نقدهای فیلم پدر

برای کسانی که در حضور اجراهای برجسته به لرزه می‌افتند، «پدر» مانند یک زلزله خواهد بود. این فیلم یک شاهکار از نظر ساختار، روایت، تدوین و اجراست. هاپکینز و کلمن در نقش‌هایشان به طرز غیرقابل توصیفی خوب هستند. گویی به اکسیر جادویی دسترسی دارند که فقط به بزرگان عرضه می‌شود؛ منیت آن‌ها در اجراهایی که مرز نامرئی بین بازیگری و «بودن» را طی می‌کنند، ناپدید می‌شود. زلر با این فیلم، یک روایت آشنا از مردی مسن...

این فیلم نزدیک‌ترین تجربه‌ای است که هر کدام از ما ممکن است به زوال عقل داشته باشیم. فلوریان زلر، نمایشنامه‌نویس فرانسوی، و ستاره بی‌بدیلش، آنتونی هاپکینز، سردرگمی، پارانویا، وحشت و جرقه‌هایی از هوشیاری را که مشخصه بیماری آلزایمر است، هم از بیرون و هم از درون، به تصویر می‌کشند. از دیدگاه آنتونی، چیزهایی که به یاد می‌آورد در حال تغییر هستند و زمان در یک حلقه بی‌پایان در حال تکرار است. هاپکینز به خوب...

یک ساعت، یک نقاشی، یک شام مرغ. این تکه‌های روزمره از یک زندگی، در طول فیلم «پدر» معنایی عمیق‌تر و دلخراش‌تر به خود می‌گیرند. فلوریان زلر، نویسنده و کارگردان، کار خارق‌العاده‌ای انجام داده است. او ما را در ذهن شخصیت بیمار آنتونی هاپکینز قرار می‌دهد و به ما اجازه می‌دهد سردرگمی او را طوری تجربه کنیم که گویی مال خودمان است. ما هرگز نمی‌دانیم چه چیزی واقعی است و همه چیز گذراست، اما هر لحظه خاص، فوری و...

این فیلم هم یک شبیه‌سازی دقیق از دوست داشتن کسی است که به زوال عقل مبتلاست و هم یک تصور کاملاً باورپذیر از زندگی کردن به عنوان فردی با این بیماری. «پدر» یک خانه آینه است که در آن همه خود را گم می‌کنند. این فیلم لغزنده، حتی ابتدایی‌ترین اطلاعات را در یک کات تبخیر می‌کند. فلوریان زلر با کنار گذاشتن کامل دوربین سوبژکتیو در فیلمی که حقیقت ابژکتیو در آن وجود ندارد، دوگانگی بین سردرگمی و درک را از بین م...

«پدر» اولین درام معتبری نیست که به زوال عقل می‌پردازد، اما کاری را انجام می‌دهد که فیلم‌هایی از این دست به ندرت موفق به انجام آن می‌شوند: به تصویر کشیدن ویرانی‌های این بیماری از درون به بیرون. فلوریان زلر، نویسنده و کارگردان، موفق شده بیماری ویرانگر را به نوعی شعر ازهم‌گسیخته تبدیل کند که همچنان سرشار از طنین احساسی واقعی است. این موفقیت هم مدیون مهارت او به عنوان یک فیلمساز اول است و هم مدیون باز...