دهه‌ی ۱۳۹۰ را می‌توان یکی از درخشان‌ترین و پرخبرترین دوره‌های سینمای ایران دانست؛ دورانی که هم در سطح داخلی با استقبال گسترده‌ی تماشاگران همراه بود و هم در سطح جهانی با جوایز معتبر، توجه همگان را به خود جلب کرد. اگر وارد این صفحه شده‌اید، اینجا می‌توانید مجموعه‌ای از فیلم‌های ایرانی این دهه را مرور کنید؛ آثاری که از کمدی‌های پرمخاطب گرفته تا درام‌های اجتماعی و هنری را در بر می‌گیرند.
در آغاز دهه، سینمای ایران با موفقیت بزرگی در جشنواره‌های جهانی روبه‌رو شد. فیلم «جدایی نادر از سیمین» (اصغر فرهادی – ۱۳۹۰) نه تنها خرس طلای برلین را گرفت بلکه اولین اسکار تاریخ سینمای ایران را هم به دست آورد. همین فیلم جریان تازه‌ای در سینمای اجتماعی ایران ایجاد کرد و مسیر فرهادی را با آثاری مثل «گذشته» (۱۳۹۲) و «فروشنده» (۱۳۹۴) ادامه داد؛ «فروشنده» دومین اسکار سینمای ایران را برای فرهادی به ارمغان آورد.
در کنار این موفقیت‌های بین‌المللی، کمدی‌های پرمخاطب نیز در گیشه غوغا کردند. فیلم «ورود آقایان ممنوع» (رامبد جوان – ۱۳۹۰)، «نهنگ عنبر» (سامان مقدم – ۱۳۹۳ و دنباله‌اش در ۱۳۹۵) و «هزارپا» (ابوالحسن داوودی – ۱۳۹۶) از جمله آثار پرفروش این دهه بودند که نشان دادند سینمای ایران همچنان ظرفیت بالایی در جذب مخاطب گسترده دارد.
دهه‌ی ۹۰ همچنین دوره‌ای بود که فیلم‌های اجتماعی با موضوعات حساس و تلخ بیش از گذشته مطرح شدند. آثاری مانند «ابد و یک روز» (سعید روستایی – ۱۳۹۴) و «متری شیش و نیم» (۱۳۹۷) با روایت واقع‌گرایانه از زندگی مردم، هم مخاطب داخلی را تحت تأثیر قرار دادند و هم در جشنواره‌های خارجی مورد توجه قرار گرفتند.
فیلم‌سازان دیگری نیز در این دهه توانستند با روایت‌های شخصی و متفاوت بدرخشند. شهرام مکری با فیلم‌های «ماهی و گربه» (۱۳۹۲) و «هجوم» (۱۳۹۶) ساختارشکنی کرد و تجربه‌هایی تازه از روایت غیرخطی و فضاسازی متفاوت ارائه داد. همچنین محمد رسول‌اف با «دست‌نوشته‌ها نمی‌سوزند» (۱۳۹۱) و «شیطان وجود ندارد» (۱۳۹۸) توانست جایزه‌ی خرس طلای برلین را برای سینمای ایران به ارمغان بیاورد.
در سینمای هنری و شاعرانه نیز آثار مهمی ساخته شد. مجید مجیدی با «محمد رسول‌الله» (۱۳۹۴) یکی از پرهزینه‌ترین پروژه‌های تاریخ سینمای ایران را به تصویر کشید. همچنین وحید جلیلوند با فیلم «بدون تاریخ، بدون امضا» (۱۳۹۵) نگاهی انسانی و اخلاقی به مسائل اجتماعی داشت که تحسین بسیاری را برانگیخت.
سینمای کودک و نوجوان هم در این دهه فعال بود، هرچند نه به گستردگی گذشته. فیلم‌هایی مثل «شهر موش‌ها ۲» (مرضیه برومند – ۱۳۹۳) توانستند موجی از نوستالژی و استقبال خانوادگی را ایجاد کنند.
به‌طور کلی، سینمای ایران در دهه‌ی ۱۳۹۰ میان چند جریان مهم حرکت می‌کرد:
فیلم‌های اجتماعی واقع‌گرایانه که به مسائل روز مردم پرداختند.
کمدی‌های پرفروش که گیشه را پررونق کردند.
آثار هنری و جشنواره‌ای که موفقیت‌های جهانی به دست آوردند.
پروژه‌های بزرگ تاریخی و مذهبی که از نظر تولید متفاوت بودند.
در این صفحه می‌توانید ترکیبی از همین آثار را پیدا کنید؛ فیلم‌هایی که نه‌تنها آینه‌ی جامعه‌ی ایران در دهه‌ی ۱۳۹۰ هستند، بلکه در بسیاری از موارد نام ایران را در سینمای جهان پررنگ‌تر کردند.
