چرا «مو به مو» سریالی متفاوت در میان آثار اجتماعی است؟ | نظر یک منتقد سینما

علی جعفری مهر، منتقد سینما، در یادداشتی به بررسی سریال «مو به مو» تازه‌ترین ساخته پرویز شهبازی پرداخته و این اثر را ادامه منطقی جهان فکری و اجتماعی این فیلمساز دانسته است؛ جهانی که سال‌هاست با تمرکز بر نسل جوان، روابط انسانی و بحران‌های هویتی شناخته می‌شود.

به اعتقاد این منتقد، پرویز شهبازی در آثارش همواره از روایت‌های پرزرق‌وبرق و کلیشه‌ای فاصله گرفته و به جای آن، زندگی روزمره آدم‌هایی را به تصویر کشیده که در موقعیت‌های مبهم و تصمیم‌های دشوار قرار دارند. شخصیت‌های آثار او معمولاً نه قهرمان‌اند و نه ضدقهرمان؛ بلکه انسان‌هایی معمولی با تردیدها، ترس‌ها و انتخاب‌هایی که آینده‌شان را رقم می‌زند.

جعفری مهر تأکید می‌کند که سینمای شهبازی بیش از آن‌که بر حادثه و اتفاق بیرونی تکیه داشته باشد، بر روابط انسانی و لایه‌های روانی شخصیت‌ها بنا شده است. دیالوگ‌های ساده، فضاسازی واقع‌گرا و پرهیز از اغراق، از ویژگی‌هایی است که باعث شده آثار او برای مخاطب باورپذیر و قابل لمس باشند. همین نگاه، شهبازی را به فیلمسازی تبدیل کرده که بدون اتکا به ستاره‌محوری، توانسته بازیگران جوان بسیاری را به سینمای ایران معرفی کند.

سریال «مو به مو» به‌عنوان نخستین تجربه شهبازی در قالب سریالی، دقیقاً در امتداد همین مسیر حرکت می‌کند. این سریال با تمرکز بر موقعیت‌های خاکستری و انتخاب‌های به‌ظاهر ساده اما تعیین‌کننده، روایت خود را پیش می‌برد و مخاطب را درگیر قضاوت و تحلیل می‌کند. تصمیم‌هایی که در «مو به مو» گرفته می‌شود، گاه کوچک به نظر می‌رسند، اما پیامدهای آن‌ها مسیر زندگی شخصیت‌ها را دگرگون می‌کند.

در این یادداشت آمده است که «مو به مو» با ریتمی حساب‌شده، دیالوگ‌های کنترل‌شده و فضایی نزدیک به واقعیت اجتماعی، از شعارزدگی فاصله می‌گیرد و به لایه‌های پنهان مناسبات انسانی، مسئولیت فردی و فشارهای اقتصادی نزدیک می‌شود. سریالی که نه پاسخ قطعی می‌دهد و نه قضاوت نهایی را تحمیل می‌کند، بلکه تماشاگر را به مشارکت در روایت دعوت می‌کند.

جعفری مهر در پایان یادداشت خود، «مو به مو» را اثری می‌داند که با وجود ورود به مدیوم سریال، همچنان امضای آشنای پرویز شهبازی را حفظ کرده است؛ امضایی مبتنی بر صداقت، مکث، مشاهده و اعتماد به شعور مخاطب.

منبع: ایلنا