نقد انیمه اسرار جادوگر خاموش (Secrets of the Silent Witch 2025)

انیمه جادوگر خاموش ساختار یک تله را دارد. در ابتدا وعده جهانی کاملاً طراحی‌شده با المان‌های جذاب طبیعت، سکوت‌های معنادار، فضاسازی‌های خاص و آرامش‌بخش و مبارزات گرافیکی را می‌دهد. اما چیزی که در انتظار شماست، مجموعه‌ای از کلیشه‌ها، تصاویر خسته‌کننده، شخصیت‌هایی ضعیف و طراحی بصری است که تنبلی و خستگی استودیو را به نمایش می‌گذارد؛ یک سوءاستفاده آشکار از این واقعیت که مخاطبان انیمه اکثراً حتی یک عنوان ضعیف را تا انتها دنبال می‌کنند. در این مطلب از نقدهای پاراج به سراغ نقد انیمه اسرار جادوگر خاموش 2025 رفتیم.

طعمه خوش‌رنگ‌ولعاب؛ هنر استودیویی تنبل در جذب مخاطب

قسمت اول این انیمه با جذابیت‌های بصری وسوسه‌انگیز شروع می‌شود و بسیاری از تکنیک‌های داستان‌گویی و جهان‌سازی خود را از همان ابتدا به رخ می‌کشد. کنتراست رنگ‌های آبی و طوسیِ فضا به شما حس ناامیدی و شکست در جنگ را القا می‌کند و رنگ آتشین و گرم دایره‌های جادویی، همراه با موسیقی حماسی، در میان این ناامیدی روزنه‌هایی از امید ایجاد می‌کند. ناگهان با برهم خوردن این توازن و حضور اژدهایی غول‌پیکر و سیاه، موسیقی کاملاً قطع می‌شود و صحنه شما را با تصاویری سرد و بی‌روح تنها می‌گذارد. شخصیت‌ها با وجود اینکه تنها چند فریم از کل انیمه را به خود اختصاص داده‌اند، ظاهر خاص خودشان را دارند؛ طوری که اگر بار دیگر آن‌ها را ببینید، به یادشان می‌آورید.

همین شروع و قرار گرفتن در داستانی فانتزی-ماجراجویی، این ایده را ایجاد می‌کند که قرار است با انیمه‌ای با جهان‌سازی قوی روبه‌رو شویم؛ یعنی به تصویر کشیدن مناظر بکر، قلعه‌ها، شهرها، هیولاهای مختلف و کارکترهایی به‌یادماندنی. در ادامه، انیمه کاراکتر اصلی خود را معرفی می‌کند: جادوگر خاموش! او نمی‌تواند با دیگران ارتباط برقرار کند و از صحبت کردن در مقابل دیگران گریزان است. همین موضوع باعث شده انجام وِرد‌های جادویی برایش غیرممکن باشد. برخلاف عناوین کلیشه‌ای که در آن‌ها دیگران سعی می‌کنند او را از این شرایط خارج کنند، در اینجا همین موضوع به انگیزه‌ی او برای رسیدن به رتبه اولین جادوگری تبدیل می‌شود که بدون وِرد جادو می‌کند.

هرچند ایده اصلی داستان حفره‌هایی دارد و انیمه لازم نمی‌بیند توضیح دهد چگونه هیچ‌کس دیگری تا به امروز نتوانسته قدرتی را که تنها با تمرین به دست می‌آید بیاموزد، همین کم‌دیالوگ بودن شخصیت اصلی، وعده داستانی با کمترین دیالوگ‌های زائد و بیشترین المان‌های تصویری را می‌دهد. انیمه به شما نمی‌گوید شخصیت اصلی چقدر قوی است؛ این موضوع را با اجرای یک جادوی بدون وِرد، باز کردن دروازه‌ای بهشت‌مانند و قتل‌عام همه اژدهایان با یک جادو نشان می‌دهد.

شروع خیانت؛ از جهان‌سازی به مدرسه‌سازی

با شروع قسمت دوم، ساختار کلی انیمه به هم می‌ریزد و آنچه در ابتدا شیرین به نظر می‌رسید، نابود می‌شود. کاراکتر اصلی از فضای ماجراجویی که نیاز به ساختاری تصویری و جهان‌سازی دارد، برای حفاظت از جان شاهزاده سوم به مدرسه فرستاده می‌شود. در اینجا با فضایی محدود مواجه هستیم که استودیو در طراحی آن تنبلی به خرج داده است. در ابتدا از نظر بصری، این مدرسه درست مانند هزاران مدرسه دیگری است که در انیمه‌ها وجود دارد. وقتی قرار است کاراکتر اصلی تنها قسمت کوتاهی از انیمه را در مکانی سپری کند، شاید جزئیات اهمیت چندانی نداشته باشد، اما وقتی این مدرسه به لوکیشن اصلی انیمه تبدیل می‌شود، کلیشه‌ای بودن ساختار آن به چشم می‌آید. چنین فضایی به هیچ وجه قابل قیاس با جهان‌سازی و طراحی‌های بصری قسمت اول نیست.

