مارسل اوفولس مستندساز برنده اسکار درگذشت

مارسل اوفولس (Marcel Ophuls)، مستندساز تحسین‌شده و برنده جایزه اسکار (Oscar)، که با فیلم تأثیرگذار و بحث‌برانگیز «اندوه و ترحم» (The Sorrow and the Pity / Le Chagrin et la Pitié) به شهرت جهانی رسید، در سن ۹۷ سالگی درگذشت. خبر درگذشت او توسط نوه‌اش، آندریاس-بنجامین سیفرت (Andreas-Benjamin Seyfert)، به نیویورک تایمز (New York Times) اعلام شده است.

میراث «اندوه و ترحم» و دیگر آثار تکان‌دهنده

اوفولس، فرزند ماکس اوفولس (Max Ophuls) کارگردان نامدار، اغلب ادعا می‌کرد که علی‌رغم علاقه‌اش به ساخت فیلم‌های موزیکال و عاشقانه، زندانی موفقیت خود در عرصه مستند شده است. «اندوه و ترحم»، مستند ۴.۵ ساعته او درباره همدستی فرانسوی‌ها با اشغالگران نازی در جنگ جهانی دوم، جایگاه فیلم مستند را در افکار عمومی ارتقا داد. از دیگر آثار برجسته او می‌توان به «هتل ترمینوس: زندگی و روزگار کلاوس باربی» (Hotel Terminus: The Life and Times of Klaus Barbie) اشاره کرد که در سال ۱۹۸۸ (۱۳۶۶-۱۳۶۷ شمسی) جایزه اسکار بهترین مستند را برای او به ارمغان آورد و به جنایتکار جنگی نازی، کلاوس باربی (Klaus Barbie)، می‌پرداخت. «حافظه عدالت» (The Memory of Justice) (۱۹۷۶ / ۱۳۵۴-۱۳۵۵ شمسی) درباره دادگاه‌های نورنبرگ (Nuremberg)، و «حسی از فقدان» (A Sense of Loss) (۱۹۷۲ / ۱۳۵۰-۱۳۵۱ شمسی) درباره درگیری‌های ایرلند شمالی، از دیگر کارهای مهم او هستند. سبک اوفولس شامل استفاده از تصاویر آرشیوی و مصاحبه‌های عمیق و اغلب طولانی برای بررسی مسائل پیچیده بود.

زندگی و مسیر حرفه‌ای

مارسل اوفولس (با نام خانوادگی اصلی اوپنهایمر) در فرانکفورت آم ماین (Frankfurt am Main) به دنیا آمد و پس از به قدرت رسیدن هیتلر (Hitler) در سال ۱۹۳۳ (۱۳۱۱-۱۳۱۲ شمسی)، ابتدا به فرانسه و سپس در سال ۱۹۴۰ (۱۳۱۸-۱۳۱۹ شمسی) به آمریکا گریخت. او پس از تحصیل و تجربیات اولیه به عنوان دستیار کارگردانانی چون جان هیوستون (John Huston)، به ساخت مستند روی آورد. مستند «مونیخ یا صلح در زمان ما» (Munich or Peace in Our Time) (۱۹۶۷ / ۱۳۴۵-۱۳۴۶ شمسی) و فیلمی در حمایت از شورش‌های دانشجویی ۱۹۶۸ پاریس، منجر به اخراج او از تلویزیون دولتی فرانسه (ORTF) شد.

تقدیرها و سال‌های پایانی

اوفولس در سال ۱۹۹۱ (۱۳۶۹-۱۳۷۰ شمسی) بورسیه بنیاد مک‌آرتور (MacArthur Foundation Fellowship) را دریافت کرد. از آثار متاخر او می‌توان به «شاهدان جنگ» (Veillees d’armes) (۱۹۹۴ / ۱۳۷۲-۱۳۷۳ شمسی) درباره تاریخ روزنامه‌نگاری جنگ و «یک مسافر» (Un Voyageur) (۲۰۱۲ / ۱۳۹۰-۱۳۹۱ شمسی)، یک خودنگاره، اشاره کرد.

منبع: ورایتی