کمدی های تلویزیونی پناهگاهی در دوران سخت از نگاه اشنایدر

مایکل اشنایدر (Michael Schneider) در مقاله‌ای برای ورایتی (Variety) می‌نویسد که با افزایش اخبار ناگوار و آنچه او «نظم نوین جهانی» دلهره‌آور در آمریکا (در متن مقاله، با اشاره به سال ۲۰۲۵) می‌خواند، بسیاری از جمله خود او، بیش از پیش به تماشای سریال‌های کمدی روی آورده‌اند که تعادلی میان خنده و احساسات عمیق برقرار می‌کنند. او این آثار را پناهگاهی برای سلامت روان در دوران کنونی می‌داند.

نمونه‌هایی از کمدی‌های شفابخش

اشنایدر به افزایش «مرهم‌های کمدی» هم در شبکه‌های تلویزیونی و هم در سرویس‌های استریم اشاره می‌کند. در تلویزیون، سریال‌هایی چون «ابوت ابتدایی» (Abbott Elementary) و «ارواح» (Ghosts) راه را برای آثاری جدیدتر مانند «پزشکی سنت دنیس» (St. Denis Medical) هموار کرده‌اند. در میان سرویس‌های استریم، فصل دوم سریال «شرینکینگ» (Shrinking) از اپل تی‌وی پلاس (Apple TV+) با بازی جیسون سیگل (Jason Segel) و هریسون فورد (Harrison Ford) و حضور مهمان برت گلدستاین (Brett Goldstein)، همچنان با نمایش حمایت دوستان از یکدیگر در مواجهه با اندوه، تحسین‌برانگیز است. همچنین، سریال «مردی در درون» (A Man on the Inside) از نتفلیکس (Netflix)، ساخته مایک شور (Mike Schur) با بازی تد دانسون (Ted Danson) در نقش بیوه‌مردی که در خانه سالمندان مأمور مخفی می‌شود، هم خنده‌دار و هم احساس‌برانگیز توصیف شده است.

روایت‌های شخصی و تأثیرگذار

سریال‌هایی مانند «چگونه تنها بمیریم» (How to Die Alone) از ناتاشا راثول (Natasha Rothwell) (که برای فصل دوم تمدید نشد) و «مو» (Mo) از مو عامر (Mo Amer) (که پس از دو فصل به پایان رسید) نیز به دلیل داستان‌گویی شخصی و تمرکز بر تجربیات خالقانشان مورد توجه قرار گرفته‌اند. اشنایدر به ویژه به سریال «یک نفر یک جایی» (Somebody Somewhere) از اچ‌بی‌او (HBO) اشاره می‌کند که پس از سه فصل به پایان رسیده و به گفته بریجت اورت (Bridget Everett)، ستاره و تهیه‌کننده اجرایی آن، هدفش ایجاد احساس واقعی بودن و «خنده از میان اشک‌ها» بوده است.

نتیجه‌گیری نویسنده

اشنایدر در پایان بیان می‌کند که در مواجهه با ناامیدی‌های دنیای واقعی، واقعیت نمایش داده شده در سریال‌هایی مانند «یک نفر یک جایی» و آثار مشابه را ترجیح می‌دهد.

منبع: ورایتی