فیلم و سریال‌های ترسناک دلهره‌آور، ژانری است که به‌دنبال برانگیختن احساسات عمیق‌تر و هیجانی‌تر در مخاطب است. در این نوع فیلم‌ها، ترس به‌نوعی در وجود تماشاگر رخنه می‌کند و او را با یک حس مستمر از اضطراب و وحشت همراه می‌سازد. برخلاف برخی دیگر از ژانرهای ترسناک که بیشتر به استفاده از خون و خشونت تکیه دارند، فیلم‌های دلهره‌آور تمرکز خود را بر روی ایجاد تنش و افزایش فشار روانی قرار می‌دهند. این فیلم‌ها اغلب بر پایه موضوعات روانشناسانه یا موقعیت‌های غیرمنتظره و پیچیده شکل می‌گیرند، که در نهایت منجر به لحظاتی از شوک و استرس شدید می‌شوند.
یکی از عناصر کلیدی این ژانر، ساختن فضای مبهم و ناپایدار است. فیلم‌هایی که از این سبک بهره می‌برند، مخاطب را به‌طور مداوم در وضعیت ناآگاهی و اضطراب نگه می‌دارند. مثال بارز این موضوع فیلم "بابادوک" (2014) است. این فیلم به‌شکلی هوشمندانه، ترس‌های درونی و غم و اندوه شخصیت‌هایش را با موجودات فراطبیعی در هم می‌آمیزد و تماشاگر را تا انتهای فیلم در موقعیت استرس‌زا و مبهمی قرار می‌دهد.
یکی دیگر از ویژگی‌های برجسته فیلم‌های دلهره‌آور، تاکید بر کاراکترهای پیچیده و چندبعدی است. معمولاً در این آثار، شخصیت‌ها با شرایط روانی خاصی دست و پنجه نرم می‌کنند و از این رو، روند روایت فیلم، تماشاگر را بیشتر به درون ذهن و احساسات این شخصیت‌ها می‌برد. فیلم "موروثی" (2018) به‌خوبی نشان می‌دهد که چگونه بحران‌های خانوادگی و میراث‌های تاریک می‌توانند به ابزارهای دلهره و وحشت تبدیل شوند. این فیلم با پرداختی عمیق به روان‌شناسی شخصیت‌ها، فضای وحشتناکی خلق می‌کند که بیش از اتفاقات ظاهری، ذهن مخاطب را تحت فشار می‌گذارد.
در عین حال، برخی فیلم و سریال های ترسناک دلهره‌آور به‌طرز ماهرانه‌ای از عناصر فراطبیعی و موضوعات ماورایی استفاده می‌کنند تا ترس درونی تماشاگر را تحریک کنند. این استفاده از عناصر ناشناخته و غیرقابل توضیح، احساس ناامنی و نگرانی را در تماشاگر تقویت می‌کند. به‌عنوان مثال، فیلم "جادوگر" (2015) با قرار دادن داستان خود در دل یک محیط سرد و بی‌رحم، و تلفیق آن با باورهای قدیمی و ترس از ناشناخته‌ها، توانسته است فضایی به‌شدت دلهره‌آور و غیرقابل پیش‌بینی خلق کند.
نباید از نقش موسیقی و صداسازی در این ژانر غافل شد. آهنگ‌های پرتنش و صداهای غیرمنتظره از ابزارهای مهمی هستند که می‌توانند به‌شدت فضای دلهره‌آور فیلم‌ها را تقویت کنند. در فیلم "یک مکان ساکت" (2018) سکوت و صداهای ناگهانی، به بخش‌های اصلی داستان تبدیل شده‌اند و استفاده هوشمندانه از سکوت، دلهره‌ای وصف‌ناپذیر به‌وجود می‌آورد. این فیلم با مفهوم ترس از صدا، مخاطب را درگیر تعلیقی مداوم می‌کند که هر لحظه ممکن است به یک فاجعه منجر شود.
در پایان، برای طرفداران این ژانر، برخی از آثار کلاسیک و شناخته شده مثل "روانی" (1960) اثر آلفرد هیچکاک، "سکوت بره‌ها" (1991) و "هفت" (1995) جزو بهترین نمونه‌های فیلم‌های دلهره‌آور هستند. این آثار نه‌تنها توانسته‌اند وحشت را در بالاترین سطح ممکن به تصویر بکشند، بلکه با داستان‌های پیچیده و شخصیت‌پردازی‌های قوی، مخاطب را تا آخرین لحظه در تعلیق نگه داشته‌اند.
این ژانر با ایجاد تعلیق و دلهره به مخاطب این فرصت را می‌دهد تا فراتر از یک تجربه سینمایی و تلویزیونی، به عمق ترس‌های روانی و احساسی خود نگاه کند. اگر به دنبال آثاری هستید که نه‌تنها شما را بترساند، بلکه تا مدت‌ها ذهن شما را درگیر کند، این آثار بهترین انتخاب خواهند بود.
