشان داده که بازیگر یک بُعدی نیست.او با فروش جهانی بیش از ۱۵ میلیارد دلار، عنوان پرفروش‌ترین بازیگر تاریخ را در اختیار دارد و در عین حال، توانسته برای نقش‌آفرینی‌های پیچیده‌اش، نامزد دو اسکار هم‌زمان شود اتفاقی نادر و کم‌سابقه.
بهترین فیلم های اسکارلت جوهانسون
در این قسمت از مطلب تعدادی از بهترین و متفاوتت‌ترین هنرنمایی‌های این بازیگر جذاب سینما را به شما معرفی می‌کنیم.
مثل یک شعبده‌ی آرام و سرد، پرستیژ خودش را با لحنی نجواگونه به تماشاگر نزدیک می‌کند بی‌آنکه بفهمی کی گول خورده‌ای. در این میان، اسکارلت جوهانسون نه تنها مهره‌ای کلیدی، بلکه صدای پنهان شک و میل است.
در نقشی به ظاهر فرعی اما حیاتی، او اولیویا ونسکامب را به تصویر می‌کشد؛ زنی در میان دو نابغه شعبده‌باز که هر کدام تلاش می‌کنند او را در بازی ذهنی خود کنترل کنند. جوهانسون این نقش را با نوعی ظرافت سرد ایفا می‌کند نه قربانی، نه بازیگر اصلی، بلکه لایه‌ای از ابهام که به داستان رنگی انسانی و پیچیده می‌دهد.
یکی از جذاب‌ترین نکات پشت‌صحنه این فیلم، این است که فیلمنامه طی پنج سال نوشته شد و کارگردان، کریستوفر نولان، در گاراژ خانه‌اش طراحی صحنه‌ها را هم‌زمان با نگارش انجام می‌داد؛ گویی جادوی فیلم از ابتدا در تار و پودش تنیده شده بود.
در میان ده فیلم برتر اسکارلت جوهانسون، پرستیژ جایگاه خاصی دارد نه به خاطر زمان حضور او، بلکه به خاطر تأثیر پنهانی که بر احساس و فهم تماشاگر می‌گذارد. این همان نوع سینمایی است که به تماشاگر احترام می‌گذارد، حتی وقتی دارد او را فریب می‌دهد.
گاهی یک نگاه ساده کافی‌ست تا بفهمی قرار است چیزی تمام شود و ناتاشا رومانوف، در سکوتی پرمعنا، همین نگاه را دارد. پایان بازی بیش از آنکه فقط نقطه‌ی اوج یک حماسه باشد، لحظه‌ای‌ست که شخصیت‌ها باید با زخم‌های دیده‌نشده‌شان روبه‌رو شوند. اسکارلت جوهانسون، در یکی از انسانی‌ترین نقش‌آفرینی‌هایش، ناتاشایی را به تصویر می‌کشد که بار گذشته و آینده را بر شانه‌های خسته‌اش حمل می‌کند. او دیگر فقط یک جاسوس نیست؛ او وجدان زخمی یک تیم درهم‌شکسته است.
بازی جوهانسون در این فیلم به‌طور شگفت‌انگیزی میان فیزیک خشن و لطافت عاطفی حرکت می‌کند. او در مرکز تعادل میان امید و ناامیدی ایستاده، بی‌نیاز به دیالوگ‌های پرطمطراق. با فروش جهانی نزدیک به ۲.۸ میلیارد دلار، این فیلم به یکی از موفق‌ترین آثار تاریخ بدل شد، اما همچنان از سوی آکادمی اسکار نادیده گرفته شد اتفاقی که خود جوهانسون هم به نقد آن پرداخت و خواستار درک پیچیدگی درون فیلم‌های ژانر شد.
از میان فیلم های اسکارلت جوهانسون و کریس ایوانز، شاید هیچ‌کدام به اندازه این اثر، دوستی و اعتماد میان شخصیت‌هایشان را چنین صادقانه و پخته به نمایش نگذاشته باشد. این فیلم پایان راه نیست؛ بلکه نقطه‌ای‌ست که شخصیت‌ها به چیزی فراتر از خودشان تبدیل می‌شوند و جوهانسون این تبدیل را با سکوتی ماندگار، جاودانه می‌کند.
