نقدهای فیلم جوکر: جنون مشترک

کارگردان، تاد فیلیپس، با دنبال کردن فیلم برنده اسکار و پرفروش خود با یک موزیکال، احتیاط را کنار گذاشته است؛ تصمیمی که هم جسورانه است و هم گیج‌کننده. فیلم بین ژانرها سرگردان است؛ هم موزیکال است، هم فیلم زندان و عمدتاً، یک درام دادگاهی کند و خسته‌کننده. با اینکه نکات زیادی برای تحسین وجود دارد، از فیلمبرداری استادانه گرفته تا اجراهای متعهدانه بازیگران اصلی، اما فیلم از کش‌دار بودن و طرح داستانی ناچی...

این یک فیلم ترش‌رو و تحقیرآمیز است که به طرز عجیبی بی‌احساس به نظر می‌رسد، گویی با نفرتی جوشان به ارجاعات خودش نگاه می‌کند. فیلم تمام تلاشش را می‌کند تا دو شخصیت اصلی خود، آرتور و لی، را از هم دور نگه دارد و اطمینان حاصل می‌کند که تنها بخش‌های واقعاً هیجان‌انگیز فیلم، در واقعیت اتفاق نمی‌افتند و فقط در ذهن آنها وجود دارند. صحنه‌های دادگاه به خصوص خسته‌کننده هستند و شبیه به بازخوانی ضعیف‌تری از وقا...

این دنباله موزیکال که به زور می‌خواهد به طرز تاریکی بی‌پروا باشد، در واقع یک اثر نسبتاً ناشیانه و زمینی است که به نظر می‌رسد یک اشتباه بزرگ است. فیلم یک دنباله بیش از حد محتاط است که به نظر می‌رسد به منتقدان اخلاق‌گرای فیلم اول گوش داده است. این اثر آرتور را از آن لبه خطرناکش تهی می‌کند و او را به یک دلقک عروسکی آوازخوان و رقصان تبدیل می‌کند که هیچ کار اشتباهی انجام نمی‌دهد و تهدیدی برای حساسیت‌ها...

به نظر می‌رسد این دنباله طاقت‌فرسا و شاید حتی عمداً خسته‌کننده، همه تلاشش را می‌کند تا شما را سرگرم نکند. این فیلم یک دهن‌کجی تمام‌عیار به این ایده است که قهرمانش باید به عنوان یک نماد پذیرفته شود. فیلم به شکلی انحرافی، هر چیزی را که مخاطب شرطی شده تا از آن بخواهد، انکار می‌کند و فرم یک موزیکال کلاسیک را به خود می‌گیرد تا تمام لذتی را که قرار نیست ببرید، به رختان بکشد. این یک فیلمسازی بلاک‌باستری ...

این دنباله یک اثر ملال‌آور، ناامیدکننده و غیرضروری است که با امتناع از نشان دادن جوکر در حال جوکر بودن، به طرز شگفت‌انگیزی انتظارات مخاطب را بر هم می‌زند. به جای اینکه شاهد طراحی سرقت‌ها یا رویارویی با بتمن باشیم، فیلم تصمیم گرفته به جای آن، پیش‌زمینه داستانی بیشتری ارائه دهد و آرتور فلک را برای بخش عمده‌ای از زمان خود در تیمارستان آرکهام یا یک دادگاه خسته‌کننده محبوس کند. این تمرین اسطوره‌زدایی، ...

این فیلم یک داستان دادگاهی متوسط و یک موزیکال نیمه‌پخته است که نمی‌تواند به پتانسیل خود دست یابد. لحن فیلم کاملاً با نسخه قبلی در تضاد است و این اصلاً چیز خوبی نیست. ایده موزیکال بودن فیلم به خوبی اجرا نشده و شماره‌های موسیقی دائماً با رئالیسم خشنی که فیلم به دنبال آن است، در تضاد قرار می‌گیرند. انتخاب آهنگ‌ها یک آشفتگی تمام‌عیار است؛ مجموعه‌ای تصادفی از آهنگ‌های استاندارد و نمایش‌های موزیکال که ب...