نقدهای فیلم دو دادستان

با کارگردانی بی‌نقص و بازی‌های چشمگیر، این داستان درباره بی‌عدالتی سیاسی در فضایی سنگین است؛ فضایی که به‌طور خاص حس خفقان‌آور و بسته شوروی در اوج پاکسازی‌های استالین را منتقل می‌کند.

این داستان درباره بی‌عدالتی مدنی، نه‌تنها دستاورد بزرگی برای کارگردان است، بلکه هشداری است درباره تکرار لحظات تراژیک در تاریخ.

فیلم به آرامی اما بی‌وقفه پیش می‌رود و هر لحظه نشان می‌دهد که ایده‌آلیسم چقدر می‌تواند خطرناک باشد.

«دو دادستان» به تماشاگر پاسخ‌های ساده ارائه نمی‌دهد؛ این خودداری دقیقاً همان چیزی است که به فیلم قدرت می‌بخشد. این فیلم سنگین و مهم است و شایسته تماشا کردن است.

«لزنیتسا» و تیم خلاقش در اجرای هر صحنه وسواس زیادی به خرج داده‌اند. و همان‌طور که قبلاً اشاره شد، کل فیلم تا حدی وسواس‌آمیز است. تنها پایان کمی پیچیده است که مانع می‌شود این تلاش، اهمیتش را از دست بدهد.

جاه‌طلبی‌های حقوقی او در هر قدم با قرارهای کنسل شده و بی‌تفاوتی قدرتمندان ناکام می‌ماند؛ اتفاقی که باعث می‌شود ریتم روایت به طرز آزاردهنده‌ای کند و پایان داستان کاملاً قابل‌پیش‌بینی باشد. در بهترین حالت، فیلم حال‌و‌هوایی کافکایی دارد.