دهه‌ی ۲۰۲۰ برای سینمای هند دهه‌ای بود که ژانرها در هم شکستند و مرز میان اکشن، درام و واقع‌گرایی اجتماعی از میان رفت. فیلم‌سازان این دوره بیش از گذشته به نقد ساختار قدرت، فساد و نابرابری روی آوردند و قهرمانانشان را نه در قالب اسطوره، بلکه در شکل انسان‌هایی شکننده و خشمگین بازآفریدند. سینمای هند در این دهه پرهیاهو و سیاسی شد، اما در عین حال عمیق‌تر، تلخ‌تر و صادق‌تر.
در میان آثار شاخص، «بمب» (Bomb – ۲۰۲۵) اثری تازه در ژانر تریلر است که شهر ویران‌شده‌ی پس از بحران را به میدان تقابل انسان و سیستم تبدیل می‌کند؛ فیلمی که به جای اتکا بر جلوه‌های اکشن، از تنش درونی و روانی برای روایت استفاده می‌کند. در سوی دیگر، مجموعه‌ی «Baaghi» (باغی – ۲۰۱۶ تا ۲۰۲۵) با بازی تایگر شروف، همچنان پرچمدار اکشن فیزیکی هند است. هر نسخه‌ی جدید با دوز بیشتری از خشونت و تحرک، مرز میان شور و جنون را در سینمای تجاری بالیوود جابه‌جا کرده است.
در ژانر جنایی–اجتماعی، «یورش» (Raid – ۲۰۱۸) و دنباله‌ی تازه‌اش «یورش ۲» (Raid 2 – ۲۰۲۵) با بازی آجی دوگان، تصویر مأموری قانون‌مدار را ارائه می‌دهند که در برابر فساد ساختاری و تهدید قدرت می‌ایستد. فیلم با نگاهی سرد و حساب‌شده به اخلاق در جامعه‌ی معاصر، یکی از آثار پرفروش و تحسین‌شده‌ی دهه محسوب می‌شود.اما در نقطه‌ای احساسی‌تر، «جان جان» (Jaane Jaan – ۲۰۲۳) ساخته‌ی سوجوی گوش، درامی روان‌شناختی است که میان عشق، ترس و راز معلق می‌ماند. فیلم با اجرای درخشان کاریشما کاپور و جای‌دیپ آهلَوات، ترکیبی از تعلیق و احساس ارائه می‌دهد که به‌سختی از ذهن بیننده پاک می‌شود.و در نهایت، «زنده باد بهیم» (Jai Bhim – ۲۰۲۱) به کارگردانی تی.جی. نانیول و بازی درخشان سوریا، از تلخ‌ترین و انسانی‌ترین آثار دهه است؛ روایتی درباره‌ی عدالت، فقر و تبعیض که مرز میان دادگاه و وجدان را در هم می‌شکند.
فیلم‌های هندی دهه‌ی ۲۰۲۰ بیش از هر زمان دیگری میان خشم و حقیقت در نوسان‌اند. از اکشن بی‌وقفه‌ی «Baaghi» تا صدای عدالت در «Jai Bhim»، این سینما ثابت کرده است که هنوز می‌تواند هم تماشاگر را هیجان‌زده کند و هم او را وادار به فکر کردن.
