روزی روزگاری در آمریکا از آن فیلم‌هایی است که نه تنها شما را به دوران طلایی سینمای جنایی می‌برد، بلکه با داستانی پیچیده و احساسی از دوستی، خیانت و پشیمانی، شما را به عمق زندگی شخصیت‌هایش فرو می‌کند. فیلمی که در ابتدای ظهور خود شاید اقبالی به آن نشد اما امروز به عنوان یکی از بهترین فیلم های جنایی شناخته می‌شود.
درباره فیلم سینمایی روزی روزگاری در آمریکا
روزی روزگاری در آمریکا در سال 1984 تولید شده و در ژانر جنایی و درام قرار دارد. کارگردانی این فیلم بر عهده سرجیو لئونه بوده و فیلمنامه آن را لئونه با همکاری چند نویسنده دیگر از جمله انریکو مدیولی و لئوناردو بنونوتی نوشته است. این فیلم بر اساس کتاب The Hoods نوشته هری گری ساخته شده است. بازیگران فیلم روزی روزگاری در آمریکا شامل رابرت دنیرو در نقش نودلز، جیمز وودز در نقش مکس، الیزابت مک‌گاورن در نقش دبورا و جو پشی در نقش فرانکی هستند.
آل پاچینو و جک نیکلسون هر دو نقش اصلی نودلز را قبل از اینکه رابرت دنیرو انتخاب شود، رد کردند. رابرت دنیرو در روزی روزگاری در آمریکا اولین بازیگری بود که برای فیلم انتخاب شد و پس از پیوستن به پروژه، به شدت در انتخاب بازیگران دیگر نقش‌ها دخیل بود.
جو پشی برای نقش مکس تست داد، اما سرجیو لئونه فکر نمی‌کرد که او برای این نقش مناسب باشد. به عنوان یک لطف به ستاره فیلم، رابرت دنیرو، که دوست نزدیک پشی بود، لئونه به پشی اجازه داد هر نقشی که می‌خواهد از نقش‌های باقی‌مانده را انتخاب کند. پشی نقش فرانکی را انتخاب کرد که در فیلمنامه نقش بسیار بزرگ‌تری داشت تا اینکه در فیلم نهایی، چون ساعت‌ها از مواد حذف شده بود.
موسیقی متن روزی روزگاری در آمریکا که توسط انیو موریکونه ساخته شده، با ترکیبی از آهنگ‌های غم‌انگیز و احساسی، به شدت تاثیرگذار است و به فضای فیلم عمق می‌بخشد. فیلمبرداری توسط تونینو دلی کولی انجام شده و استفاده از لوکیشن‌های تاریخی نیویورک و بروکلین، به واقع‌گرایی و جذابیت فیلم افزوده است. طراحی صحنه و لباس نیز به دقت دوران مختلف زندگی شخصیت‌ها را به تصویر می‌کشد و به شکوه و اصالت فیلم کمک می‌کند.
از آنجا که ساخت روزی روزگاری در آمریکا زمان زیادی گرفت، انیو موریکونه موسیقی را قبل از اینکه فیلمبرداری حتی نیمه‌کاره باشد، به پایان رسانده بود. برای ایجاد یک فضای مناسب برای فیلم، لئونه قطعاتی از موسیقی موریکونه را در صحنه فیلمبرداری پخش می‌کرد.
فیلم روزی روزگاری در آمریکا با وجود مشکلاتی که در زمان اکران اولیه در آمریکا با نسخه کوتاه شده داشت، به مرور زمان به عنوان یکی از بزرگ‌ترین آثار سینمایی شناخته شد. این فیلم به خصوص در اروپا با استقبال گسترده‌ای مواجه شد و نسخه اصلی آن به عنوان یکی از بهترین فیلم‌های جنایی تاریخ سینما شناخته می‌شود.
در پایان تولید، مدت زمان فیلم روزی روزگاری در آمریکا بیش از هشت ساعت بود که هیچ سینمایی نمی‌توانست آن را نمایش دهد. سرجیو لئونه و تدوین‌گرش نینو باراگلی توانستند فیلم را به شش ساعت کاهش دهند. لئونه برنامه داشت این عنوان شش‌ساعته را به دو قسمت سه‌ساعته تقسیم کند و آن را در دو بخش منتشر کند، اما تهیه‌کنندگان این را رد کردند، بنابراین کارگردان آن را به سه ساعت و 49 دقیقه کاهش داد.
نقد فیلم روزی روزگاری در آمریکا
نقاط قوت:
رابرت دنیرو و جیمز وودز در نقش‌های اصلی، اجرای بی‌نظیری ارائه داده‌اند که به خوبی توانسته‌اند پیچیدگی‌های شخصیت‌های خود را به تصویر بکشند. دنیرو با بازی در نقش نودلز، مردی که میان جرم و جنایت و عشق دست و پنجه نرم می‌کند، توانسته است تصویری قوی و تاثیرگذار از یک گانگستر پر از تناقضات داخلی ارائه دهد. وودز نیز با بازی در نقش مکس، شخصیت جاه‌طلب و بی‌رحم، توانسته است حس تهدید و خشونت را به خوبی منتقل کند.
انیو موریکونه با خلق یکی از بهترین موسیقی‌های متن خود، توانسته است حس و حال فیلم را تقویت کند و به عمق احساسی داستان بیفزاید. موسیقی موریکونه، با ملودی‌های احساسی و تاثیرگذار، به خوبی با فضای فیلم همخوانی دارد و تجربه تماشای فیلم را غنی‌تر می‌کند.
فیلم روزی روزگاری در آمریکا با بازسازی دقیق دوره‌های مختلف تاریخی، از محله یهودی‌نشین در اوایل قرن بیستم تا دنیای جنایتکاران در دوران ممنوعیت الکل، توانسته است تصویری واقعی و زنده از زمانه‌های مختلف ارائه دهد. استفاده از مناظر واقعی و طراحی صحنه‌های دقیق، به جذابیت بصری فیلم افزوده است.
نقاط ضعف:
نسخه اصلی فیلم با مدت زمان حدود چهار ساعت، ممکن است برای برخی از بینندگان طولانی و خسته‌کننده باشد.
فیلم به دلیل نمایش صحنه‌های خشن و حساس، مانند شکنجه و قتل، ممکن است برای برخی از بینندگان ناراحت‌کننده باشد. این صحنه‌ها به تصویر کشیدن واقعیت‌های تلخ زندگی جنایتکاران کمک کرده‌اند، اما برای همه مخاطبان مناسب نیستند.
چند نقل قول از معتبرترین رسانه‌های فیلم و سریال:
تایمز/ نوشته کارول میدگلی / 100
این تاریخ‌نگاری جامع است: بی‌شتاب، زنده، انسانی، روایت‌شده بدون قضاوت یا قطع کلام.
لس آنجلس تایمز/ نوشته رابرت لوید / 80
قدرت این مجموعه در این است که به کسانی که برای صحبت درباره آن‌ها آمده‌اند احترام می‌گذارد. اگرچه ممکن است گزارش کاملی از سیاست‌ها و فجایع آن دوران نباشد، اما چیزی به همان اندازه ارزشمند ارائه می‌دهد: تاریخ عاطفی و معتبر براساس روایات شخصی، زیرا موضوعات با کسانی که آن زمان بودند و اکنون هستند دست‌وپنجه نرم می‌کنند.
اگر به دنبال فیلمی با داستانی پیچیده و تأثیرگذار هستید که شما را به عمق دنیای جنایتکاران ببرد، فیلم روزی روزگاری در آمریکا انتخابی عالی خواهد بود.
