روایت تکان‌دهنده مرضیه برومند از مرگ بهرام بیضایی و یک همزمانی عجیب

مرضیه برومند با ابراز اندوه از درگذشت بهرام بیضایی، نگاه متفاوتی به این فقدان بزرگ داشت و تأکید کرد که مرگ، نه پایان راه این هنرمند برجسته، بلکه گسترش حضور و تأثیر او در فرهنگ ایران است. این کارگردان و بازیگر شناخته‌شده سینما و تئاتر، از همزمانی شگفت‌انگیز تولد و درگذشت بهرام بیضایی با سالروز فوت اکبر رادی به‌عنوان اتفاقی غریب و تأمل‌برانگیز یاد کرد.

برومند که سابقه همکاری نزدیک با بهرام بیضایی را دارد، در گفت‌وگویی با ایسنا گفت: بهترین شکل سوگواری برای بیضایی این نیست که فقط اندوهگین باشیم، بلکه باید آثار او را دوباره بخوانیم، بازبینی کنیم و مسیر فکری و هنری‌اش را مرور کنیم؛ مسیری که بخش مهمی از تاریخ تئاتر و سینمای ایران را شکل داده است.

بزرگان می‌روند، اما بذرشان می‌ماند

او با اشاره به نقش بی‌بدیل بیضایی در پاسداشت زبان فارسی و هویت فرهنگی ایران افزود: بزرگان و متفکران از میان ما می‌روند، اما نسلی تازه جای آن‌ها را می‌گیرد؛ نسلی که ریشه‌ها و بذرهایش به‌واسطه حضور همین بزرگان کاشته شده است، حتی اگر امروز به دلیل شرایط جامعه چندان دیده نشود.

خاطره‌ای عجیب از تولد بیضایی و مرگ اکبر رادی

مرضیه برومند سپس خاطره‌ای تأثیرگذار از تولد ۶۹ سالگی بهرام بیضایی روایت کرد؛ روزی که تمرین نمایشنامه «افرا» در تالار وحدت جریان داشت و گروه قصد داشتند جشن کوچکی برای تولد او برگزار کنند، اما ناگهان خبر درگذشت اکبر رادی رسید.

او گفت: آقای بیضایی به‌شدت منقلب شد و با صدای بلند گریه می‌کرد. همه ما تحت تأثیر اشک‌های او بودیم. عزاداری بیش از یک ساعت ادامه داشت تا اینکه یکی از بچه‌ها پرسید با جشن تولد چه کنیم. من تلاش کردم با صحبت‌هایی آرامش‌بخش، او را به این نکته برسانم که آثار اکبر رادی زنده‌اند و امروز هم روز تولد خودش است.

برومند ادامه داد: در نهایت فضا تغییر کرد، کیک تولد آورده شد، آقای بیضایی شمع‌هایش را فوت کرد و لبخند زد. حالا بعد از ۱۸ سال، اینکه او دقیقاً در همان روزی از دنیا برود که هم تولد خودش بود و هم سالروز درگذشت اکبر رادی، برایم بسیار عجیب و غریب است.

روح هنرمند در آثارش زنده می‌ماند

این هنرمند باسابقه تأکید کرد: ما خوش‌شانس بودیم که در کنار بزرگانی چون بهرام بیضایی، اکبر رادی، عزت‌الله انتظامی، داود رشیدی و جعفر والی زندگی کردیم و از آن‌ها آموختیم. جسمشان می‌رود، اما روحشان در آثارشان زنده است و همچنان بر فرهنگ و هنر ما تأثیر می‌گذارد.

او افزود: بهترین ادای احترام به بیضایی این است که آثارش را دوباره بخوانیم. همه این نوشته‌ها و نمایشنامه‌ها، درس‌های ما هستند؛ درس‌هایی که نباید فراموش شوند.

حسرت دوری بیضایی از ایران

برومند با اشاره به سال‌های حضور بیضایی در خارج از کشور گفت: همیشه ناراحت بودم که چرا او در ایران نیست. ما به وجودش نیاز داشتیم، حتی اگر کار تازه‌ای تولید نمی‌کرد، حضورش می‌توانست راهگشا باشد. حالا احساس می‌کنم او دیگر فقط در استنفورد نیست؛ او در ایران هم حضور دارد و وجهی وسیع‌تر پیدا کرده است.

اشک نریزیم، شکر کنیم

او در پایان گفت: اشک‌هایی که آقای بیضایی برای اکبر رادی ریخت، هنوز در ذهنم مانده، اما امروز می‌گویم برای بیضایی اشک نریزیم؛ برای خودمان اشک بریزیم. در روز تولدش شکر کنیم که به دنیا آمد، هم‌عصر او بودیم و آثار ارزشمند بسیاری از خود به‌جا گذاشت.

منبع: ایسنا