فیلم ابد و یک روز 1394

خلاصه داستان فیلم ابد و یک روز این چنین است که شرایط اقتصادی خانواده سمیه در وضعیت خوبی قرار ندارد و برادر او تا حد زیادی به مواد مخدر اعتیاد پیدا کرده است. در همین حال او تصمیم به ازدواج با یک مرد افغان می‌گیرد تا بتواند شرایط خانواده خودش را بهبود ببخشد. در حقیقت سمیه علاقه‌ای به این ازدواج ندارد و تصمیم او برای انجام این ازدواج تنها به شرایط خانوادگی او مربوط است. سمیه می‌داند که فقر خانواده او و از کار افتادگی مادرش به حدی است که گزینه‌ای برای ادامه دادن نداشته باشند و می‌خواهد با انجام این فداکاری، خانواده خودش را نجات دهد.

درباره فیلم ابد و یک روز

ابد و یک روز اولین اثر بلند سعید روستایی محسوب می‌شود که تاثیر بسیار چشمگیری در دیده شدن این کارگردان در داخل کشور داشت. سعید روستایی برای ساخت این فیلم از منابع بسیاری الهام گرفت و به واقعیت‌های بسیاری از جامعه، نگاه ذره‌بینی داشت. ابد و یک روز مدت زمانی در حدود 110 دقیقه دارد و در تمام این دقایق می‌توان امضای محتواسازی روستایی را مشاهده کرد که اتفاقا در آثار بعد از این فیلم نیز به همین شکل وجود دارد. بازیگران فیلم سینمایی ابد و یک روز همان تیمی است که روستایی از این اثر به بعد نیز با آنها برای ساخت آثار بعدی خود همکاری کرده است.

نوید محمدزاده در نقش محسن، پیمان معادی در نقش مرتضی، پریناز ایزدیار در نقش سمیه، شبنم مقدمی در نقش اعظم و ریما رامین‌فر در نقش شهناز از جمله بازیگران فیلم ابد و یک روز محسوب می‌شوند و موسیقی ابد و یک روز نیز در دستان امید رئیس دانا خلق شده است. در بین هنرپیشه‌های فیلم ابد و یک روز، پریناز ایزدیار موفق به کسب بهترین بازیگر نقش اول زن و نوید محمدزاده در بخش بهترین بازیگر مکمل مرد در جشنواره فجر کسب مقام کردند. همچنین خود سعید روستایی نیز برنده بهترین کارگردانی و فیلمنامه شده است.

علاوه بر این موفقیت‌های این فیلم تنها به جشنواره فجر محدود نشده است و جشنواره‌های خانه سینما، جشن دنیای تصویر، انجمن منتقدان و نویسندگان سینمای ایران، جشنواره فیلم شهر و بسیاری از جشنواره‌های خارج از کشور از جمله خیخون و داکا نیز اعطا کننده جوایز فیلم ابد و یک روز بوده‌اند.

اکران ها و جشنواره های ابد و یک روز، داستانی جداگانه و جالب دارد. این اثر در تاریخ 26 اسفند سال 1394 به نمایش درآمد و جزو پرفروش‌ترین آثار این سال بود. فروش گیشه فیلم رقمی در حدود 11/480/058/000 بوده و توانست در مدت زمان کوتاهی، اهل هنر و سینما را به آینده روستایی امیدوار کند و مسیری را ایجاد کند که این کارگردان بتواند در آینده آثار دیگری را تحویل جامعه هنری بدهد. ابد و یک روز در سال‌های 2016 و 2017 در 5 کشور از جمله ایالات متحده و ایتالیا به نمایش درآمد و توانست مردمان این کشور‌هارا به سینمای کشور خودمان امیدوار کند.

نقد فیلم ابد و یک روز

ابد و یک روز یک فیلم سیاه در قابی خاکستری است. یک فیلم با داستانی باورپذیر درباره یک خانواده با اعضایی آسیب دیده. شخصیت‌های این فیلم در جای خود خوب توصیف می‌شوند، با نگرانی‌ها و رنگی که هرکدام دارند. این فیلم یک سیکل بی‌پایان از مصیبت است و یک قاب واقعی از شعر از ماست که برماست را به مخاطب ارائه می‌دهد. اینکه بار مشکلات بر دوش یک نفر سنگینی می‌کند و هیچکس به‌دنبال تغییر وضع موجود نیست.

ابد و یک روز یک فیلم تلخ اما واقعی با پیامی روشن است که اعتیاد را سرآغاز بسیاری از نزاع‌های داخلی یک خانواده می‌داند که مشکلات عدیده‌ای که بعد از آن می‌آید اجتناب ناپذیر می‌شوند. اما تصویر بزرگ‌تر را میتوان به رخوت و سستی خانواده اختصاص داد، اینکه شاید سر منشا همان اعتیاد هم فقر ذهنی اعضای خانواده باشد نه انحطاط جامعه.

نقد زهره نبی زاده از ابد و یک روز که در روزنامه اسرار چاپ شده به این شرح است که: "سعید روستایی فیلمنامه نویس و کارگردان جوان این فیلم شخصیت های فیلمش را با طیفی از خاکستری رنگ زده است. افراد این خانواده در حالی که از این نوع زندگی راضی نیستند و تلاش می کنند خود را از این وضع خارج نمایند اما خواسته یا ناخواسته دوباره به متن آن بر می گردند. ابد و یک روز نه تنها فیلمی تاریک و سیاه نیست بلکه آشکارا روزنه هایی از امید برای رهایی از وضعیت گرفتار در آن را باز می گذارد."

جورجیانا سلیکیدیس از ویکند نوتز هم در تحسین ابد و یک روز آن را تفسیری جسورانه از زندگی یک فرد ایرانی با بحران شخصیتی بیان کرده که با تکنیک‌های خلاقانه سینمایی، بازیگران قابل توجه و زمینه داستانی تکان دهنده، اثری را خلق کرده که جای خالی آثاری همچون آن در فیلم‌های امروزی سینمای غرب بسیار احساس می‌شود.

با این‌حال روزنامه شرق در نقد فیلم ابد و یک روز به نقل از مسعود فراستی نوشته: "فیلم از نگاه بیرون است نه از درون. نقطه دید ندارد. از نگاه فیلم‌ساز است که خانه و اهالی‌اش را می‌نگرد. پز می‌دهد و می‌فروشد تا جایزه بگیرد. جایزه داخلی و حتی خارجی. فیلم لقمه چرب و نرمی است برای جشنواره‌های فرنگی با آن فقرزدگی و تباهی محترمش. اگر فیلم‌ساز ذره‌ای غیرت ملی و دلسوزی‌ای برای این خانه دارد و اهالی‌اش، نمی‌بایستی فیلم را به جشنواره‌های خارجی بفرستد که جز خانه‌فروشی و فقرفروشی نیست. ‌ای کاش فیلم‌ساز – و فیلمش – در این خانه بماند حتی نمایشی."