نقدهای فیلم بمیر، عشق من

رمزی اجازه می‌دهد فیلم و شخصیت‌هایش کمی نفس بکشند، اما در همین تنفس کوتاه، سال‌ها تجربه، درد واقعی نهفته است. درست مثل تمام شاهکار او.

لارنس نیروی محرکه‌ی غیرقابل انکار «Die, My Love» است؛ بازیگری که با توانایی کمیابش در جا به جا شدن از جذابیت طبیعی ستاره‌های کلاسیک سینما به عمق تاریک و عجیب، به‌طور کامل با نقشی پیچیده و درهم‌تنیده مثل گِرِیس همخوانی دارد.

فیلم Die, My Love بار دیگر ثابت می‌کند که هیچ‌کس مثل لین رمزی کار نمی‌کند؛ سبک و تکنیک او همواره در حال تکامل است و در اینجا، بهترین بازی دوران حرفه‌ای جنیفر لارنس را در یک تریلر روان‌شناختی به نمایش می‌گذارد، داستانی که تجربه یک زن تنها را به یک حماسه روان‌شناختی بی‌رحمانه و صادقانه تبدیل می‌کند.

این بازیگر برنده اسکار یه اجرای طوفانی ارائه می‌ده که در عین حال کاملاً کنترل‌شده‌ست و از اغراق‌های نمایشی دوری می‌کنه. «پتینسون» هم به‌طرز عالی‌ای با هم‌بازی‌اش تعامل می‌کنه و نقش شوهری بی‌توجه رو بازی می‌کنه که کم‌کم متوجه می‌شه چقدر چیزهای کمی درباره همسرش میدونه.

ظرافت در این فیلم جایی ندارد، اما پرانرژی، خشمگین و درگیر کننده است و با حسی شدید به درد و لذت شخصیت‌ها توجه می‌کند.

کاری که «لورنس» اینجا انجام می‌ده فوق‌العاده‌ست؛ یه ستاره بزرگ سینما با تمام وجود خودش رو می‌ندازه توی دیدگاه عجیب، سختگیرانه و غمگین کارگردان.