فیلم‌های درام دهه ۲۰۲۰

دهه‌ی ۲۰۲۰ برای سینمای درام، دهه‌ی مکث و تأمل بود؛ زمانی که جهان بعد از بحران، قهرمانان خاموش خود را یافت — انسان‌هایی معمولی که با وجدان، فراموشی، یا حقیقت روبه‌رو می‌شوند. فیلم‌سازان در این دهه بیش از نمایش حادثه، به کاوش در احساسات درونی پرداختند و درام را به شکل صادقانه‌تری از زندگی بدل کردند.

از میان آثار شاخص، «The Woman in Cabin 10» (زن در کابین ۱۰ – ۲۰۲۴) اقتباسی روان‌شناختی از رمان لو روچ است؛ داستان زنی که در سفری دریایی میان واقعیت و هذیان گرفتار می‌شود. فیلم با فضایی بسته و ریتمی پراضطراب، ذهن تماشاگر را آرام‌آرام در تردید غرق می‌کند. در همان مسیر تنش درونی، «The Lost Bus» (اتوبوس گمشده – ۲۰۲۵) درامی است درباره‌ی بازماندگانی که پس از سانحه‌ای در بیابانی دورافتاده، با وجدان، گناه و نیاز به بقا روبه‌رو می‌شوند — فیلمی درباره‌ی انسان، نه حادثه.

در نقطه‌ای آرام‌تر و تأملی‌تر، «Small Things Like These» (چیزهای کوچک از این دست – ۲۰۲۴) با بازی کیلین مورفی، روایت مردی است که در شهری کوچک با حقیقتی اخلاقی مواجه می‌شود و باید میان سکوت و صداقت یکی را برگزیند. این فیلم در عین سادگی، پرسشی عمیق درباره‌ی مسئولیت در برابر بی‌عدالتی مطرح می‌کند.
در همان سال‌های آغاز دهه، «The Father» (پدر – ۲۰۲۰) ساخته‌ی فلوریَن زلر، تجربه‌ای تکان‌دهنده از فروپاشی ذهن است؛ آنتونی هاپکینز با اجرایی درخشان، تماشاگر را به درون ذهنی می‌برد که مرزهای زمان و واقعیت در آن فرو ریخته‌اند.
از سوی دیگر، «Another Round» (دور دیگر – ۲۰۲۰) ساخته‌ی توماس وینتربرگ، با ترکیب مستی و فلسفه، بحران میانسالی را به استعاره‌ای از میل به زیستن بدل می‌کند؛ فیلمی که در پس خنده، اندوهی عمیق پنهان دارد.
و در نهایت، «Anatomy of a Fall» (آناتومی یک سقوط – ۲۰۲۳) اثر ژوستین تریه، دادگاهی است برای حقیقت؛ فیلمی که از دل یک پرونده‌ی جنایی، مرز میان قضاوت و شناخت را به چالش می‌کشد.

درام‌های دهه‌ی ۲۰۲۰ بیش از هر زمان دیگری صادق بودند؛ روایت‌هایی درباره‌ی انسانِ آسیب‌پذیر در جهانی پر از تردید. از اضطراب روانی «زن در کابین ۱۰» تا جدال اخلاقی «چیزهای کوچک از این دست»، این دهه نشان داد که درام واقعی در زمزمه اتفاق می‌افتد، نه در فریاد.