دهه‌ی ۲۰۱۰ برای ژانر فانتزی، دوره‌ای پرتنوع و جسور بود؛ زمانی که سینما میان دنیای خیال، وحشت و فلسفه حرکت کرد. فیلم‌سازان در این سال‌ها تلاش کردند تا فانتزی را از قصه‌های کلاسیک به قلمروهای تازه‌تری ببرند — جایی میان رؤیا، ترس و درون انسان. در این صفحه، می‌توانید با مجموعه‌ای از آثار برجسته‌ی این دهه آشنا شوید که هرکدام تصویری تازه از تخیل در سینما ارائه دادند.
در آغاز دهه، «آقای هیچ‌کس» (Mr. Nobody – ۲۰۱۰) ساخته‌ی ژاکو فان دورمل، فانتزی را با فلسفه و مفهوم چندجهانی پیوند زد. داستان مردی که در واپسین سال‌های عمرش به یاد مسیرهای ممکن زندگی خود می‌افتد، در ساختاری غیرخطی و پر از روایت‌های موازی جریان دارد. فیلم جهانی می‌سازد که در آن هر تصمیم، واقعیتی تازه خلق می‌کند — اثری شاعرانه درباره‌ی انتخاب و بی‌نهایت بودن زندگی.
چند سال بعد، «اوز بزرگ و قدرتمند» (Oz the Great and Powerful – ۲۰۱۳) به کارگردانی سم ریمی، بازگشتی تماشایی به سرزمین افسانه‌ای اوز بود. فیلم روایت می‌کند چگونه یک شعبده‌باز معمولی، در میان جادوگران و نیروهای اسرارآمیز، به چهره‌ای افسانه‌ای بدل می‌شود. طراحی صحنه‌ی خیره‌کننده و جلوه‌های بصری آن، یادآور فانتزی‌های کلاسیک هالیوود است، اما در پس این شکوه، داستانی درباره‌ی فریب، ایمان و باور نهفته است.
در میانه‌ی دهه، «شکل آب» (The Shape of Water – ۲۰۱۷) ساخته‌ی گی‌یرمو دل تورو، نگاه شاعرانه‌تری به فانتزی ارائه کرد. داستان زنی لال که عاشق موجودی آبزی می‌شود، در قالب استعاره‌ای از تفاوت، عشق و رهایی روایت می‌شود. فیلم با فضاسازی خیال‌انگیز و احساس انسانی‌اش، برنده‌ی اسکار بهترین فیلم شد و ثابت کرد فانتزی می‌تواند پلی میان احساس و معنا باشد.
در همان سال، «آن» (IT – ۲۰۱۷) ساخته‌ی اندی موشیِتی، تلفیقی از فانتزی تیره و وحشت روانی بود. اقتباسی از رمان استیون کینگ که ماجرای گروهی از نوجوانان را در شهری کوچک دنبال می‌کند، جایی که دلقکی شیطانی از ترس‌های آن‌ها تغذیه می‌کند. فیلم با ترکیب فانتزی، ترس و درام نوجوانانه، موفق شد هم از نظر هنری و هم تجاری یکی از پدیده‌های بزرگ دهه شود.
در پایان دهه، «دکتر اسلیپ» (Doctor Sleep – ۲۰۱۹) به کارگردانی مایک فلناگن، دنباله‌ای بر «درخشش» استنلی کوبریک بود که میان وحشت، ذهن و قدرت‌های فراطبیعی تعادلی ظریف برقرار کرد. داستان دنی تورنس، پسربچه‌ی سابق «درخشش»، در بزرگ‌سالی و در مواجهه با گذشته‌ی شومش روایت می‌شود. فیلم با فضایی غریب و تأمل‌برانگیز، یادآور پیوند عمیق فانتزی با ترس‌ها و خاطرات انسان است.
فیلم‌های فانتزی دهه‌ی ۲۰۱۰ نشان دادند که خیال می‌تواند در شکل‌های گوناگون تجلی یابد — از دنیای جادویی «اوز» تا کابوس‌های ذهنی «آن» و تأملات فلسفی «آقای هیچ‌کس». این آثار، ژانر فانتزی را از قصه‌گویی کودکانه به تجربه‌ای احساسی، فکری و گاه ترسناک ارتقا دادند. در این صفحه می‌توانید دنیای متنوع و خیال‌انگیز این دهه را مرور کنید؛ جایی که هر فیلم، دری به جهانی متفاوت می‌گشاید.
