فیلم با هم (Together 2025)

اگر تمام عمرت را با یک نفر بگذرانی، کجا تمام می‌شوی و او از کجا شروع می‌شود؟ Together (با هم – 2025) این سؤال را نه به عنوان استعاره، بلکه به‌طور فیزیکی و بی‌رحمانه پاسخ می‌دهد؛ فیلمی که عشق را نه با نور شمع و ملودی‌های نرم، بلکه با گوشت، استخوان و وحشتی خزنده بازتعریف می‌کند.

اولین فیلم بلند مایکل شنکس، فیلمساز استرالیایی و سابقه‌دار در جلوه‌های ویژه و روایت‌های بصری، داستان زوجی را روایت می‌کند که رابطه‌شان به معنای واقعی کلمه «بدن به بدن» تعریف می‌شود. شنکس که ایده فیلم را از تأملات شخصی درباره تعهد، اضطراب از وابستگی و زخم‌های حل‌نشده مرگ پدرش گرفته، تجربه‌ای را خلق کرده که در جشنواره ساندنس 2025 مثل یک بمب عمل کرد. NEON بلافاصله حقوق پخش را با قراردادی بین 15 تا 17 میلیون دلار خریداری کرد و فیلم در 30 ژوئیه 2025 به‌صورت سینمایی اکران شد.

اما شاید هوشمندانه‌ترین انتخاب شنکس، بازیگران فیلم باشد: دیو فرانکو و آلیسون بری، زوجی واقعی در زندگی که حالا باید روی پرده، نقش زوجی را بازی کنند که در حال ادغام فیزیکی هستند. انتخاب آن‌ها فقط انتخاب بازیگر نبود—بلکه حرکتی متن‌فرامتنی (meta-casting) بود که از روابط واقعی بازیگران برای افزودن لایه‌های معنا به داستان استفاده می‌کرد.دیدن اینکه این دو نفر، در یک کابوس جسمی‌روانی، عملاً به هم دوخته می‌شوند، تماشاگر را در مرزی بین اجرا و واقعیت، عشق و خفقان، غرق می‌کند.

دیو فرانکو که بیشتر با فیلم‌هایی مثل خیابان جامپ شماره 21 (21 Jump Street) و هنرمند فاجعه (The Disaster Artist) شناخته می‌شود، در اینجا اجرایی بی‌سابقه دارد. آلیسون بری، بازیگر تحسین‌شده سریال‌هایی چون مد من (Mad Men) و کامیونیتی (Community)، در نقش میلی یکی از عمیق‌ترین بازی‌های حرفه‌اش را ارائه می‌دهد—نقشی که هم روان و هم جسمش را به چالش می‌کشد.

تولید فیلم تنها در 21 روز در ملبورن انجام شد، با طراحی‌هایی که بیش از حد انتظار درگیرکننده بودند. برای سکانس‌های ادغام بدنی، فرانکو و بری به معنای واقعی کلمه با پروتزهایی به هم متصل شدند؛ ساعت‌ها کنار هم، حتی هنگام استفاده از سرویس بهداشتی. در یکی از لحظات پشت‌صحنه، وسایل صحنه با طراحی تناسلی واقعی (!) توسط شرکتی تهیه شد که شریک زندگی کارگردان در آن کار می‌کرد—نمونه‌ای عجیب اما واقعی از همکاری‌های غیراستاندارد در تولیدات مستقل.

Together (با هم) به طرز هوشمندانه‌ای به ژانر ترسناک بدنی (Body Horror) جان تازه‌ای می‌بخشد—نه با خون و چاقو، بلکه با صمیمیت بیش از حد. نتیجه، تجربه‌ای است آزاردهنده، سوررئال و عاطفی که هر مخاطبی را وادار می‌کند نگاهی دوباره به مفهوم «ما شدن» در یک رابطه بیندازد.