مریلین مونرو(Marilyn Monroe)

مرلین مونرو با نام نورما جین مورتنسون هنرپیشه، مدل و خواننده آمریکایی بود که در 1 ژوئن 1926 در بیمارستان عمومی در لس آنجلس، کالیفرنیا به دنیا آمد. مادر او، گلدیس پرل بیکر مونرو نام داشت که از مکزیک به کالیفرنیا مهاجرت کرده بود. نام پدرش جان نیوتن بیکر بود. والدینش در سال 1923 طلاق گرفتند. پس از طلاق، گلدیس به عنوان برشکار نگاتیو فیلم در صنایع فیلم کار کرد.

مونرو در تابستان 1933، زمانی که هفت ساله بود با مادرش به هالیوود نقل مکان کرد. در ژانویه 1934، گلادیس به اسکیزوفرنی پارانوئید مبتلا شد و مونرو تحت سرپرستی دوست مادرش گریس گدارد قرار گرفت. در سپتامبر 1935، گریس او را در خانه یتیمان لس آنجلس قرار داد و دوباره در سال 1936 سرپرست قانونی او شد. مونرو سپس برای دوره های کوتاهی با دوستان و بستگان گریس در لس آنجلس و کامپتون زندگی کرد. او در سپتامبر 1938، زمانی که زندگی با عمه گریس، آنا لوئر را در ناحیه غربی ساوتل آغاز نمود، خانه دائمی تری پیدا کرد.

مرلین مونرو در دبیرستان Emerson Junior ثبت نام کرد و به خدمات هفتگی علوم مسیحی با  لوئر رفت. او در نوشتن عالی بود و به روزنامه مدرسه کمک می کرد، اما دانش آموزی متوسط بود. به دلیل مشکلات سلامتی لوئر، مونرو در اوایل سال 1941 برای زندگی با گداردها در ون نویز بازگشت. در همان سال، او شروع به تحصیل در دبیرستان Van Nuys کرد. در سال 1942، داک گدارد به ویرجینیای غربی منتقل شد.

قوانین حمایت از کودکان کالیفرنیا مانع از این شد که گداردها مونرو را از ایالت خارج کنند و او مجبور شد به یتیم خانه بازگردد. به عنوان یک راه حل، او در 19 ژوئن 1942، پس از تولد 16 سالگی اش، با پسر 21 ساله همسایه، کارگر کارخانه جیمز دوگرتی ازدواج کرد. مونرو متعاقبا دبیرستان را رها کرد و خانه‌دار شد. در سال 1943، دوگرتی در نیروی دریایی بازرگانی نام نویسی کرد و در جزیره سانتا کاتالینا، جایی که مونرو با او نقل مکان کرد، مستقر شد. مونرو در ژانویه 1945 شروع به مدلینگ کرد، او به تنهایی نقل مکان کرد و در اوت 1945 قراردادی با آژانس مدل کتاب آبی امضا کرد. آژانس هیکل مونرو را برای مدلینگ پین آپ مناسب می دانست و او بیشتر در تبلیغات و مجلات مردانه نمایش داده شد.

برای اینکه بتواند بیشتر کار کند، موهایش را صاف و بلوند کرد. در اوایل سال 1946، او روی جلد 33 مجله برای نشریاتی مانند Pageant، U.S Camera، Laff و Peek ظاهر شد. به عنوان یک مدل، مونرو گاهی اوقات از نام مستعار ژان نورمن استفاده میکرد. قرارداد مونرو در اوت 1946 آغاز شد و نام هنری "مرلین مونرو" را انتخاب کرد. مونرو شش ماه اول خود را در فاکس گذراند و بازیگری، آواز خواندن و رقصیدن را آموخت و روند ساخت فیلم را مشاهده کرد. قرارداد او در فوریه 1947 تمدید شد و اولین نقش‌های سینمایی‌اش، بخش‌هایی در فیلم‌های (Dangerous Years (1947 و Scudda Hoo (1948) به او واگذار شد. فاکس قراردادش را در آگوست 1947 تمدید نکرد و او به مدلینگ بازگشت.

