نقدهای فیلم ترون: آرس

چطور می‌شه هم به گذشته برگشت و هم به جلو رفت؟ فیلم‌سازها خیلی هوشمندانه این کار رو انجام دادن؛ با استفاده از عناصر داستانی دو فیلم اول، معرفی شخصیت‌های جدید، و محو کردن مرز بین دنیای واقعی و دنیای دیجیتال.

نتیجه یه فیلم نسبتاً احمقه با جلوه‌های بصری زیبا، اکشن تمیز و موسیقی متن حسابی خفنه.

اگر تنها چیزی که از یک فیلم «ترون» می‌خواهید، تصاویر خیره‌کننده، موسیقی فوق‌العاده و چند صحنه اکشن هیجان‌انگیز با موتورهای نوری، سلاح‌های جذاب باشد، «Ares» دقیقاً همان را به شما می‌دهد.

رونینگ، که کارگردانی یکی از فیلم‌های بعدی «دزدان دریایی کارائیب» و «Young Woman and the Sea» رو بر عهده داشته، کارگردانی قابل قبولی ارائه می‌ده اما نوآوری زیادی نداره. فیلم در پایان اعتبارش رو از دست می‌ده و تبدیل می‌شه به یه فیلم هیولایی پر از تصادف، چون دنیای واقعی توانایی میزبانی از جذابیت صاف و بدون خون «گرید» رو نداره.

این فیلم تقریباً به اندازه یک فلاپی‌دیسک عمق دارد، اما جلوه‌های بصری درخشان و موسیقی گوش‌خراش و تماشایی گروه Nine Inch Nails باعث شده که حداقل تجربه‌ای سرگرم‌کننده، هرچند زودگذر، از یک دنیای آینده‌نگرانه رقم بخورد.

با تمام خلاقیتی که در «Tron: Ares» دیده می‌شود، این تلاش‌ها در خدمت داستانی است که تقریباً هیچ نشانی از پویایی ندارد.