سریال‌های ترسناک دهه‌ی ۲۰۲۰ نشان داده‌اند که ژانر وحشت دیگر محدود به خون و فریاد نیست؛ بلکه ترکیبی از روان‌شناسی، اسطوره، و اضطراب‌های مدرن شده است. این آثار بیش از آنکه بخواهند تماشاگر را ناگهانی بترسانند، به لایه‌های عمیق‌تر ذهن نفوذ می‌کنند — جایی که ترس از ناشناخته، تنهایی، گناه و فنا، ریشه دارد. از ماجراهای فرازمینی تا درام‌های فلسفی، این دهه پر از سریال‌هایی است که وحشت را با معنا درآمیخته‌اند.
در میان شاخص‌ترین آن‌ها، «بیگانه: زمین» (Alien: Earth – ۲۰۲۵) به‌عنوان بخشی تازه از دنیای کلاسیک Alien، نگاه فلسفی و تیره‌تری به منشأ بیگانگان و نقش انسان در خلق شر ارائه می‌دهد. سریال با فضایی علمی–ترسناک و جلوه‌های بصری خیره‌کننده، نشان می‌دهد چگونه علم و غرور انسانی می‌تواند به کابوس بدل شود. در همین حال، «لایت شاپ» (Light Shop – ۲۰۲۴) اثری از کره جنوبی است که وحشت را در بستری شاعرانه روایت می‌کند: فروشگاهی مرموز که در آن ارواح پس از مرگ برای «خداحافظی آخر» جمع می‌شوند. ترکیب ترس، اندوه و زیبایی بصری باعث شده این سریال به یکی از متفاوت‌ترین آثار ترسناک آسیا تبدیل شود.
از ژاپن، «انگل: خاکستری» (Parasyte: The Grey – ۲۰۲۴) بر اساس مانگای مشهور Parasyte، برخورد دلهره‌آور انسان با موجوداتی فرازمینی را تصویر می‌کند که در بدن میزبانانشان زندگی می‌کنند. این سریال همزمان وحشت فیزیکی و اخلاقی را در هم می‌آمیزد و با کیفیت بالای ساخت و ریتم سریع، تحسین منتقدان را برانگیخته است. همچنین «From» (فرام – ۲۰۲۲) با فضای رازآلود و کابوس‌وار خود، داستان شهری را روایت می‌کند که هرکس وارد آن شود، دیگر نمی‌تواند بیرون برود؛ شهری که با تاریک شدن هوا، موجوداتی مرگبار به سراغ ساکنانش می‌آیند. این سریال یکی از نمونه‌های برجسته‌ی وحشت روانی و هستی‌شناختی در تلویزیون معاصر است.
و در نهایت، «تسخیر عمارت بلای» (The Haunting of Bly Manor – ۲۰۲۰) ساخته‌ی مایک فلناگن، یکی از تأثیرگذارترین سریال‌های ترسناک این دهه است. برخلاف ظاهرش، این اثر تنها درباره‌ی ارواح نیست؛ بلکه درباره‌ی عشق، فقدان و رنجی است که در گذر زمان به تسخیر انسان درمی‌آید. روایت شاعرانه، کارگردانی دقیق و عمق احساسی سریال، آن را از یک داستان ترسناک صرف فراتر می‌برد.
در مجموع، دهه‌ی ۲۰۲۰ دوران بلوغ وحشت در تلویزیون بود؛ جایی که سریال‌ها نه‌فقط برای ترساندن، بلکه برای اندیشیدن ساخته شدند — تجربه‌ای که ثابت می‌کند گاهی ترسناک‌ترین چیز، خودِ انسان و خاطرات اوست.