ساکنان مقوایی مدرسه‌ای کلیشه‌ای

این فضای کلیشه‌ای با شخصیت‌های کلیشه‌ای تزئین شده است. تنها ویژگی‌ای که به این مدرسه داده شده، تفاوت طبقاتی دانش‌آموزان آن است. در چندین قسمت پیاپی، شما حتی با یک استاد که شخصیتی به‌یادماندنی داشته باشد آشنا نمی‌شوید. کاراکترهای دانش‌آموزان و حتی آن‌هایی که در داستان اثر قابل توجهی دارند نیز به شدت تک‌بعدی و ساده هستند: یک اشراف‌زاده پایین‌رتبه که سعی می‌کند مهربان باشد، چند شخصیت قلدر کلیشه‌ای و اعضای انجمن دانش‌آموزی که در طول سه یا چهار قسمت مدت زیادی آن‌ها را می‌بینید، اما در واقعیت به سختی با سه نفر از آن‌ها آشنا می‌شوید. آشنایی با شخصیت‌های منفی نیز به این فضای سطحی عمق نمی‌دهد؛ آن‌ها مترسک‌هایی هستند که حتی قدرت ترساندن ندارند و تنها وجود دارند تا شکست بخورند و سپس ناپدید شوند. نمونه این رویکرد، پرستاری است که به کاراکتر اصلی کمک می‌کند، اما وقتی مشخص می‌شود شخصیتی منفی بوده، شاید حتی او را به یاد نیاورید و هیچ حس همدردی نسبت به او نداشته باشید. این در حالی است که هنوز کاراکتر دوک یا دختربچه‌ای را که شاید تنها چند دقیقه در قسمت اول ظاهر شدند، به یاد دارید.

اما انیمه در این مرحله متوقف نمی‌شود و علاوه بر خلق کاراکترهای بی‌فایده، یک زیرداستان بی‌فایده نیز ایجاد می‌کند. داستان فرعی-کمدی انیمه که به رابطه دختر دوک و جادوگر خاموش اشاره دارد، در طی چندین قسمت کاملاً ناکارآمد است. به جز انتخاب محل خواب، این پوشش هیچ سود دیگری برای جادوگر خاموش نداشته و هیچ‌کدام از کاراکترهای دیگر حتی یک بار هم به خدمتکار بودن او اشاره نکرده‌اند. انیمه حتی از به تصویر کشیدن دختر دوک هم سر باز می‌زند و به جز چند صحنه کوتاه در اتاقش، او را نمی‌بینید تا مبادا مجبور به ایجاد کنش و واکنش بین شخصیت‌ها شود.

کالبدشکافی قهرمان؛ کتابی بیش از اندازه باز

در نبودِ شخصیت‌ها و فضایی که بتواند گذشته جادوگر خاموش را قطره‌قطره فاش کند، توسعه شخصیت اصلی نیز با شروع قسمت دوم، همرنگ دیگر اجزا می‌شود. در قسمت اول شما با گذشته کوتاهی از جادوگر خاموش مواجه شدید، مشکلات او در ارتباط با دیگران را دیدید و شاید سوالاتی برایتان ایجاد شد. اما قسمت دوم به شکلی ناگهانی به همه سوالات پاسخ می‌دهد و کاراکتر را کاملاً عریان در میان انیمه رها می‌کند. اینکه با چند فلش‌بک توضیح داده شود کاراکتر اصلی عاشق ریاضیات بوده و تکرار کردن اعداد باعث شده دیگران فکر کنند دیوانه است و یک تروما شکل گرفته، تقریباً تمام دلایل شکل‌گیری شخصیت او را توضیح می‌دهد. دیگر چیزی برای شناختن در قسمت‌های بعد باقی نمی‌ماند.

بدون همراهی تعلیق در شخصیت‌پردازی، انیمه به سمت‌وسوی جهانی کارآگاهی-کمدی با تم هارم معکوس می‌رود تا شاید فقدان تعلیق را جبران کند، اما حتی نمی‌تواند از پس فضای کارآگاهی خود بربیاید؛ زیرا سازندگان انتخاب می‌کنند به جای اینکه نشان دهند معماها چگونه حل می‌شوند، با چند سرنخ به‌هم‌ریخته و ساده به نتیجه برسند و سپس خودِ کاراکتر اصلی این نتیجه‌گیری را برای تماشاچی بازگو کند؛ فارغ از اینکه نمایش نبوغ جادوگر از باز کردن در بهشت، به نوشتن چند خط عدد روی تخته‌سیاه افول پیدا می‌کند.

انیمه جادوگر خاموش (Secrets of the Silent Witch) با شروعی قوی شما را وارد جهان خودش می‌کند و سپس با کلیشه‌های ضعیف، مانند میزبانی که میهمانان را به عمارت شیک خود آورده و در مقابلشان تخم‌مرغ خام گذاشته، رها می‌کند. به نظر می‌رسد ۹۹ درصد بودجه این انیمه برای قسمت اول استفاده شده و چیزی برای ساخت قسمت‌های دیگر باقی نمانده است. اگر در این تله نیفتاده‌اید یا از کمبود عناوین جدید به دیدن هر چیزی راضی نیستید، هیچ دلیل مناسبی برای تماشای آن وجود ندارد و با ندیدنش چیزی را از دست نمی‌دهید که پیش از این، در انیمه‌ای بهتر و به شکلی تکامل‌یافته‌تر ندیده باشید.