در دههی ۲۰۲۰، فیلمهای عاشقانه خارجی شکل تازهای از روایت احساسات را ارائه دادهاند؛ عشق دیگر صرفاً یک رؤیای شاعرانه نیست، بلکه در میان واقعیتهای پیچیدهی زندگی مدرن، انتخابهای دشوار و تضادهای درونی معنا پیدا میکند. یکی از نمونههای برجستهی این جریان، «My Oxford Year» (مای آکسفورد یِر – ۲۰۲۵) است؛ داستان زنی جاهطلب که برای تحصیل به دانشگاه آکسفورد میرود و درگیر رابطهای عاشقانه با مردی میشود که مسیر آیندهاش را زیر سؤال میبرد. این فیلم تصویری از تقابل میان آرزوهای فردی و قدرت دگرگونکنندهی عشق ارائه میدهد.در سوی دیگر، «The Idea of You» (ایدهی تو – ۲۰۲۴) روایتی است از رابطهی میان زنی در دههی چهل زندگی و ستارهای جوان از دنیای موسیقی پاپ؛ داستانی دربارهی جسارتِ عشق در برابر قضاوت و فاصلهی نسلی، که درخشش آن در صداقت و بیپرواییاش نهفته است.فیلم «It Ends With Us» (این عشق پایانی ندارد – ۲۰۲۴) اقتباسی از رمان پرفروش کولین هوور است؛ ماجرای زنی که میان عشق، گذشتهی تلخ و رهایی از زخمهای عاطفی گرفتار میشود. اثری که نشان میدهد عشق میتواند هم شفابخش باشد و هم دردناک، و گاه برای نجات خود باید از آن گذشت.در همین دهه، «My Fault» (تقصیر من – ۲۰۲۳) نیز با انرژی جوانانه و درامی پرتنش، داستان دختری را روایت میکند که درگیر رابطهای غیرمنتظره میشود؛ عشقی ممنوع، پرحرارت و در عین حال انسانی که از درون تضاد و کشمکش زاده میشود.آنچه این آثار را متمایز میکند، نگاه واقعگرایانه و احساسی آنها به عشق است؛ عشقی که در دنیای امروز، بیش از هر زمان دیگر، آینهای از هویت، استقلال و آسیبپذیری انسان به شمار میآید. دههی ۲۰۲۰ با چنین فیلمهایی، رمانتیسم را از کلیشه جدا کرده و آن را دوباره زنده ساخته است.
