نقدهای فیلم ماده

این فیلم یک مَثَل گروتسک درباره مرزهایی است که زنان برای دستیابی به جوانی و زیبایی طی می‌کنند و در عین حال، یک افشاگری درخشان از استانداردهای دوگانه و پرتره‌ای از وسواس است. من هرگز نمی‌خواهم دوباره تماشای آن را تحمل کنم (و این را به عنوان یک تعریف می‌گویم). فانتزی احشایی خون و وحشت آن، به طور مؤثری تضادهای بین تصویر طلایی هالیوود و زیربنای کثیف آن را به تصویر می‌کشد. دمی مور و مارگارت کوالی اجراه...

این فیلم به اندازه یک ضربه چماق به سر، ظریف است، اما خوشبختانه بسیار لذت‌بخش‌تر از آن تجربه است. این یک افسانه فراواقعی و تشدید شده است که با شخصیت‌های کهن‌الگویی سروکار دارد و عمیقاً احمقانه و البته آگاهانه است. دیدن دمی مور در نقش یک ستاره سالخورده که ناامیدی‌اش حد و مرزی نمی‌شناسد، هیجانی فرامتنی و حتی فضولانه دارد. اگر این فیلم بازگشت او باشد، یک دهن‌کجی شادمانه به پیر شدن باوقار است. او در صح...

این فیلم یک کمدی ترسناک با لذتی شیطانی است. دمی مور در بهترین نقش سینمایی خود در دهه‌های اخیر، در به تصویر کشیدن تصویر عمومی‌اش بی‌باک است، مارگارت کوالی حس شوخ‌طبعی شرورانه‌ای را به نمایش می‌گذارد و دنیس کواید با شادی تمام در نقش خود اغراق می‌کند. با این حال، در بیشتر زمان دو ساعته فیلم، «ماده» سبک زیادی دارد، اما محتوای چندانی ندارد. طنز آن ساده و آشکار است و به جای بررسی عمیق‌تر موضوع، بارها و ...

این فیلم یک طنز وحشیانه، بی‌رحمانه و به طرز وحشیانه‌ای خنده‌دار است که کل اکوسیستم ناخوشایند و شوم هالیوود را کالبدشکافی می‌کند. این فیلم تاریک‌ترین نقد بر هالیوود از زمان فیلم «بازیگر» است. دمی مور با اجرایی بی‌پرده، یکی از بهترین بازی‌های دوران حرفه‌ای خود را ارائه می‌دهد. مارگارت کوالی نیز به همان اندازه در نقش خود سرمایه‌گذاری کرده و دنیس کواید در نقش یک مدیر اجرایی نفرت‌انگیز، شرارت لذت‌بخشی ...

در این فیلم، یک زن سرنوشت خود را به دست می‌گیرد، اما این بار با خودش نیز در جنگ است. کارگردان، کورالی فارژا، با سبک هیجان‌انگیز و پرانرژی خود، عناصر علمی-تخیلی را با وحشت جسمی و طنز ترکیب می‌کند تا نشان دهد چگونه زنان توسط نیروهای دوجانبه تبعیض جنسی و سن‌گرایی به دام می‌افتند. جاه‌طلبی فیلم قابل‌تحسین است، اما همه چیز آنطور که باید کار نمی‌کند. طرح داستانی نحیف، زیر بار زمان ۲ ساعت و ۲۰ دقیقه‌ای ف...

نقطه قوت این فیلم، یک صحنه در میانه آن است که نوع متفاوتی از وحشت جسمی را به نمایش می‌گذارد: اینکه چگونه ناامنی می‌تواند به خودی خود نوعی وحشت باشد. دمی مور در این صحنه به طرز باشکوهی این حس را به تصویر می‌کشد. با این حال، خبر بد درباره فیلم این است که پایان‌بندی آن، یعنی همان جشنواره خون و وحشت جسمی که توسط بسیاری از منتقدان تحسین شده، در واقع ضعیف‌ترین بخش آن است. این بخش بیش از حد طولانی است و ...