مهربانی، جسورانه‌ترین شکل اعتراض است و اسکارلت جوهانسون در جوجو خرگوشه دقیقاً همین را به تصویر می‌کشد. در دل یکی از تاریک‌ترین برهه‌های تاریخی، این فیلم با چاشنی طنز، قصه‌ای از نور در میانه‌ی سایه‌ها روایت می‌کند. جوهانسون در نقش رزی، مادری تنها و مقاوم، ترکیبی است از شور زندگی، شوخ‌طبعی کودکانه و شجاعتی خاموش. او به جای درشت‌گویی، با مهربانی و بازیگوشی مقاومت می‌کند؛ روایتی متفاوت از یک قهرمان.
جوجو خرگوشه از آن فیلم‌هاست که مرز میان ژانرها را از بین می‌برد یک کمدی ضدنفرت، یک درام خانوادگی، و در عین حال، تصویری دردناک از بهای انسان‌بودن. جوهانسون برای این نقش، یکی از دو نامزدی اسکار خود را دریافت کرد؛ اتفاقی نادر که عمق و کیفیت بازی او را نشان می‌دهد.
نکته جذاب؟ این فیلم براساس رمانی به‌مراتب تیره‌تر ساخته شده، اما تایکا وایتیتی، کارگردان، با افزودن عنصر طنز و لطافت، آن را به تجربه‌ای منحصربهفرد بدل کرد.این اثر شاید یکی از خاص‌ترین فیلم های سینمایی اسکارلت جوهانسون باشد، نه فقط به‌خاطر فضای متفاوتش، بلکه چون او در آن به قلب کودکانه یک فیلم نفوذ می‌کند، بی‌آنکه شعار بدهد یا احساسات را بیش از حد دستکاری کند. جوهر نقش او، چیزی است میان اشک و لبخند؛ و آن‌قدر واقعی که تماشاگر حتی پس از پایان فیلم، هنوز به آن فکر می‌کند.
بعضی جدایی‌ها آن‌قدر صادقانه روایت می‌شوند که از خودِ عشق هم عاشقانه‌تر به نظر می‌رسند و داستان ازدواج دقیقاً همین پارادوکس را زندگی می‌کند.
در این درام روان و دردناک، اسکارلت جوهانسون نقشی را ایفا می‌کند که نه نیاز به جلوه‌های ویژه دارد، نه به اکشن یا تعلیق فقط حقیقتی عریان از انسانی که در حال گسستن است. نقش نیکول، بازیگری که در میانه طلاقی طاقت‌فرسا با همسرش گیر افتاده، فرصتی است برای نمایش تمام آنچه درون یک زن در حال از دست دادن زندگی‌اش می‌جوشد.
جوهانسون با دقتی مثال‌زدنی، تعادلی را میان خشم، اندوه، درماندگی و نوعی رهایی بازی می‌کند؛ اجرایی که نه‌تنها برایش نامزدی اسکار بهترین بازیگر نقش اول زن را به همراه داشت، بلکه به اعتراف بسیاری، یکی از بهترین بازی‌های کارنامه‌اش نیز هست. فیلم بر اساس تجربه شخصی نوآ بامباک ساخته شده و جالب آنکه جوهانسون هنگام پذیرفتن نقش، خود در حال گذر از طلاق دومش بود اتفاقی که حس غریب و واقعی فیلم را دوچندان کرده.
کمتر پیش می‌آید یک فیلم عاشقانه این‌قدر بی‌پرده و بی‌ادعا حرف دلش را بزند. با همین صداقت است که این اثر در فهرست بهترین فیلم های عاشقانه اسکارلت جوهانسون مثل قلبی تپنده می‌ایستد؛ روایتی از عشقی که پایانش به اندازه آغازش واقعی‌ست، و شکستی که طعم پیروزی انسانی دارد.
گاهی تنهایی، نه با سکوت، بلکه با نور مه‌آلودِ یک هتل در توکیو فریاد می‌زند و اسکارلت جوهانسون این فریاد خاموش را شنیدنی می‌کند. گمشده در ترجمه یکی از آن فیلم‌هایی‌ست که به‌جای داستان‌گویی مستقیم، احساسات را از لابه‌لای مکث‌ها، نگاه‌ها و جمله‌های ناتمام بیرون می‌کشد. جوهانسون، تنها ۱۷ سال داشت وقتی نقش شارلوت را ایفا کرد؛ زنی جوان، گیر افتاده در میانه‌ی سردرگمی، ازدواج و دنیایی بیگانه.
