جو پشی

جو پشی، بازیگری با استعداد منحصربه‌فرد، استاد به تصویر کشیدن شخصیت‌های متضاد است؛ او می‌تواند در یک لحظه یک گانگستر خشن و غیرقابل‌پیش‌بینی باشد و در لحظه‌ای دیگر، یک کمدین دوست‌داشتنی و دست‌وپاچلفتی. این بازیگر آمریکایی ایتالیایی‌تبار که کار خود را به عنوان یک کودک‌خواننده آغاز کرد، پس از سال‌ها تلاش، توسط رابرت دنیرو (Robert De Niro) و مارتین اسکورسیزی (Martin Scorsese) کشف شد. همکاری او با این دو اسطوره در فیلم‌هایی چون «گاو خشمگین» (Raging Bull) و «رفقای خوب» (Goodfellas) که برای دومی برنده جایزه اسکار شد، نام او را جاودانه کرد. پشی همچنین با نقش‌های کمدی در فیلم‌هایی مانند «تنها در خانه» (Home Alone) و «پسرعمویم وینی» (My Cousin Vinny) به محبوبیتی گسترده دست یافت.   

کودکی و سال‌های ابتدایی

جوزف فرانک پشی در ۹ فوریه ۱۹۴۳ در نیوآرک، نیوجرسی، در یک خانواده کارگری به دنیا آمد. او از سنین پایین در کلاس‌های بازیگری، رقص و موسیقی شرکت می‌کرد و از پنج سالگی بر روی صحنه ظاهر می‌شد. در ده سالگی، او یکی از اعضای ثابت یک برنامه تلویزیونی به نام «بچه‌های استارتایم» (Startime Kids) بود. در دهه ۱۹۶۰، او به دنبال موسیقی رفت، در کلاب‌های شبانه می‌خواند و برای گروه پاپ «جویی دی و استارلایترز» گیتار می‌زد. او حتی یک آلبوم نیز با نام مستعار جو ریچی منتشر کرد. پس از آن، او به همراه فرانک وینسنت یک زوج کمدی تشکیل داد و در کلاب‌ها اجرا می‌کرد.   

شروع کار حرفه‌ای

اولین فیلم جو پشی، یک اثر کم‌هزینه به نام «کلکسیونر مرگ» (The Death Collector) (۱۹۷۶) بود. اما پس از آن، پیشنهاد دیگری دریافت نکرد و با ناامیدی بازیگری را رها کرد و مدیر یک رستوران ایتالیایی در نیویورک شد. زندگی او زمانی تغییر کرد که رابرت دنیرو بازی او را در آن فیلم دید و تحت تأثیر قرار گرفت. دنیرو او را به مارتین اسکورسیزی معرفی کرد و اسکورسیزی نقش جویی لاموتا، برادر جیک لاموتا، را در فیلم زندگی‌نامه‌ای «گاو خشمگین» (۱۹۸۰) به او سپرد. این نقش‌آفرینی چنان درخشان بود که پشی برای آن نامزد جایزه اسکار و گلدن گلوب شد و دوران حرفه‌ای او به طور جدی آغاز گشت.   

مهمترین سریال‌های جو پشی

جو پشی عمدتاً یک بازیگر سینما است و کارنامه تلویزیونی محدودی دارد. مهم‌ترین حضور تلویزیونی او به همان سال‌های اولیه بازمی‌گردد که در برنامه «بچه‌های استارتایم» اجرا می‌کرد. او در سال ۱۹۹۲ در یک قسمت از سریال «داستان‌هایی از دخمه» (Tales from the Crypt) نیز بازی کرد. با این حال، آخرین و مهم‌ترین کار تلویزیونی او، بازی در سریال کمدی «باپکیس» (Bupkis) (۲۰۲۳) در کنار پیت دیویدسون است که بازگشت او به قاب تلویزیون پس از سال‌ها محسوب می‌شود.   

مهمترین فیلم‌های جو پشی

کارنامه سینمایی جو پشی مملو از همکاری‌های درخشان با مارتین اسکورسیزی است. پس از «گاو خشمگین»، او با بازی در نقش تامی دویتو در «رفقای خوب» (۱۹۹۰) به اوج رسید و جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل مرد را کسب کرد. سخنرانی کوتاه و معروف او هنگام دریافت جایزه («این یک افتخار است، متشکرم.») در تاریخ اسکار ماندگار شد. در همان سال، او نقش یکی از دزدهای کمدی فیلم «تنها در خانه» را بازی کرد. از دیگر آثار مهم او می‌توان به «روزی روزگاری در آمریکا» (Once Upon a Time in America)، «پسرعمویم وینی»، مجموعه «اسلحه مرگبار» (Lethal Weapon) و «کازینو» (Casino) اشاره کرد. پس از یک بازنشستگی طولانی، او با فیلم «مرد ایرلندی» (The Irishman) (۲۰۱۹) به سینما بازگشت. آخرین فیلم او «روز مبارزه» (Day of the Fight) (۲۰۲۳) است.   

جوایز و افتخارات جو پشی

بزرگترین افتخار جو پشی، دریافت جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل مرد برای فیلم «رفقای خوب» در سال ۱۹۹۱ است. او پیش از آن برای «گاو خشمگین» و پس از آن برای «مرد ایرلندی» نیز نامزد اسکار شده بود. او همچنین برای «گاو خشمگین» برنده جایزه بفتا برای بهترین بازیگر تازه‌کار شد. جوایز متعدد او از سوی انجمن‌های مختلف منتقدان فیلم، گواهی بر احترام عمیق این صنعت به هنر بازیگری منحصربه‌فرد اوست.   

زندگی شخصی

جو پشی سه بار ازدواج کرده و طلاق گرفته است. ازدواج سوم او با مدل و بازیگر، کلودیا هارو (Claudia Haro)، از سال ۱۹۸۸ تا ۱۹۹۲ بود که حاصل آن یک دختر به نام تیفانی است. پشی در سال ۱۹۹۹ اعلام بازنشستگی کرد تا از زندگی شخصی خود لذت ببرد و بر روی موسیقی تمرکز کند. او در این مدت تنها در چند فیلم به صورت محدود ظاهر شد تا اینکه در سال ۲۰۱۹ با «مرد ایرلندی» بازگشتی باشکوه داشت. او به داشتن شخصیتی آرام و برخلاف نقش‌های گانگستری‌اش، بسیار کم‌حرف و خصوصی شهرت دارد.