نقدهای فیلم شوالیه های آلتو

در جدیدترین شاهکار رابرت دنیرو، که شاید بهتر باشد آن را یک «ترفند» یا «حقه» بنامیم، او همزمان در نقش دو رهبر رقیب مافیا، فرانک کاستلو و ویتو جنوویزه، ظاهر می‌شود. سوال اصلی این است که فیلم بدون این حقه چقدر خوب از آب درآمده است؟ به نظرم فیلمنامه نیکلاس پیلگی یک درس تاریخ مافیایی بسیار خوب را روایت می‌کند تا دو دنیروی ما در آن غرق شوند. این ترفند به تنهایی فیلم را نمی‌سازد، اما قطعاً به آن چیزی اضا...

«شوالیه‌های آلتو» یک درام گانگستری قابل پیش‌بینی و بیش از حد آشناست که با وجود ایده جذاب بازی دو نقشی رابرت دنیرو در نقش دو رقیب مافیایی، هرگز موفق نمی‌شود چیز جدیدی به این ژانر اضافه کند و بیشتر شبیه یک بازخوانی بی‌رمق و خسته‌کننده از آثار بهتر است. برخلاف فیلم‌های کلاسیک گانگستری، این فیلم فاقد روح، انرژی و تمرکز لازم است. داستان به جای آنکه در یک بستر تاریخی بزرگتر روایت شود، صرفاً به «جر و بحث...

بزرگترین مشکل فیلم، ریتم فاجعه‌بار و صحنه‌های بی‌هدف و طولانی آن است. فیلم با وجود اینکه بسیار کوتاه‌تر از «مرد ایرلندی» است، به دلیل دیالوگ‌های بی‌پایان و کش‌دار، حتی طولانی‌تر از آن حماسه اسکورسیزی به نظر می‌رسد. به جای نمایش دادن رابطه دوستی میان دو شخصیت اصلی، فیلم زمان بسیار زیادی را صرف «تعریف کردن» این رابطه از طریق دیالوگ‌های خسته‌کننده و توضیحات اضافی می‌کند و از آنجایی که این دو شخصیت تن...

بزرگترین ضعف فیلم، ناتوانی آن در داستان‌گویی بصری است. فیلم به جای «نشان دادن»، به «تعریف کردن» متوسل می‌شود و از مخاطب انتظار دارد که صرفاً بر اساس نریشن و توضیحات سنگین، دوستی عمیق میان دو شخصیت اصلی را باور کند، بدون آنکه هرگز مدرکی برای آن ارائه دهد. در نتیجه، با یک فیلم دو ساعته‌ی عمدتاً «بی‌حادثه» طرف هستیم که پر از گفتگوهای طولانی و گیج‌کننده است. دنیرو عملاً در فیلم تنهاست، زیرا شخصیت‌های ...