بازی او در این فیلم، چیزی فراتر از سن و تجربه بود؛ لحنی آرام، آمیخته با غم بی‌نام، که لحظه‌به‌لحظه تماشاگر را به درون ذهن این شخصیت گمشده می‌کشاند. سوفیا کوپولا این نقش را به‌طور خاص برای جوهانسون نوشت و او را لورن باکال جوان نامید.
نکته جالب؟ نورپردازی فیلم تقریباً تماماً طبیعی بود و فضای آرام و مالیخولیایی آن با کمترین مداخله‌ی فنی شکل گرفت. همچنین، در همان سال، جوهانسون هم‌زمان برای این فیلم و دختری با گوشواره مروارید نامزد گلدن گلوب شد دستاوردی که کمتر بازیگری در چنین سنی به آن رسیده.این فیلم در کارنامه فیلم های اسکارلت جوهانسون همچون زمزمه‌ای آرام در هیاهوی جهان ایستاده است؛ نه پر سر و صداست و نه پرحادثه، اما آن‌قدر راست‌گو و ظریف است که تا مدت‌ها با تو می‌ماند مثل خاطره‌ای که نمی‌دانی کی دقیقاً شکل گرفت ولی همیشه در تو هست.
شانس، مثل سکه‌ای در هواست و گاهی سرنوشت را نه اخلاق، بلکه سقوط همان سکه تعیین می‌کند. در امتیاز نهایی، اسکارلت جوهانسون در نقشی ظاهر می‌شود که مرز میان وسوسه و نابودی را با ظرافتی بی‌رحمانه طی می‌کند. نولا رایس، بازیگری آمریکایی در دل طبقه مرفه بریتانیا، ترکیبی است از اغواگری، رنج و ناتوانی. او کلیشه‌ی زن فریبنده نیست؛ بلکه زنی است با رؤیاهایی نیمه‌کاره و زخمی که هیچ‌کس نمی‌بیند.
جوهانسون در این فیلم، یکی از پخته‌ترین بازی‌های خود را ارائه می‌دهد؛ اجرایی که هم‌زمان جذاب، عصبی و شکننده است. انتخاب او توسط وودی آلن، خود نشان از اعتماد کامل به قدرت دراماتیک او دارد و پاسخ جوهانسون، اجرایی‌ست که نه فقط توجه مخاطب، بلکه منتقدان را هم به‌دست آورد و نامزدی گلدن گلوب را برایش به همراه داشت. فیلم از لحاظ بصری و مضمونی، ارجاعی مستقیم به جنایت و مکافات دارد و همین پیوند فلسفی، لایه‌ای از تفکر اخلاقی را به روایت اضافه می‌کند.
امتیاز نهایی یکی از ده فیلم برتر اسکارلت جوهانسون است که نه فقط با فضای تیره و پیچیده‌اش، بلکه با نمایش وجهی متفاوت از زنانگی، رنج و تقلا برای بقا ماندگار شده. جوهانسون در این نقش بی‌نیاز از قهرمان بودن، تأثیری عمیق بر تماشاگر می‌گذارد و همین سکوت پرمعنا، تراژدی واقعی را شکل می‌دهد.
مثل تماشای یک کارت‌پستال رنگ‌پریده از گذشته‌ای که هرگز وجود نداشته، شهر سیارکی نه تنها روایت می‌کند، بلکه رؤیا می‌سازد. در این جهان مینیاتوری وس اندرسون، اسکارلت جوهانسون در نقش میج کمپبل، ستاره‌ای درخشان و کم‌حرف از سینمای دهه ۱۹۵۰، به آرامی در حاشیه‌ی یک جهان پوچ و ظریف حرکت می‌کند. با اجرایی به‌دقت کنترل‌شده، او تصویری از زنی می‌سازد که در پس لایه‌های آرایش، نور و سکوت، تنهایی‌اش را پنهان کرده.
نقش‌آفرینی در فیلمی از اندرسون مثل حضور در یک تئاتر بی‌جاذبه است جایی که بازیگر باید بدون تکیه بر اغراق یا هیجان، شخصیتش را از درون بسازد. جوهانسون این چالش را با درک دقیق از ریتم کند و مکث‌دار فیلم به خوبی مدیریت می‌کند. ساختار چندلایه اثر نمایشنامه‌ای در دل یک مستند درباره ساخت همان نمایشنامه بهانه‌ای‌ست برای تأمل درباره معنا، حافظه، و نقش داستان در زندگی ما. برخی منتقدان آن را تمثیلی از دوران قرنطینه و مواجهه جمعی با بی‌معنایی تفسیر کرده‌اند.
