فیلم کتاب سبز (Green Book 2018)

هر سفر معنایی نهفته درون خود دارد و معنای این سفر رابطه‌ها و دوستی‌ها به دور از تفاوت‌‌های نژادی و نگاه جامعه است. فیلم کتاب سبز (Green Book 2018)، سفری دلنشین و پر از چالش در جاده‌های آمریکا است که با بازی‌های بی‌نظیر و داستانی بر اساس واقعیت، شما را به دنیای دوستی، تفاوت‌ها و درک متقابل می‌برد.

درباره فیلم کتاب سبز

فیلم کتاب سبز در سال 2018 تولید شده و در ژانر درام، کمدی و بیوگرافی قرار دارد. کارگردانی این فیلم بر عهده پیتر فارلی بوده و فیلمنامه آن توسط نیک واللونگا، برایان هیز کوری و پیتر فارلی نوشته شده است. بازیگران اصلی فیلم شامل ویگو مورتنسن در نقش تونی لیپ، ماهرشالا علی در نقش دکتر دان شرلی و لیندا کاردلینی در نقش دولورس، همسر تونی می‌باشند.

کتاب سبز با استقبال فراوان منتقدان و مخاطبان مواجه شد و توانست سه جایزه اسکار از جمله بهترین فیلم، بهترین بازیگر نقش مکمل مرد برای ماهرشالا علی و بهترین فیلمنامه اورجینال را کسب کند.

اما دریچه‌های اعتراضات به فیلم در دسامبر باز شد، زمانی که سایت Shadow and Act مصاحبه‌ای با خانواده دانلد شرلی منتشر کرد. خانواده گفتند که نیک واللونگا و تیم خلاق فیلم به‌طور کامل آنها را از فرآیند ساخت فیلم کنار گذاشته‌اند و این فیلم پر از نادرستی‌ها است. دکتر موریس شرلی، برادر دانلد، این فیلم را "سمفونی دروغ‌ها" نامید. خانواده نسبت به تصویرسازی فیلم از انزوای شرلی از جامعه سیاهپوستان و خانواده خودش اعتراض کردند.

نقد فیلم Green Book 

هنرمندان اصلی فیلم، ویگو مورتنسن و ماهرشالا علی، با اجرای قوی و تاثیرگذار خود توانسته‌اند عمق و پیچیدگی شخصیت‌های خود را به خوبی نشان دهند. مورتنسن در نقش تونی لیپ، با بازی پرانرژی و شوخ‌طبعانه خود، تصویری واقع‌گرایانه از یک مرد خیابانی اما با قلبی مهربان ارائه داده است. در مقابل، علی با بازی ظریف و متین خود، توانسته است شخصیت دان شرلی را با تمامی تناقضات و پیچیدگی‌هایش به تصویر بکشد.

فیلمنامه توسط نیک واللونگا، برایان هیز کاری و پیتر فارلی نوشته شده است و بر اساس ماجراهای واقعی تونی و دان در طول یک تور کنسرت در جنوب آمریکا در دهه ۶۰ میلادی است. داستان فیلم به خوبی توانسته است تعاملات بین تونی و دان را نشان دهد و از طریق این تعاملات، موضوعاتی چون نژادپرستی، دوستی و تفاوت‌های فرهنگی را بررسی کند.

پیتر فارلی با کارگردانی این فیلم، از طنز و لحظات احساسی به عنوان ابزارهایی برای جلب توجه مخاطب استفاده کرده است. فیلمبرداری و تصاویر زیبا و دقیق فیلم، حس و حال دهه ۶۰ را به خوبی منتقل می‌کند. همچنین، استفاده از موسیقی به عنوان عنصری کلیدی در داستان، به تقویت پیام‌های فیلم کمک کرده است. فیلم در سایت‌ها و روزنامه‌های مختلف زیر چاقوی نقد رفته که در ادامه قسمتی از این نقد‌ها را مرور می‌کنیم.

Slant Magazine در مقاله‌ای نوشته جیک کول به فیلم امتیاز 75 داده و گفته:

پیتر فارلی موفق شده جدیت زمینه اجتماعی شخصیت‌ها را رعایت کند، در حالی که اطمینان می‌دهد "کتاب سبز" هرگز از رابطه بین قهرمانان خود فراتر نمی‌رود. این یک کار متعادل ظریف است که بدون اینکه موضوعات پیچیده را ساده‌سازی کند، از آن‌ها یک کمدی خوشایند و دلپذیر می‌سازد.

The New York Times در نقدی با نگاهی متوسط نوشته ای.او. اسکات  امتیاز 60 را به فیلم داده و گفته

چیز زیادی در این فیلم نیست که قبلاً ندیده باشید و بیشتر آن را می‌توان به عنوان بی‌مزه، واضح و مرزی توهین‌آمیز توصیف کرد، حتی در حالی که سعی می‌کند بالا برنده و تأییدکننده باشد. و با این حال! چیزی در این فیلم وجود دارد که مانع از این شد که هنگام تماشای آن به طور دائمی احساس انزجار کنم. یا بهتر بگویم، دو چیز: بازیگران اصلی.

The New Yorker نقدی منفی را برای فیلم به قلم ریچارد برودی و امتیاز 30 منتشر کرده که به طور خلاصه:

این فیلم به طور حساب‌شده‌ای نگاهی دلگرم‌کننده و خوش‌اخلاق به اعمال، ایده‌ها و نگرش‌های فجیع دارد، با درخششی کمرنگ از خوش‌بینی، نگاهی به تغییر قلبی که از طریق تلاش‌های بزرگ و مواجهه با خطر به دست می‌آید.

از سوی دیگر، برخی منتقدان به سطحی بودن برخی جنبه‌های داستان و پرداختن به کلیشه‌های نژادی اشاره کرده‌اند که می‌تواند از تاثیرگذاری کلی فیلم بکاهد. فیلم کتاب سبز نه تنها به بررسی مسائل نژادی و فرهنگی می‌پردازد، بلکه به تماشاگران یادآوری می‌کند که دوستی و احترام متقابل می‌تواند موانع زیادی را از بین ببرد.