فیلم بمیر، عشق من (Die, My Love 2025)

بمیر، عشق من اثری که از لحظه‌ی رونمایی در جشنواره کن، با تشویق ایستاده ۹ دقیقه‌ای، نشان داد قرار نیست فقط یک فیلم دیگر از ژانر روان‌شناختی باشد؛ یک تجربه‌ی سینمایی کامل، چندلایه و طوفانی است.

در این فیلم، جنیفر لارنس در نقشی غیرمنتظره ظاهر می‌شود: گریس، زنی نویسنده که پس از تولد فرزندش به آرامی در تاریکی فرو می‌رود. با همراهی رابرت پتینسون در نقش همسرش جکسون، فیلم با روایتی غیرخطی و سرشار از تصاویر کابوس‌گون، تجربه‌ای خالص و تیز از افسردگی پس از زایمان و روان‌پریشی را ارائه می‌دهد.

کارگردان اسکاتلندی فیلم لین رمزی، همان چهره‌ای‌ست که پیش‌تر با باید درباره کوین صحبت کنیم و تو هرگز واقعاً اینجا نبودی، مرز میان کابوس‌های روان و واقعیت را در هم شکست و حالا، با قدرتی بیشتر بازگشته تا این‌بار صدای خفه‌ی مادرانگی را فریاد بزند. بازیگران فیلم بمیر، عشق من از جمله لارنس، پتینسون، کیت استنفیلد، سیسی اسپیسک و نیک نولتی، نه‌تنها ستارگان اسکاری‌اند، بلکه حضورشان معنا دارد؛ هرکدام از آن‌ها بخشی از این تابلوی آشفته اما دقیق هستند. هنرپیشه های بمیر، عشق من عملاً بار روانی فیلم را بر دوش می‌کشند و هر لحظه از حضورشان روی پرده، حس اضطراب، سردرگمی و زخم را عریان می‌کند.

فیلم‌نامه با اقتباس از رمان آریانا هرویچ نوشته شده؛ داستانی که مارتین اسکورسیزی آن‌قدر دوستش داشت که پیشنهادش را برای ساخت به جنیفر لارنس فرستاد. ترکیب این اعتماد، بازیگرانی که از نظر احساسی تا مرز فروپاشی می‌روند، و فیلم‌برداری ۳۵ میلی‌متری توسط شیمس مک‌گاروی همکار قدیمی رمزی فضایی را خلق کرده که چیزی فراتر از یک فیلم است: تجربه‌ای زیباشناختی، وهم‌آلود و بی‌رحم.

با فروش حقوق پخش به Mubi به مبلغ ۲۴ میلیون دلار، Die, My Love 2025 قبل از اکران رسمی‌اش به یکی از مورد انتظارترین فیلم‌های مستقل سال تبدیل شد. فیلمی که هم‌زمان درد، تنهایی، عشق، خشم و گم‌گشتگی را در آغوش می‌گیرد. یک درام روان‌شناختی که به‌جای فریاد زدن، زیر پوست تماشاگر می‌خزد و آنجا، آرام و بی‌صدا، دلش را می‌شکند.