نقدهای فیلم مرا از هیچ کجا نجات بده

فیلم‌هایی درباره افسردگی همیشه سختی هایی دارند، اما طرفداران این موضوع که در لحظه‌های گذار از تجربه هنری و رهایی شخصی با آن همراه شوند، پاداش خود را دریافت خواهند کرد.

کوپر هم تلاشی برای جمع‌وجور کردن همه‌چیز به شکلی منظم و بی‌نقص ندارد. او اجازه می‌دهد این ستاره‌ی بزرگ، انسانی آسیب‌پذیر و پرعیب‌ونقص باشد — اما نه به شیوه‌ای احساسی و تصنعی، بلکه واقعی و قابل‌درک؛ طوری که بیننده را تشویق می‌کند برای یافتن دلیلِ کمک گرفتن، امید پیدا کند. اسپرینگستین در اینجا به اندازه‌ی شخصیت‌های ترانه‌هایش صادق و بی‌پرده ظاهر می‌شود.

در پرده پایانی، لحظه‌ای بین گراهام و وایت وجود داره که به سختی می‌شه فراموشش کرد. لحظه‌ای که با استادی کارگردانی شده و با نهایت انسانیت بازی شده. به‌قدری تأثیرگذار که آدم تقریباً دوست داره فیلم همون‌جا تموم بشه.

صداقت اسپرینگستین باعث می‌شه نسبت به دیلن در «ناشناخته کامل» آدمی مهربون‌تر و دل‌بازتر به نظر برسه. اما همین ویژگی باعث شده شخصیتش کمی ملایم تر و فیلم کمی کم‌هیجان‌تر باشه.

جنبه فنی ماجرا به اون شدتی که به نظر میاد دراماتیک نیست و تماشای وایت در مواجهه با اولین افسردگی جدی این اسطوره جذابیت زیادی نداره؛ مگر اینکه بفهمین این آلبوم برای نسل‌های بعدی موسیقی چه معنایی داره و چرا این‌قدر اهمیت داره.

«اسپرینگستین: مرا از هیچ کجا نجات بده» فیلمی کشدار و خسته‌کننده‌ست؛ نه تنها نسبت به هنرمند محور داستان سردرگمه، بلکه گرفتار ایده‌های غیرقانع‌کننده‌ای درباره هنر او هم شده.