نقدهای فیلم وای2کی

این اولین تجربه کارگردانی «کایل مونی»، یک آزمون جذاب برای اشتهای نسل Z به همه چیزهای مربوط به دهه ۲۰۰۰ است. حساسیت کمدی او همزمان هم گسترده و هم بسیار خاص است. او در این فیلم نوستالژیک، نشانه‌های بزرگی را هدف قرار می‌دهد که نسل جوان را که به دنبال دوران ساده‌تر قبل از ۱۱ سپتامبر هستند، به وجد می‌آورد، اما همزمان به جزئیات دقیق موسیقی، مد و فرهنگ اواخر دهه ۹۰ نیز می‌پردازد. با اینکه فیلم از نظر روا...

«کایل مونی» با اولین تجربه کارگردانی خود، به یکی از مهم‌ترین روزهای دهه ۹۰ می‌پردازد: ۳۱ دسامبر ۱۹۹۹. این یک ایده عالی است که با فیلم‌های نوجوانانه آن دوران و موسیقی وحشی آن دوره بازی می‌کند. اما فراتر از ارجاعات دهه ۹۰، این یک فیلم ناامیدکننده اما عمدتاً سرگرم‌کننده است که هرگز به اندازه کافی با مفهوم، کمدی یا روابط میان شخصیت‌هایش پیش نمی‌رود. فیلمنامه هرگز به اندازه ایده‌هایش یا تلاش‌هایش در زم...

این فیلم که اولین تجربه کارگردانی «کایل مونی» است، یک شروع امیدوارکننده اما به شدت ناهموار است که به شدت و اغلب با موفقیت، بر روی علاقه مونی به نوستالژی اواخر دهه ۹۰ سرمایه‌گذاری می‌کند. جزئیات آن دوران آنقدر غلیظ و با عشق به کار رفته‌اند که در ابتدا ممکن است فیلم را با یک پرتره جذاب اما کنایه‌آمیز از دوران بلوغ اشتباه بگیرید. فیلم یک بازی مداوم «من جاسوسم» از ارجاعات است. اما زمانی که ساعت نیمه ش...

این فیلم برای مدتی شما را فریب می‌دهد که در حال تماشای یک اثر نوستالژیک جوانانه برای پایان هزاره هستید. نیمه اول، ما را در حال و هوای گیج‌کننده آن دوران غرق می‌کند و پر از جزئیات و ارجاعات لذت‌بخش به اواخر دهه ۹۰ است. کارگردان، «کایل مونی»، به خوبی فضای یک مهمانی پایان سال را به تصویر می‌کشد و ما با خوشحالی سوار این نسخه سال ۱۹۹۹ از یک داستان آشنا می‌شویم. اما سپس، سواری متوقف می‌شود. نیمه شب فرا ...

این فیلم یک کمدی علمی-تخیلی جاه‌طلبانه است که مانند شایعه‌ای که الهام‌بخش آن بوده، به اندازه تبلیغاتش خوب نیست. فیلم با بهره‌گیری از انبوه ارجاعات فرهنگی Y2K، روایتی را شکل می‌دهد که برای حساسیت‌های خاص نسل هزاره تنظیم شده، اما در برآوردن خواسته‌های منطق درونی خود دچار مشکل است. این اثر با بازی‌های مطمئن - به خصوص یک اجرای قوی از «جولین دنیسون» - و چند پیچش داستانی هوشمندانه همراه است، اما در جستج...