در دهه‌ی ۲۰۲۰، ژانر جنگی بیش از همیشه به واقع‌گرایی، تجربه‌ی انسانی و پیامدهای روانی نبرد نزدیک شد. دیگر هدف صرفاً بازسازی نبردها یا نمایش قهرمانی‌ها نبود، بلکه پرداختن به اضطراب، ترس و تصمیم‌های انسانی در دل میدان جنگ اهمیت پیدا کرد. در این صفحه می‌توانید مجموعه‌ای از فیلم‌های شاخص این دهه را مرور کنید؛ آثاری که هرکدام از زاویه‌ای متفاوت، چهره‌ی تازه‌ای از سینمای جنگی را به تصویر کشیده‌اند.
نقطه‌ی آغاز این مسیر را می‌توان در فیلم «۱۹۱۷» (1917 – ۲۰۱۹) دید؛ اثری از سام مندس که با روایت ممتد و فیلم‌برداری یک‌تکه‌اش، تجربه‌ای بی‌واسطه از جنگ جهانی اول خلق کرد. فیلم، تماشاگر را به همراه دو سرباز جوان در سفری نفس‌گیر می‌برد و استاندارد تازه‌ای در بازنمایی میدان نبرد بنا می‌گذارد.
در سال ۲۰۲۰، دو فیلم مهم این مسیر را ادامه دادند. نخست «سگ تازی» (Greyhound – ۲۰۲۰) با نقش‌آفرینی و فیلمنامه‌ی تام هنکس که در دل نبرد اقیانوس اطلس جریان دارد. فیلم با ریتم تند و تمرکز بر فرمانده‌ای خسته و مصمم، تصویری واقعی از جنگ دریایی ارائه می‌دهد. دیگری «دژ» (The Outpost – ۲۰۲۰) است که بر اساس رویدادی واقعی در افغانستان ساخته شده و نبرد سربازان آمریکایی در پایگاهی دورافتاده را روایت می‌کند؛ اثری که خشونت، اضطراب و حس بی‌پناهی را بدون اغراق به نمایش می‌گذارد.
در میانه‌ی دهه، سینمای اروپا بار دیگر با نگاهی ضدجنگ به میدان آمد. «در جبهه غرب خبری نیست» (All Quiet on the Western Front – ۲۰۲۲) ساخته‌ی ادوارد برگر از آلمان، اقتباسی تازه از رمان کلاسیک اریش ماریا رمارک است. این فیلم با نگاهی تلخ و واقع‌گرایانه، فروپاشی روانی یک سرباز جوان را در دل جنگ جهانی اول نشان می‌دهد و یادآور می‌شود که در جنگ، هیچ پیروزی واقعی وجود ندارد.
در پایان این دهه، با «جنگ‌افروزی» (Warfare – ۲۰۲۵)، ژانر جنگی بار دیگر به زمان حال بازمی‌گردد. این فیلم به کارگردانی ری مندوزا و الکس گارلند، بر اساس مأموریتی واقعی در عراق ساخته شده و نبرد یک گروه از نیروهای ویژه را تقریباً در زمان واقعی روایت می‌کند. «جنگ‌افروزی» با زبانی خشن و مستندگونه، چهره‌ی تازه‌ای از جنگ‌های مدرن را ترسیم می‌کند؛ جایی که فناوری، سیاست و بقا در هم تنیده‌اند و قهرمانی جای خود را به اضطراب و انسانیت می‌دهد.
در این صفحه می‌توانید طیفی از فیلم‌های جنگی دهه‌ی ۲۰۲۰ را پیدا کنید — از بازسازی‌های تاریخی گرفته تا روایت‌های مدرن و ضدجنگ. این آثار نشان می‌دهند که سینمای جنگی همچنان زنده است؛ اما نه برای تجلیل از نبرد، بلکه برای یادآوری هزینه‌ی انسانی آن. مرور این فهرست فرصتی است برای دیدن اینکه چگونه جنگ، در هر زمان و مکانی، چهره‌ای تازه اما دردی آشنا دارد.
