وقتی سوپرمن کارآگاه می‌شود؛ تلاشی نافرجام برای تکرار «سکوت بره‌ها»

فیلم Night Hunter اثری است که روی کاغذ، تمام مؤلفه‌های لازم برای تبدیل شدن به یک شاهکار ژانر جنایی را دارد، اما در اجرا، جایی میان جاه‌طلبی و کلیشه گرفتار شده است. با این حال، تماشای دوباره‌ی آن در سال ۲۰۲۵، به لطف کاریزمای بازیگرانش، تجربه‌ای نه‌چندان ناخوشایند و حتی سرگرم‌کننده است.

داستان: بازی موش و گربه در یخبندان هنری کویل در اینجا شنل و شمشیر را کنار گذاشته و در نقش کارآگاه «والتر مارشال» ظاهر می‌شود؛ پلیسی خسته و درگیر که رهبری یک نیروی ویژه را بر عهده دارد. داستان با دستگیری زودهنگام یک بیمار روانی به نام «سایمون استالز» (با بازی برندن فلچر) آغاز می‌شود که مظنون به ربودن زنان است. اما دقیقاً مانند فرمولِ آشنای هفت (Se7en) یا سکوت بره‌ها، دستگیری متهم پایان ماجرا نیست، بلکه آغاز یک بازی روانی پیچیده است. فیلمساز تلاش کرده تا با خلق فضایی سرد، تاریک و خفقان‌آور، اتمسفری نوردیک-نوار (Nordic-Noir) ایجاد کند. شهر در محاصره برف و جنایت است و کارآگاهان در هزارتویی از سرنخ‌های دروغین گرفتار شده‌اند.

تیم بازیگری: فراتر از فیلمنامه نقطه‌ی قوت فیلم که باعث شده پس از هفت سال دوباره دیده شود، بدون شک تیم بازیگری آن است:

• هنری کویل: تلاش می‌کند تا تصویری زمینی و آسیب‌پذیر از یک پلیس ارائه دهد. اگرچه گاهی فیلمنامه به او اجازه مانور نمی‌دهد، اما حضورش قاب را پر می‌کند.

• بن کینگزلی: در نقش مایکل کوپر، شخصیتی که خودسرانه عدالت را اجرا می‌کند، وزنه‌ای سنگین برای فیلم است.

• الکساندرا داداریو: در نقش روانشناس پلیس، تلاش می‌کند تعادلی در برابر جنونِ شخصیت منفی ایجاد کند.

چرا منتقدان متنفر بودند و مردم دوست دارند؟ منتقدان در سال ۲۰۱۸ فیلم را به دلیل "قابل پیش‌بینی بودن" و "تقلید ناشیانه از آثار فینچر" کوبیدند. اما برای مخاطب خانگی پارامونت پلاس، Night Hunter یک تریلر استاندارد است که ریتم تندی دارد، پر از پیچش‌های داستانی (Plot Twists) است و هیجان لحظه‌ای را تأمین می‌کند. فیلم شاید از نظر هنری لنگ بزند، اما به‌عنوان یک محصول سرگرم‌کننده برای یک عصر تعطیل، کارش را بلد است. این فیلم یادآوری می‌کند که گاهی مخاطبان به دنبال «سینما» نیستند، بلکه به دنبال ۹۰ دقیقه فرار از واقعیت با چهره‌های آشنا هستند.