آثار هنری مرلین مونرو

در سال 1951، مونرو نقش‌های مکمل را در سه کمدی نسبتا موفق فاکس داشت. در این دوره، مونرو برای کاهش اضطراب و بی خوابی مزمن خود شروع به استفاده از باربیتورات ها، آمفتامین ها و الکل کرد که این امر نیز مشکلات او را تشدید کرد. مونرو در سه فیلمی که در سال 1953 اکران شد بازی کرد و به عنوان یک سمبل جنسی اصلی و یکی از پولسازترین بازیگران هالیوود ظاهر شد. اولین آنها فیلم نوآر Technicolor بود که در آن او نقش یک زن قاتل برای قتل شوهرش را ایفا کرد. مونرو همچنان با پوشیدن لباس‌های تن نما توجهات را به خود جلب می‌کرد که معروف‌ترین آن در مراسم Photoplay Awards در ژانویه 1953 بود، که جایزه «سریعترین ستاره در حال ظهور» را از آن خود کرد.

دومین فیلم او در سال 1953، کمدی موزیکال طنز «آقایان مو بورها را ترجیح می دهند»، بود. در سپتامبر، مونرو اولین حضور تلویزیونی خود را در شوی جک بنی، با بازی در نقش زن فانتزی جک انجام داد. سومین فیلم سال او، چگونه می توان با یک میلیونر ازدواج کرد، که در نوامبر اکران شد، بزرگترین موفقیت مونرو در باکس آفیس در آن مقطع از دوران حرفه ای اش بود. مونرو در 1954 جایزه "محبوب ترین ستاره زن" Photoplay را دریافت کرد و در ماه مارس با وعده های جدید و ایفای نقش اصلی در فیلم موفقیت آمیز به نام «خارش هفت ساله» برادوی با فاکس توافق کرد.

او شرکت تولید فیلم خود، MMP را در سال 1954 تاسیس کرد. پس از تاسیس، مونرو به منهتن نقل مکان کرد و سال 1955 را صرف تحصیل در رشته بازیگری نمود. مونرو سال 1956 را با اعلام پیروزی بر فاکس قرن بیستم آغاز کرد. او از نظر قانونی نام خود را به مرلین مونرو تغییر داد. 

جوایز و افتخارات مرلین مونرو

فیلم شاهزاده و دختر نمایشی در ژوئن 1957 با نقدهای متفاوتی منتشر شد و جوایز دیوید دی دوناتلو ایتالیایی و ستاره کریستال فرانسه را دریافت کرد و نامزد جایزه بفتا شد. مونرو در ژوئیه 1958 به هالیوود بازگشت تا در کمدی بیلی وایلدر در بعضی ها داغشو دوست دارن، بازی کند. بازی مونرو برای او جایزه گلدن گلوب بهترین بازیگر زن را به ارمغان آورد. این فیلم در نظرسنجی‌های بی‌بی‌سی، موسسه فیلم آمریکا و Sight & Sound به عنوان یکی از بهترین فیلم‌های ساخته شده تاکنون انتخاب شده است. 

مونرو جایزه گلدن گلوب "بهترین فیلم جهانی" را دریافت کرد و شروع به فیلمبرداری فیلم چیزی برای بخشیدن برای فاکس کرد. چند روز قبل از شروع فیلمبرداری، مونرو به سینوزیت مبتلا شد. در 19 مه، او در مراسم جشن تولد جان اف کندی در مدیسون اسکوئر گاردن در نیویورک روی صحنه استراحت کرد و آهنگ «تولدت مبارک، آقای رئیس» را خواند. مونرو برای ترمیم وجهه عمومی خود در چندین اقدام تبلیغاتی از جمله مصاحبه برای Life و Cosmopolitan و اولین عکسبرداری خود برای Vogue شرکت کرد.

مونرو در آخرین ماه‌های زندگی‌اش در برنت‌ وود لس‌آنجلس زندگی می‌کرد. او شب 4 آگوست 1962 در 36 سالگی درگذشت و علت مرگ مسمومیت حاد با باربیتورات اعلام شد. پزشکان مونرو اظهار داشتند که او مستعد ترس‌های شدید و افسردگی‌های مکرر بوده است. مراسم تشییع جنازه او که در گورستان پارک یادبود وست وود ویلج در 8 آگوست برگزار شد. مونرو بعدها در سرداب شماره 24 در راهروی خاطرات به خاک سپرده شد.