آلفردو جیمز پاچینو

آلفردو جیمز پاچینو، معروف به آل پاچینو بازیگر آمریکایی و یکی از بزرگترین و تاثیرگذارترین بازیگران قرن بیستم است که در  ۲۵ آوریل ۱۹۴۰ در منهتن، شهر نیویورک به دنیا آمد. پدر او سال پاچینو نام داشت که ایتالیایی بود و نام مادر آمریکایی اش رز (نی جراردی) بود که وقتی آل پاچینو جوان بود والدینش طلاق گرفتند. مادرش آنها را به خانه پدربزرگ و مادربزرگش در برانکس جنوبی منتقل کرد. پاچینو خود را اغلب در حال تکرار نقش ها و صدای شخصیت هایی می دید که در فیلم ها دیده بود. او که در مدرسه بی حوصله و بی انگیزه بود، پناهگاهی در نمایشنامه های مدرسه پیدا کرد و علاقه اش به زودی به یک حرفه تمام وقت تبدیل شد. با شروع روی صحنه، او دوره‌ای از افسردگی و فقر را پشت سر گذاشت و گاهی اوقات مجبور می‌شد برای موفقیت در تست‌ها کرایه اتوبوس قرض بگیرد. در سال های نوجوانی، پاچینو نزد دوستانش به «سانی» معروف بود. او جاه‌طلبی‌هایی برای تبدیل شدن به یک بازیکن بیسبال داشت و همچنین به او لقب «بازیگر» داده بودند. او پس از اخذ پذیرش از طریق تست زنی به دبیرستان هنرهای نمایشی رفت. مادرش با تصمیم او مخالفت کرد و پس از مشاجره خانه را ترک نمود. پاچینو برای تامین هزینه تحصیل در رشته بازیگری، مشاغل کم درآمدی را به عنوان پیام رسان، پادو، سرایدار و کارمند پست انتخاب کرد و همچنین زمانی در اتاق پست برای تفسیر کار می کرد. پاچینو از 9 سالگی به سیگار کشیدن و الکل روآورد و در 13 سالگی به طور معمول ماری جوانا مصرف می‌کرد، اما از مواد مخدر سخت خودداری می‌نمود. پاچینو که در برانکس جنوبی بزرگ شد، گاه به گاه دعوا می کرد و در مدرسه تا حدودی به عنوان یک مشکل ساز شناخته می شد. او در نمایش‌های زیرزمینی در تئاتر زیرزمینی نیویورک بازی کرد، اما در نوجوانی توسط استودیو بازیگران رد شد. در این دوره اغلب بیکار و بی خانمان بود و گاهی در خیابان، تئاتر و یا در خانه دوستانش می خوابید.

آل پاچینو در حرفه تئاتر

پس از چهار سال حضور در استودیو HB، پاچینو با موفقیت در استودیوی بازیگران تست داد. استودیوی بازیگران یک سازمان عضویت متشکل از بازیگران حرفه ای، کارگردانان تئاتر و نمایشنامه نویسان در محله جهنم کیچن منهتن است. پاچینو «روش بازیگری» را زیر نظر مربی بازیگری لی استراسبرگ آموخت. در سال 1967، او یک فصل را در خانه نمایش چارلز در بوستون گذراند و در کلیفورد اودتس بیدار و بخوان! و در آمریکا هورا ژان کلود ون ایتالیا اجرا داشت. پاچینو بازیگری را لذت ‌بخش می ‌دانست و در حین تحصیل در استودیوی بازیگران متوجه شد که در این زمینه استعداد دارد. با این حال، کار اولیه اش از نظر مالی مفید نبود.

فیلم های آل پاچینو

پس از موفقیت روی صحنه، پاچینو اولین فیلم خود را در سال 1969 با حضور کوتاهی در من، ناتالی، فیلمی مستقل با بازی پتی دوک انجام داد. در سال 1970، پاچینو با آژانس استعدادیابی Creative Management Associates (CMA) قرارداد امضا کرد. او برای بازی در فیلم بوی زن (1992) جایزه اسکار بهترین بازیگر مرد را دریافت کرد. از دیگر نقش هایی که برایش نامزد دریافت اسکار شد می توان به پدرخوانده (1972)، سرپیکو (1973)، پدرخوانده قسمت دوم (1974)، بعد از ظهر سگی (1975) و عدالت برای همه (1979)، دیک تریسی (1990)، گلنگاری گلن راس (1992) و مرد ایرلندی (1992) اشاره کرد.

جوایز و افتخارات آل پاچینو

او همچنین جوایز متعددی دریافت کرده است: از جمله یک جایزه اسکار، دو جایزه تونی و دو جایزه Primetime Emmy، که او را به یکی از معدود بازیگرانی تبدیل کرده که موفق به کسب تاج سه ‌گانه بازیگری شده است. او همچنین مفتخر به دریافت جایزه سیسیل بی دمیل در سال 2001، جایزه دستاورد زندگی AFI در سال 2007، مدال ملی هنر در سال 2011 و افتخارات مرکز کندی در سال 2016 شده است. پاچینو 83 ساله هرگز از بازیگری بازنشسته نشده است و به طور مرتب در سینما ظاهر می شود.