سریال روز صفر (Zero Day 2025)

اگر سیاست صحنه‌ای است برای بازی بزرگ، سریال روز صفر (Zero Day 2025) نه‌تنها نمایش آن بازی است، بلکه درون ‌مایه‌ای‌ست از ترس، بی‌اعتمادی، و سکوت‌های سنگینی که گاهی بیشتر از فریادها معنا دارند. این سریال از همان لحظه‌ی آغاز، با ترانه‌ی "Who Killed Bambi?" و فضایی متشنج، به ما هشدار می‌دهد که قرار نیست با داستانی آرام و آشنا روبه‌رو شویم.

رابرت دنیرو، در نخستین نقش اصلی‌اش در یک سریال تلویزیونی، با همان وزن و اقتدار همیشگی‌ وارد قاب می‌شود. نه به‌عنوان قهرمانی بی‌لکه، بلکه در نقش رئیس‌جمهوری سابق با گذشته‌ای سنگین و سایه‌هایی که هنوز رهایش نکرده‌اند. حضور دنیرو در میان بازیگران سریل روز صفر به‌تنهایی اتفاقی مهم برای تلویزیون است، اما آنچه Zero Day را از بسیاری آثار مشابه جدا می‌کند، دقت در جزئیات و وسواس در ساخت است.

فیلم‌برداری در لوکیشن‌های واقعی مانند Heliport معروف نیویورک در East River Pier 6 به اثر اصالتی خاص می‌دهد، و لحظاتی چون مطالعه‌ی "گزارش روزانه ریاست‌جمهوری" توسط شخصیت جورج مولن، از آن دست انتخاب‌هایی است که ریشه در تحقیق و شناخت کامل از فضای سیاسی آمریکا دارد. همه چیز در این سریال به‌دقت سنجیده شده، حتی استفاده از ترانه‌ای متعلق به سال 1980 در سکانس افتتاحیه، که لحن سیاسی و انتقادی داستان را از همان ابتدا تثبیت می‌کند.

در کنار دنیرو، بازیگرانی چون آنجلا باست، جون آلن و جسی پلمونز، که همگی سابقه نامزدی اسکار دارند، درخششی متوازن ایجاد می‌کنند. این ترکیب بازیگران و روایتی مبتنی بر پرسش‌های بزرگ، Zero Day را به اثری بدل کرده که بیشتر از سرگرمی، نوعی هشدار است. تماشای این سریال مثل نگاه کردن از پشت شیشه‌ای ترک‌خورده است؛ تصویر واضح نیست، اما چیزی آن‌طرف شیشه تکان می‌خورد، و تو نمی‌توانی بی‌تفاوت بمانی.