نقدهای سریال چاد پاورز

این سریال عجیب و خنده‌دارتر از چیزی بود که انتظار داشتم. به لطف استعدادهای درگیر در پروژه، سریال فراتر از اثر اصلی خود پیش می‌رود و تبدیل به چیزی بسیار ویژه‌تر می‌شود. «Chad Powers» یک برنده واقعی است.

در کل، «Chad Powers» مثل یک دانشجوی سال اول تلویزیونی است که ناگهان از جایی ناشناخته می‌آید و با بازی فوق‌العاده پاول، اجراهای درخشان بازیگران مکمل و داستانی که دقیقاً می‌داند کی از بهترین لحظات برای کمدی بازیگوشانه یا درام تأثیرگذار استفاده کند، موفق به کسب جایزه‌ای بزرگ می‌شود.

پاول داره کل سریال «چاد پاورز» رو به‌تنهایی روی دوشش می‌کشه. هم بامزه‌ست، هم کاریزماتیک، و کاملاً خودش رو وقف نقش کرده. توی فیلم Hit Man از ریچارد لینکلیتر هم نشون داده بود چطور می‌تونه یه بازی در دل یه بازی دیگه انجام بده. فقط کاش فیلمنامه می‌تونست به اندازه‌ی شوخ‌طبعی، خلاقیت و باورپذیری بازی پاول پیش بره.

پروتزهای عجیب و صدای مسخره باعث می‌شه نتونیم چاد رو به اندازه‌ای جدی بگیریم که سریال می‌خواد. تا پایان فصل، کلی استرس و ناراحتی وجود داره، که مشخصه این پایان داستان نیست و قرار هم نیست باشه. هیچ چیزی هم جمع‌بندی نمی‌شه.

این سریال پتانسیل اینو داشت که یه کمدی متفاوت و بامزه درباره یک وسواس فرهنگی باشه، اما همیشه سراغ شوخی‌های دم‌دستی و داستان‌های سطحی می‌ره.

آزاردهنده‌ترین بخش «چاد پاورز» فقط اون تغییر قیافه‌ی از خودراضی و غیرقابل‌باور پاول نیست (چون چشم‌هاش همون شکل قبلیه!)، یا حتی تقلیدهای همیشگی از «تد لاسو» و کلیشه‌های تکراری فیلم‌های ورزشی که بدون ذره‌ای خلاقیت اینجا چسبونده شدن.