شهر سیارکی از جدیدترین فیلم های اسکارلت جوهانسون است و نمونه‌ای از انتخاب‌های جسورانه او برای همکاری با کارگردانانی با سبک‌های منحصربهفرد. شاید این فیلم برای همه تماشاگران قابل لمس نباشد، اما حضور جوهانسون گرمایی انسانی به آن می‌بخشد که در دل تمام قرینه‌ها، تقارن‌ها و رنگ‌های پاستلی، جایی برای لمس واقعیت باقی می‌گذارد.
چه می‌شود اگر ذهن انسان دیگر محدود به مرزهای معمول نباشد؟ اگر کنترل، آگاهی و واقعیت، بازیچه‌ای در دستان یک زن شود؟ این همان پرسشی‌ست که لوسی با هیجان، جسارت و بی‌اعتنایی به منطق علمی مطرح می‌کند.
اسکارلت جوهانسون در این فیلم تبدیل به چیزی فراتر از یک شخصیت می‌شود؛ او تجسم تحول است از یک زن وحشت‌زده درگیر با قاچاقچیان مواد، به موجودی باهوش‌تر، سریع‌تر و ناآشناتر از هر انسان دیگری. فیلم از همان ابتدا روی سرعت، تنش و دگرگونی حساب باز می‌کند، اما آنچه لوسی را فراتر از یک اکشن معمولی می‌برد، حضور خونسرد و در عین حال پرشور جوهانسون است. بازی او بین آسیب‌پذیری انسانی و بی‌احساسی ماشینی در نوسان است و تماشاگر را هم‌زمان مجذوب و نگران می‌کند.
نکته جالب اینکه برخلاف نقدهای علمی که فیلم را به خاطر تکیه بر افسانه استفاده از ۱۰ درصد مغز کوبیدند اثر در گیشه جهانی موفق شد و بیش از ۴۰۰ میلیون دلار فروش داشت. در میان فیلم های اکشن اسکارلت جوهانسون، لوسی جایگاهی خاص دارد: یک تجربه متفاوت، پرریسک و فلسفی در دل سینمای بدنی و فیزیکی.
این فیلم سؤالی مطرح می‌کند که تا مدت‌ها در ذهن می‌ماند: اگر مرزهای انسانیت را پشت سر بگذاریم، واقعاً چه چیزی از ما باقی می‌ماند؟
اگر تاریخ را نتوان تغییر داد، شاید بتوان آن را به شکل قانع‌کننده‌ای بازسازی کرد حداقل در چشم دوربین. مرا به ماه پرواز ده با حال‌وهوای کمدی-رمانتیک‌های دهه ۶۰، ترکیبی از نوستالژی، دسیسه، و بازی‌های رسانه‌ای است. اسکارلت جوهانسون در نقش کلی جونز، متخصص بازاریابی باهوش و بی‌پروا، مأموریتی دارد عجیب: بازگرداندن جذابیت عمومی به برنامه فضایی آپولو، آن‌هم با کمک اندکی دروغ و یک فرود جعلی احتمالی روی ماه!
این فیلم در ظاهر سبک، بامزه و سرگرم‌کننده است، اما زیر سطحش دغدغه‌هایی درباره تصویرسازی، اعتماد عمومی، و مرز میان حقیقت و نمایش نهفته است. جوهانسون که تهیه‌کننده پروژه نیز هست، با تسلط کامل بر زبان بدنی، بازی دقیق و حس شوخ‌طبعی حساب‌شده، این نقش را از کلیشه‌ی زن باهوشِ کمدی‌های عاشقانه بیرون می‌کشد و به آن هویت تازه‌ای می‌دهد.
از نظر تولید، این اولین پروژه سینمایی شرکت These Pictures است که توسط خود جوهانسون پایه‌گذاری شده گامی جدی به‌سوی تأثیرگذاری پشت دوربین. این اثر از فیلم های جدید اسکارلت جوهانسون شاید بلندپروازانه‌ترین نباشد، اما نمونه‌ای‌ست از توانایی او در مدیریت هم‌زمان سرگرمی و خلاقیت. مرا به ماه پرواز ده تجربه‌ای سبک‌وزن اما خوش‌ساخت است؛ نه برای تغییر جهان، بلکه برای یادآوری اینکه چطور سینما می‌تواند با لبخند، سؤال‌هایی جدی در ذهن بکارَد.
