نقدهای فیلم اسپینال تپ ۲: تمام نشدنی

نکته مثبت درباره‌ی «Spinal Tap II» این است که همه‌ی عوامل کاملاً می‌دانستند چه باید بکنند، و نتیجه‌اش ۸۳ دقیقه‌ی دلپذیر از شوخی‌های بامزه و افرادی است که گذر زمان در چهره‌ی آن‌ها پیداست.

خوشبختانه، فیلم افتضاح نیست؛ اما برای اینکه بیشتر از آن لذت ببرید، بهتر است فکر کنید قرار است یک فیلم بد تماشا کنید.

فیلم چند تا لحظه‌ی خنده‌دار درست‌وحسابی داره (هرچند هیچ‌کدومش به اون حدِ دیوونه‌بازیِ خاصِ خودش نمی‌رسه)، اما در نهایت از نفس می‌افته. بیشتر شبیه یه برنامه‌ی بلند اینترنتی به نظر می‌رسه تا یه مستند طنز سینمایی واقعی.

وقتی سازندگان همان کمدی افسانه‌ای «This Is Spinal Tap» دوباره دور هم جمع می‌شوند تا دنباله‌ای بسازند، نتیجه یعنی Spinal Tap II: The End Continues بیش از آن‌که خاطره‌انگیز باشد، یادآور این نکته است که بعضی آثار کلاسیک را نباید دوباره زنده کرد؛ چون نسخه اصلی هنوز هم بهترین است.

شاید عجیب نباشد – و به عمد نیز چنین است – که «اسپینال تپ ۲: تمام نشدنی» یک اثر ملایم‌تر به حساب می‌آید، که به‌طور محبت‌آمیز به مساله نوازندگانی می‌پردازد که با چالش‌های سن و سال خود برای حفظ خلاقیت دست و پنجه نرم می‌کنند و به شدت تحت تاثیر نوستالژی قرار دارند. اینجا از این گونه موارد به وفور یافت می‌شود اما متأسفانه، تیزبینی و شوخ‌طبعی نسخه اصلی در آن کمبود دارد.

اسپینال تپ ۲: تمام نشدنی، دنباله‌ای است که بسیاری از ما انتظارش را داشتیم، هرچند که ممکن است دقیقا دنباله‌ای نباشد که می‌خواستیم. این فیلم بیشتر سرگرم‌کننده است تا خنده‌دار، با شوخی‌های ملایم به جای شوخی‌های شدید.