نقدهای فیلم ماشین کوبنده

اجرای جانسون واقعاً فوق‌العاده است؛ ترکیبی دقیق و زنده از جسم و روح که حس و حال کارگردان، سفدی، را به خود می‌گیرد و بدون شک به پیچیده‌ترین و لایه‌دارترین اثر حرفه‌ای او بدل می‌شود. بِلانت هم در نقش بلانتِ متضاد و زنده، هم خنده‌دار و هم غمناک، به ویژه وقتی واکنش درگیری‌زده‌ی داون نسبت به تغییرات احساسی مارک پس از ترک مرکز درمان را نشان می‌دهد، به همان اندازه تحسین‌برانگیز ظاهر شده است.

به‌عنوان یک کارگردان تازه‌کار، سافدی فضایی اندیشمندانه و تاثیرگذار برای این فیلم ورزشی خلق می‌کند؛ همچنین به‌عنوان یک بازیگر در نقش‌های درام، دواین جانسون حتی می‌تواند آماده‌ی کسب جوایز هم باشد.

اینکه بازیگری که بیش از نیمی از عمرش را در اوج شهرت ورزش‌های رزمی گذرانده، با فردی مقایسه شود که بیشتر مردم او را حتی در سوپرمارکت نمی‌شناسند، یک تلاش قابل ستایش است!

مشخص است که سفدی عمداً از ساخت فیلمی پرزرق‌وبرق با کلیشه‌ی «بازی را ببر» خودداری کرده و در عوض به بررسی ذهنی و دقیق روزمرگی‌ها و سختی‌های کاری ورزشکاری حرفه‌ای می‌پردازد که هرگز به ستاره‌ای مشهور تبدیل نشده، اما همچنان بار کار، مبارزه و روزهای بد را بر دوش می‌کشد، بر سر قراردادها و قوانین چانه می‌زند و هر ضربه‌ای را تحمل می‌کند.

صحنه‌های مبارزه ابتدا تأثیرگذار و هنرمندانه فیلم‌برداری شده‌اند، اما به مرور تکراری می‌شوند. با این حال، حتی اگر حس کنیم قبلاً چنین فیلمی دیده‌ایم، جانسون نقش خود را باورپذیر بازی می‌کند؛ بدون ترفند، حرکات نمایشی یا بازی‌های مصنوعی.

فیلم که با بازی درخشان دواین جانسون در نقش مارک کر پایه‌گذاری شده، همزمان یک درام ورزشی، داستانی درباره اعتیاد، روایت عشقی سمی و ستایشی بر دوستی مردانه است. متأسفانه، هیچ‌یک از این عناصر به‌طور کامل موفق نیستند، چون رقابت میان این بخش‌ها مانع از آن می‌شود که هرکدام فرصت کافی برای ظهور واقعی پیدا کنند.