درک جاکوبی

سِر درک جاکوبی یکی از برجسته‌ترین و محبوب‌ترین بازیگران تئاتر و سینمای بریتانیا و یک گنجینه ملی زنده است. او به عنوان یکی از اعضای بنیان‌گذار تئاتر ملی سلطنتی (Royal National Theatre)، کارنامه‌ای افسانه‌ای دارد که بیش از شش دهه را در بر می‌گیرد. شهرت جهانی او با ایفای نقش امپراتور کلادیوس (Claudius) در سریال تاریخی «من، کلادیوس» (I, Claudius) که برایش جایزه بفتا به ارمغان آورد، رقم خورد. او با دریافت دو جایزه اولیویه (Olivier Award) و یک جایزه تونی (Tony Award) برای کارهای بی‌نظیرش در تئاتر، به عنوان یکی از بزرگترین بازیگران کلاسیک نسل خود شناخته می‌شود و لقب «شوالیه تئاتر» برازنده اوست.   

کودکی و سال‌های ابتدایی

درک جورج جاکوبی (Derek George Jacobi) در ۲۲ اکتبر ۱۹۳۸ در لیتون‌استون (Leytonstone)، شرق لندن، متولد شد. او تنها فرزند یک خانواده از طبقه کارگر بود؛ پدرش، آلفرد (Alfred)، یک تنباکوفروش و مادرش، دیزی (Daisy)، یک منشی بود. او عشق به بازیگری را در نمایش‌های مدرسه کشف کرد و با استعداد ذاتی و تلاش فراوان، بورسیه تحصیلی دانشگاه معتبر کمبریج (Cambridge University) را در رشته تاریخ به دست آورد. او در کمبریج در کنار چهره‌های آینده‌دار تئاتر مانند ایان مک‌کلن (Ian McKellen) به بازیگری پرداخت و این دوران، سکوی پرتاب او به دنیای حرفه‌ای هنر شد.   

شروع کار حرفه‌ای

استعداد درک جاکوبی در کمبریج از چشم لارنس اولیویه (Laurence Olivier)، اسطوره تئاتر و سینمای بریتانیا، پنهان نماند. اولیویه در سال ۱۹۶۳ او را به عنوان یکی از اعضای بنیان‌گذار تئاتر ملی جدید دعوت کرد؛ در حالی که جاکوبی تنها عضو ناشناخته در میان آن گروه از بزرگان بود. او اولین نقش خود را به عنوان لائرتیس (Laertes) در نمایش «هملت» (Hamlet) ایفا کرد و سپس در نقش کاسیو (Cassio) در نمایش «اتللو» (Othello) به کارگردانی اولیویه ظاهر شد، نقشی که در نسخه سینمایی سال ۱۹۶۵ نیز آن را تکرار کرد. این شروع طوفانی، او را به عنوان شاگرد یک اسطوره معرفی کرد و پایه‌های یک کارنامه درخشان را بنا نهاد.   

سریال‌های درک جاکوبی

نقطه عطف کارنامه تلویزیونی و شهرت جهانی درک جاکوبی، ایفای نقش اصلی در مینی‌سریال تاریخی و ماندگار بی‌بی‌سی، «من، کلادیوس» (۱۹۷۶) بود. بازی استادانه او در نقش امپراتور رومی که لکنت زبان داشت، چنان تأثیرگذار بود که جایزه بفتا را برایش به ارمغان آورد و به معیاری برای بازیگری در تلویزیون تبدیل شد. او در سریال‌های تحسین‌شده دیگری چون «کادفائل» (Cadfael) (۱۹۹۴-۱۹۹۸) و «آخرین تانگو در هالیفاکس» (Last Tango in Halifax) (۲۰۱۲-۲۰۲۰) نیز درخشید. او دو جایزه امی برای نقش مهمان در سریال «فریژر» (Frasier) (۲۰۰۱) و برای مینی‌سریال «مرد دهم» (The Tenth Man) (۱۹۸۸) دریافت کرده است. جدیدترین پروژه او، یک سریال صوتی از دنیای «دکتر هو» (Doctor Who) است که در آن بار دیگر در نقش استاد جنگ (War Master) ظاهر خواهد شد و برای انتشار در سال ۲۰۲۵ برنامه‌ریزی شده است.   

فیلم‌های درک جاکوبی

جاکوبی در سینما نیز کارنامه‌ای پربار دارد و اغلب با کارگردان، کنت برانا (Kenneth Branagh)، در اقتباس‌های شکسپیری مانند «هنری پنجم» (Henry V) (۱۹۸۹) و «هملت» (۱۹۹۶) همکاری کرده است. نقش به یادماندنی او به عنوان سناتور گراکوس (Gracchus) در فیلم حماسی «گلادیاتور» (Gladiator) (۲۰۰۰) ساخته ریدلی اسکات (Ridley Scott) در ذهن‌ها باقی مانده است. از دیگر فیلم‌های مهم او می‌توان به «روز شغال» (The Day of the Jackal) (۱۹۷۳)، «مرگ دوباره» (Dead Again) (۱۹۹۱)، «گاسفورد پارک» (Gosford Park) (۲۰۰۱)، «سخنرانی پادشاه» (The King's Speech) (۲۰۱۰) و «سیندرلا» (Cinderella) (۲۰۱۵) اشاره کرد. جدیدترین فیلم های او، «گلادیاتور ۲» (Gladiator II) محصول سال ۲۰۲۴ و ژولییت و رومئو (Juliet & Romeo 2025 ) است.

جوایز و افتخارات درک جاکوبی

سِر درک جاکوبی یکی از پرافتخارترین بازیگران نسل خود است. او در سال ۱۹۹۴ به دلیل خدماتش به هنر نمایش، از سوی ملکه الیزابت دوم به دریافت لقب شوالیه (Sir) مفتخر شد. جوایز بزرگ او شامل یک جایزه تونی برای نمایش «هیاهوی بسیار برای هیچ»، دو جایزه اولیویه برای «سیرانو دو برژراک» و «شب دوازدهم»، یک جایزه بفتا برای «من، کلادیوس» و دو جایزه امی برای «مرد دهم» و «فریژر» است. او همچنین دو جایزه انجمن بازیگران فیلم (SAG) را به عنوان عضو گروه بازیگران فیلم‌های «گاسفورد پارک» و «سخنرانی پادشاه» دریافت کرده است.   

زندگی شخصی

سِر درک جاکوبی از اواخر دهه ۱۹۷۰ با ریچارد کلیفورد (Richard Clifford)، کارگردان تئاتر، در رابطه بوده است. این زوج در سال ۲۰۰۶ رابطه خود را به صورت یک شراکت مدنی به ثبت رساندند. جاکوبی همچنین یکی از حامیان برجسته «نظریه آکسفوردی» است که معتقد است نویسنده واقعی آثار شکسپیر، ادوارد دو ویر (Edward de Vere)، ارل آکسفورد، بوده است؛ موضعی که نشان از شور و اشتیاق فکری او دارد.