جزئیات مراسم خاکسپاری پرویز سنگ‌سهیل؛ وداع با هنرمند آزاده تئاتر ایران

پرویز سنگ‌سهیل، جانباز و آزاده دوران دفاع مقدس و از چهره‌های باسابقه تئاتر، سینما و تلویزیون ایران، سوم دی‌ماه بر اثر ایست قلبی دار فانی را وداع گفت. این هنرمند متولد سال ۱۳۴۲ بود و سال‌ها با پیامدهای ناشی از مجروحیت‌های جنگی، از جمله قطع پا و عوارض شیمیایی، دست‌وپنجه نرم می‌کرد که در نهایت به مشکلات شدید تنفسی منجر شد.

پیکر این هنرمند متعهد صبح پنجشنبه ۴ دی‌ماه با حضور خانواده، دوستان و اهالی فرهنگ و هنر در قطعه شهدای شهر بابل به خاک سپرده شد.

سنگ‌سهیل از جمله هنرمندانی بود که در روزهای آغازین جنگ تحمیلی، هم‌زمان با حضور در جبهه‌ها و مناطق عملیاتی، به فعالیت‌های فرهنگی و نمایشی پرداخت. او در کنار شهید مرتضی آوینی با اجرای نمایش و برنامه‌های هنری ـ تبلیغی، نقش مؤثری در تقویت روحیه رزمندگان ایفا کرد و در همین مسیر به درجه جانبازی رسید. وی همچنین پس از تحمل هفت سال اسارت، در زمره آزادگان سرافراز به کشور بازگشت.

این هنرمند پس از پایان جنگ، فعالیت حرفه‌ای خود را با همراهی و هدایت حجت‌الاسلام والمسلمین ابوترابی در وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی ادامه داد و مدتی نیز مدیریت تئاتر پارس، یکی از قدیمی‌ترین سالن‌های نمایشی تهران در خیابان لاله‌زار، را بر عهده داشت.

پرویز سنگ‌سهیل طی بیش از چهار دهه فعالیت مستمر، در بیش از ۴۹ اثر نمایشی به‌عنوان نویسنده، کارگردان یا بازیگر حضور یافت و اجراهای متعددی را در سالن‌هایی چون سنگلج و لاله‌زار روی صحنه برد. او از چهره‌های تأثیرگذار در حفظ و احیای نمایش‌های آیینی و سنتی ایران به‌شمار می‌رفت.

از جمله آثار نمایشی این هنرمند می‌توان به «میرزا می‌خواد زن بگیره»، «دلاک‌باشی»، «لیلی و مجنون»، «سیاوش‌نامه»، «آخرش چی شد»، «جوانی و کار» و «درد مشترک» اشاره کرد.

سنگ‌سهیل در سینما و تلویزیون نیز حضوری فعال داشت و در فیلم‌هایی مانند «دیو و دلبر»، «طاووس‌های بی‌پر»، «یک کیلو و بیست و یک گرم»، «به سادگی یک ملاقات» و «زندگی خصوصی امیر» و سریال‌هایی چون «وضعیت سفید»، «دیوار»، «پشت‌بام تهران»، «میکائیل» و «بیمار استاندارد» ایفای نقش کرده بود.

پیام تسلیت دبیر جشنواره تئاتر فجر

در پی درگذشت این هنرمند، سید وحید فخر موسوی، دبیر چهل‌وچهارمین جشنواره بین‌المللی تئاتر فجر، با انتشار پیامی، فقدان پرویز سنگ‌سهیل را ضایعه‌ای بزرگ برای تئاتر ایران دانست و از او به‌عنوان هنرمندی یاد کرد که نقاب نمایش را ابزاری برای کشف حقیقت و انتقال مفاهیم عمیق انسانی قرار داده بود؛ هنرمندی که هنر، ایمان و آزادگی را در تمام سال‌های زندگی خود به‌هم پیوند زد.