نقدهای اینترتینمنت ویکلی (Entertainment Weekly) درباره فیلم و سریال‌ها

این سریال یک سرگرمی فوق‌العاده هوشمندانه است. به عنوان اولین از سه مدرن‌سازی داستان‌های شرلوک هلمز، این سریال با موفقیت نبوغ بی‌انتهای آرتور کانن دویل را به قرن بیست و یکم منتقل می‌کند. به جای کالسکه و تلگراف، ما هلمزی را می‌بینیم که با گوشی هوشمند و وبلاگ کار می‌کند و واتسونی که یک پزشک ارتش بازگشته از افغانستان است. این به‌روزرسانی‌ها هرگز تصنعی به نظر نمی‌رسند؛ در عوض، آنها به طرز درخشانی در تا...

این فیلم یک شاهکار قدرتمند و به موقع است. در زمانی که اکثر فیلم‌های پرهزینه بر اساس مالکیت‌های معنوی شرکت‌ها ساخته می‌شوند، «اوپنهایمر» یک فیلم بی‌پروا و هوشمندانه با بازیگرانی بزرگ در نقش شخصیت‌های واقعی است. نولان با این فیلم، تماشاگر را به درون مغز اوپنهایمر می‌برد و ما جهان را از دید او تجربه می‌کنیم. کیلین مورفی در نقش اصلی، با اجرایی کاملاً گیرا، این چالش بزرگ را به بهترین شکل پاسخ می‌دهد. ک...

تقریباً هیچ لحظه‌ای در «پرتره بانویی در آتش» وجود ندارد که نتوان آن را ثبت کرد، قاب گرفت و به عنوان یک اثر هنری والا به دیوار آویخت. این فیلم تا این حد از نظر بصری خیره‌کننده است. این فیلم یک اثر هنری و یک قطعه حال و هوای نفیس است، اما به عنوان یک تجربه سینمایی خالص، مقاومت در برابر آن تقریباً غیرممکن است. آنچه در زیر هر صحنه می‌تپد، نوعی اشتیاق پرتنش است؛ برای عشقی که نمی‌توانست نام خود را بر زبا...

«جواهرات تراش‌ نخورده» یک کمدی تاریک پر جنب و جوش و دیوانه‌وار است. هاوارد یک نوع شخصیت سندلری است: خشمگین، گریان، و مشت‌زن به یک سلبریتی. اما سندلر در این نقش، شگفت‌انگیز است. او غم و اندوه خودآزارانه‌ای را که از کارهای دراماتیک تحسین‌شده‌اش در «عشق پریشان» و «داستان‌های مایروویتز» آشناست، به نمایش می‌گذارد. او همچنین، به نوعی، تمام غرایز کمدی بزرگ‌نمایانه‌اش را به کار می‌گیرد و به شما اجازه می‌د...

چندین دقیقه طولانی و غم‌انگیز در صحنه‌های ابتدایی فیلم بدون هیچ صدای انسانی می‌گذرد؛ تنها باد، آب و فریادهای جیغ‌گونه چند مرغ دریایی تنها. اولین خط دیالوگ انسانی، در واقع، یک صدای باد معده است؛ دومی هم همین‌طور. این به نظر یک نقطه ورود مناسب برای افسانه کمدی-تاریک رابرت اگرز است: یک رؤیای تب‌آلود سیاه و سفید که بین یک آواز دریایی و یک درام روان‌شناختی، با دوزهای سنگینی از پوچی، در نوسان است. دیالو...

«پدر» اولین درام معتبری نیست که به زوال عقل می‌پردازد، اما کاری را انجام می‌دهد که فیلم‌هایی از این دست به ندرت موفق به انجام آن می‌شوند: به تصویر کشیدن ویرانی‌های این بیماری از درون به بیرون. فلوریان زلر، نویسنده و کارگردان، موفق شده بیماری ویرانگر را به نوعی شعر ازهم‌گسیخته تبدیل کند که همچنان سرشار از طنین احساسی واقعی است. این موفقیت هم مدیون مهارت او به عنوان یک فیلمساز اول است و هم مدیون باز...