فیلم‌های عاشقانه برگزیده اسکار

فیلم‌های عاشقانه برگزیده‌ی اسکار، اغلب فراتر از داستان‌های ساده‌ی دلدادگی‌اند؛ آن‌ها عشق را در بستری از واقعیت‌های تلخ، انتخاب‌های دشوار و رشد شخصی به تصویر می‌کشند. این آثار نه فقط برای احساسات‌شان، بلکه به خاطر عمق روانی و هنری‌شان در ذهن مخاطب می‌مانند. یکی از نمونه‌های درخشان، «داستان ازدواج» (Marriage Story – ۲۰۱۹) است؛ فیلمی از نوآ بامباک که با نگاهی صادقانه به فروپاشی یک رابطه و بازتعریف عشق پس از جدایی می‌پردازد. بازی درخشان آدام درایور و اسکارلت جوهانسون باعث شد این فیلم نامزد چندین جایزه‌ی اسکار شود و به یکی از واقعی‌ترین پرتره‌های عشق مدرن بدل گردد.
در سوی دیگر، «زنان کوچک» (Little Women – ۲۰۱۹) ساخته‌ی گرتا گرویگ، برداشتی تازه از رمان کلاسیک لوئیزا می آلکات است که عشق را در پیوند با خواهرانه‌گی، استقلال و رؤیاهای زنان جوان قرن نوزدهم روایت می‌کند. این فیلم با ظرافت نشان می‌دهد که عشق، الزاماً به معنای ازدواج نیست، بلکه می‌تواند در شکل دوستی، هنر یا آزادی نیز متجلی شود.
فیلم «او» (Her – ۲۰۱۳) ساخته‌ی اسپایک جونز نیز یکی از جسورانه‌ترین عاشقانه‌های معاصر است؛ داستان مردی تنها که دل به یک سیستم هوش مصنوعی می‌سپارد. این اثر با نگاهی فلسفی، پرسشی مطرح می‌کند: آیا عشق صرفاً به حضور فیزیکی نیاز دارد یا به درک و ارتباط؟ فیلم با فیلمنامه‌ی بی‌نظیرش جایزه‌ی اسکار بهترین فیلمنامه‌ی اورجینال را از آن خود کرد.
و در نهایت، «دفترچه امیدبخش» (Silver Linings Playbook – ۲۰۱۲) به کارگردانی دیوید اُ. راسل، نمونه‌ای از تلفیق کمدی و درام در ژانر عاشقانه است. داستان دو انسان زخمی از گذشته که در دل بحران‌های روحی، عشق را دوباره می‌یابند. اجرای چشمگیر جنیفر لارنس برایش جایزه‌ی اسکار بهترین بازیگر زن را به همراه داشت.
وجه مشترک تمام این فیلم‌ها در صداقت‌شان نسبت به عشق است؛ عشقی که گاهی می‌شکند، گاهی می‌بخشد، و گاهی ما را با خودمان روبه‌رو می‌کند. اسکار در انتخاب این آثار، نه به عشقِ خیال‌انگیز، بلکه به عشقِ انسانی و پرنقص جایزه داده است — عشقی که تماشاگر در آن خودش را می‌بیند.