فیلم من هنوز اینجا هستم (I'm Still Here 2024)

در جهانِ فراموشکار امروز، بعضی صداها آن‌قدر آرام‌اند که باید سکوت کرد تا شنیده شوند و فیلم من هنوز اینجا هستم 2024 یکی از همین صداهاست؛ صدایی از دل تاریخ، از زخمی که هنوز تازه مانده، و از مادری که ایستاد، بی‌آن‌که حتی یک قطره اشک بریزد.

والتر سالس، کارگردانی که سینمای انسانی را به زبان خودش می‌سازد، این‌بار پروژه‌ای را جان داده که نه‌فقط یک روایت خانوادگی، بلکه سندی سینمایی‌ست بر زخم‌های پاک‌نشدنی دوران دیکتاتوری برزیل. برای او، ساخت این فیلم صرفاً یک پروژه نبود، بلکه ادای دینی شخصی بود به خانواده‌ای که از کودکی می‌شناخت. او بیش از هفت سال برای توسعه‌ی این اثر وقت گذاشت، و تصمیم گرفت همه‌چیز را روی نگاتیو ۳۵ میلی‌متری و به‌ترتیب داستان فیلم‌برداری کند تا حس ترس و فرسودگی به‌مرور در بازی بازیگران ته‌نشین شود.

فرناندا تورس در نقش یونیس پایوا، با اجرای کنترل‌شده و درونی‌اش، چنان استوار ظاهر می‌شود که حتی کارگردان تمام صحنه‌های گریه‌اش را حذف کرد؛ نه از سر بی‌احساسی، بلکه برای حفظ حقیقت. چرا که در واقعیت هم، یونیس هرگز در مقابل خانواده‌اش گریه نکرد. نکته‌ای که بازیگران فیلم من هنوز اینجا هستم را فراتر از بازی و بازسازی می‌برد و به بازتابی از شخصیت واقعی بدل می‌کند.

در سکانس‌های پایانی، بسیاری از مخاطبان تصور کردند که تیم گریم، تورس را پیر کرده است؛ در حالی که بازیگر نقش سال‌خورده‌ی یونیس، کسی نیست جز فرناندا مونته‌نگرو، مادر واقعی تورس. همین لحظه‌ی ساده، به شکل کنایه‌آمیزی با تم فیلم پیوند می‌خورد: تاریخ، چهره‌ی خودش را تکرار می‌کند حتی اگر ما دقیق‌تر نگاه نکنیم.

I'm Still Here 2024 نخستین فیلم تاریخ سینمای برزیل است که نامزد بهترین فیلم اسکار شد، و در کنار آن، جایزه بهترین فیلم بین‌المللی را نیز به خانه برد. همچنین تورس، پس از مادرش، دومین بازیگر زن برزیلی شد که برای اسکار بهترین بازیگر زن نامزد می‌شود. شاید این فیلم درباره‌ی یک خانواده باشد، اما آن‌چه روایت می‌کند، حافظه‌ی یک ملت است.