نقدهای فیلم سایه پدرم

از طریق جادوئی که سینما خلق می‌کند، برادران دیویس توانسته‌اند روحی را بر روی پرده سینما، زنده کنند.

در حالی که تماشاگران فیلم درگیر این درام صمیمی و ظریف می‌شوند، ناگهان پرده از روی خشونت و تنشی که در زیر سطح پنهان بوده، برداشته می‌شود. این ترفند چنان ویران کننده است که تمام داستان را به هم می‌زند و آن را به یک روایت عمیق انسانی تبدیل می‌کند.

از آغاز ملایمش تا صحنه پایانی شوکه‌کننده‌اش (یک پایان غیرمنتظره که بیشتر از نظر احساسی معنا دارد تا منطقی) «سایه پدرم» هم حکم یک نگاه گذشته‌نگر را دارد و هم بازسازی روحی، گذشته را زنده می‌کند و جزئیات شخصی و عملی را نشان می‌دهد که پیچیدگی یک انسان را شکل می‌دهند.

"سایه پدرم" فیلمی است که کمتر بر روی پدر تمرکز دارد و بیشتر بر فقدان او تأکید می‌کند؛ نامه‌ای محبت‌آمیز و پُرشور به لاگوس که با احساسات عمیق و به نوعی از دل نوشته شده است.

اکشن فیلم مسیر خود را آرام طی می‌کند، اما همیشه یک حس تهدید زیرپوستی وجود دارد. بسیاری از قسمت‌ها واقعی هستند، ولی فیلم‌ساز با دیالوگ‌هایی که دنبال حقیقت‌های عمیق می‌گردند، اجازه نمیدهد داستان جلو رود.