فیلم‌های درام برگزیده اسکار

فیلم‌های درام برگزیده‌ی اسکار، بیش از هر چیز درباره‌ی انسان در لحظه‌ی شکست و بازآفرینی‌اند. آثاری که نه برای تأثیرگذاری احساسی، بلکه برای کاوش در وجدان، تنهایی و میل به بقا ساخته شده‌اند. هر یک از این فیلم‌ها با زبان خاص خود، مرز میان رنج و رهایی را بازتعریف کرده و در تاریخ سینما ردّی از صداقت و اضطراب انسانی برجای گذاشته‌اند.

در میان آن‌ها، «Manchester by the Sea» (منچستر کنار دریا – ۲۰۱۶) ساخته‌ی کنت لونرگان، با روایت اندوه و سکوت، دو جایزه‌ی اسکار ۲۰۱۷ را از آن خود کرد؛ از جمله جایزه‌ی بهترین بازیگر نقش اول مرد برای کیسی افلک. فیلم در دل فقدان، مفهوم بخشش را جست‌وجو می‌کند، بدون آن‌که به رهایی وعده دهد.
در نقطه‌ای تیره‌تر، «The Hateful Eight» (هشت نفرت‌انگیز – ۲۰۱۵) ساخته‌ی کوئنتین تارانتینو، با گفت‌وگویی از جنس خشم و بی‌اعتمادی، جایزه‌ی اسکار بهترین موسیقی متن را در ۲۰۱۶ برای انیو موریکونه به ارمغان آورد — موسیقی‌ای که خود به‌تنهایی تعلیق و خون را روایت می‌کند.
در میان آثار بی‌رحمانه‌تر، «No Country for Old Men» (جایی برای پیرمردها نیست – ۲۰۰۷) اثر برادران کوئن، چهار اسکار از جمله بهترین فیلم و بهترین کارگردانی را در ۲۰۰۸ دریافت کرد. این فیلم، سکوت را به خشونتی فلسفی بدل می‌کند و جهانی را می‌سازد که در آن سرنوشت، از هر انسان قدرتمندتر است.

در فضایی ذهنی‌تر، «Black Swan» (قوی سیاه – ۲۰۱۰) ساخته‌ی دارن آرونوفسکی، سفری به مرز کمال و جنون است. ناتالی پورتمن برای اجرای خیره‌کننده‌اش در نقش بالرینی وسواسی، اسکار بهترین بازیگر نقش اول زن را در ۲۰۱۱ به دست آورد؛ اجرایی که شکنندگی و قدرت را هم‌زمان در یک بدن فشرده می‌کند.
در همان سال‌ها، «There Will Be Blood» (خون به پا خواهد شد – ۲۰۰۷) ساخته‌ی پل توماس اندرسن، درامی درباره‌ی طمع و ایمان است که دو جایزه‌ی اسکار از جمله بهترین بازیگر نقش اول مرد برای دنیل دی‌لوئیس را در ۲۰۰۸ از آن خود کرد. فیلم در بی‌رحمی‌اش، سرشار از حقیقت است — پرتره‌ای از انسانی که خدا را می‌فروشد تا زمین را مالک شود.
و در نهایت، «The Revenant» (بازگشته – ۲۰۱۵) اثر الخاندرو گونزالس اینیاریتو، با سه جایزه‌ی اسکار در ۲۰۱۶ از جمله بهترین کارگردانی و بهترین بازیگر مرد برای لئوناردو دی‌کاپریو، بازگشتی است به آغاز بقا؛ سفری از طبیعت بیرونی به وحشی‌ترین بخش درون انسان.

این آثار یادآورند که درامِ برنده‌ی اسکار، بیش از آن‌که درباره‌ی پیروزی باشد، درباره‌ی دوام است — درباره‌ی کسانی که در شکست هم زنده می‌مانند، و در رنج، معنای انسان بودن را دوباره می‌سازند.