نقدهای فیلم پسران نیکل

تاریخ کجا زندگی می‌کند؟ در اسناد، آثار باستانی، استخوان‌ها؟ یا در حافظه؟ این سوالی است که «پسران نیکل» را شکل می‌دهد؛ یک اقتباس هنری جسورانه‌تر از تقریباً تمام همتایانش. این فیلم یک شاهکار غوطه‌وری کامل است که با استفاده از دوربین اول شخص، طراحی صدای دقیق و توهم سینمایی، واقعیتی را خلق می‌کند که روح مخاطب را تسخیر کرده و هرگز کاملاً رها نمی‌کند. این یک ترجمه صرف از رمان «کولسون وایت‌هد» به پرده سی...

ممکن است هیچ چیز دیگری شبیه به «پسران نیکل» ساخته «رامل راس» وجود نداشته باشد. راس با اقتباس از رمان سال ۲۰۱۹ «کولسون وایت‌هد»، رویکردی غیرمتعارف را در اینجا پیدا می‌کند: روایت سوم شخص کتاب را به یک دیدگاه اول شخص تبدیل کرده و دوربین تقریباً به طور کامل، اکشن را از طریق چشمان قهرمانانش ارائه می‌دهد. راس که یک عکاس و مستندساز است، در اولین فیلم داستانی خود، نه تنها با قاب‌بندی سینمایی بازی می‌کند، ...

این فیلم که اقتباسی از رمان برنده جایزه پولیتزر «کولسون وایت‌هد» است، داستانی تلخ از یک مدرسه اصلاحی وحشیانه در دهه ۱۹۶۰ فلوریدا را روایت می‌کند. اما چیزی که این اثر را متمایز می‌کند، سبک بصری رادیکال آن است که برای شکستن قوانین به تصویر کشیدن سوژه‌های سیاه‌پوست طراحی شده است. «رامل راس»، کارگردان، از همان رویکردی که در مستند تحسین‌شده‌اش «Hale County» به کار برده بود، در اینجا نیز استفاده می‌کند....

«سهم تو درد است.» این جمله که در ابتدای فیلم توسط شخصیت هتی بیان می‌شود، حقیقت تلخ سرنوشت بسیاری از سیاه‌پوستان آمریکایی، به خصوص در جنوب دوران جیم کرو را خلاصه می‌کند. این فیلم، اقتباسی خیره‌کننده و انتزاعی از رمان برنده جایزه پولیتزر «کولسون وایت‌هد» است. کارگردان، «رامل راس»، به جای ارائه یک داستان تاریخی خطی، اثری بسیار پیچیده‌تر و گیج‌کننده‌تر خلق کرده است. او با تکیه شدید بر دیدگاه اول شخص و...

هر چند وقت یک بار، فیلمی از راه می‌رسد که حس می‌کنید در حال شکستن مرزهای جدیدی است و روش‌های زیبایی برای روایت داستانی پیدا می‌کند که نفستان را بند می‌آورد. با اقتباس از رمان کلاسیک مدرن «کولسون وایت‌هد»، کارگردان «رامل راس» داستان دو پسر نوجوان سیاه‌پوست در دهه ۱۹۶۰ فلوریدا را کاملاً از دیدگاه اول شخص روایت می‌کند. این رویکرد، بیننده را در جایگاه آن‌ها قرار می‌دهد و باعث می‌شود هر قدم از سفر دردن...

در این فیلم، «رامل راس» به عنوان کارگردان، تقریباً اجرا را تحت‌الشعاع تکنیک قرار داده است. شخصیت‌ها در ابتدا پنهان هستند و از پایین به بالا دیده می‌شوند. اما این یک رویکرد مبتکرانه در اقتباس از رمان «کولسون وایت‌هد» است. راس بیننده را به چالش می‌کشد تا وارد فضای ذهنی فیلم شود و شخصیت‌ها را قبل از اینکه به طور کامل دیده و شناسایی شوند، درک کند. او ما را مجبور می‌کند نه با گذشته‌ای دور، بلکه با گذشت...