صدای وزش باد در میان درختان گرمسیری، صدای خرد شدن شاخه‌ها... و بعد، نعره‌ای که از دل تاریخ برمی‌خیزد. این‌جا، زمان دیگر معنایی ندارد فقط بقاست که اهمیت دارد. در دنیای ژوراسیک: تولد دوباره، اسکارلت جوهانسون وارد قلمرو غول‌آسا و نمادین یکی از بزرگ‌ترین فرنچایزهای تاریخ سینما می‌شود. او در نقش زورا بنت، مأمور ویژه‌ای که برای بازیابی مواد ژنتیکی از جزیره‌ای فراموش‌شده اعزام می‌شود، قدرت، قاطعیت و حس بقا را در قالب یک زن مدرن و مصمم به نمایش می‌گذارد.
نقش‌آفرینی در چنین اثری، نه فقط یک تجربه بصری بزرگ، بلکه بیانیه‌ای درباره جایگاه جوهانسون در صنعت است: بازیگری که می‌تواند هم‌زمان یک آیکون هنری و یک نیروی تجاری باشد.
نکته قابل توجه اینکه این فیلم، به‌عنوان شروع فصلی تازه در جهان ژوراسیک با همراهی استیون اسپیلبرگ به‌عنوان تهیه‌کننده اجرایی، بر روی شانه‌های ستاره‌ای چون جوهانسون بنا شده ستاره‌ای که حالا فقط در برابر دوربین نمی‌درخشد، بلکه در خلق پروژه‌ها نیز نقشی کلیدی ایفا می‌کند. «تولد دوباره از فیلم های اسکارلت جوهانسون نه تنها یک ماجراجویی اکشن پرهیجان است، بلکه بیانیه‌ای درباره تکامل حرفه‌ای او به سوی چهره‌ای چندبعدی در سینما محسوب می‌شود. در این اثر، او با نقش‌آفرینی به‌عنوان زنی مصمم و استوار که در برابر خطرات غیرقابل پیش‌بینی می‌ایستد، نشان می‌دهد چگونه می‌توان میان هیجان بصری و عمق شخصیت تعادل برقرار کرد. او حالا نه‌تنها در برابر تی‌رکس‌ها، بلکه در برابر قواعد بازی هالیوود هم ایستاده و به‌نظر می‌رسد هیچ‌چیز جلودارش نیست.
سخن پایانیهمه بازیگران بزرگ، نقش‌هایی دارند که با آن‌ها شناخته می‌شوند. اما تنها معدودی هستند که فراتر از نقش‌هایشان می‌روند و به بخشی از زیست سینما تبدیل می‌شوند و اسکارلت جوهانسون یکی از آن‌هاست.
او در مسیری حرکت کرده که کمتر بازیگری توانسته در آن دوام بیاورد: از درام‌های مستقل گرفته تا بلاک‌باسترهای چند میلیارد دلاری، از بازیگر نوجوان تا چهره‌ای صاحب‌سبک در تولید و کارگردانی. آنچه این مسیر را منحصربهفرد می‌کند، فقط تنوع نیست، بلکه انسجامی‌ست که درون آن دیده می‌شود؛ جستجویی مداوم برای معنا، قدرت و پیچیدگی در نقش‌هایی که انتخاب می‌کند.
در بسیاری از آثارش از لوسی و مچ پوینت تا داستان ازدواج و جوجو خرگوشه الگویی تکرارشونده از شخصیتی آسیب‌پذیر اما سرسخت وجود دارد. زنی که در دل بحران‌ها نه فرو می‌ریزد، نه فریاد می‌زند؛ فقط به‌دقت نگاه می‌کند، فکر می‌کند و در نهایت، خودش را بازتعریف می‌کند. امروز، با ورود به عرصه تولید مستقل و کارگردانی، جوهانسون دیگر فقط چهره‌ی روی پرده نیست؛ بلکه بخشی از ماشین روایت‌سازی معاصر است کسی که تعیین می‌کند چه داستان‌هایی باید شنیده شوند.
در نهایت، فیلم های اسکارلت جوهانسون فقط ابزار سرگرمی نیستند؛ آن‌ها سندی هستند از رشد، ریسک‌پذیری و تکامل هنرمندی که هرگز در جای امن باقی نماند. آینده‌ی سینما هنوز نام‌های زیادی خواهد دید، اما قطعاً یکی از صدای ماندگارش، او خواهد بود.