کالبدشکافی حماسه اینفینیتی؛ تحلیل ساختاری و رتبه‌بندی کیفی چهار فیلم «انتقام‌جویان»
-
فرنچایز «انتقام‌جویان» (The Avengers) نه تنها ستون فقرات دنیای سینمایی مارول (MCU) است، بلکه الگوی تجاری هالیوود در دهه گذشته را شکل داده است. با این حال، نگاهی دقیق‌تر به ساختار دراماتیک و فنی چهار فیلم اصلی این سری، تفاوت‌های آشکاری را در کیفیت اجرا نشان می‌دهد. گزارش اخیر، با عبور از هیاهوی گیشه، این آثار را بر اساس مولفه‌های سینمایی رتبه‌بندی کرده است.
لیست تحلیلی زیر، نقاط قوت و ضعف هر اثر را در مقایسه با یکدیگر برجسته می‌کند:
رتبه ۴: انتقام‌جویان: عصر اولتران (Avengers: Age of Ultron - 2015)
این فیلم قربانی جاه‌طلبی‌های استودیو برای گسترش جهان داستانی شد. جاس ویدون مجبور بود خطوط داستانی متعددی را برای فاز سوم مارول معرفی کند که باعث آشفتگی روایت شد. عدم توسعه کافی شخصیت شرور (اولتران) نسبت به کمیک‌ها، پاشنه آشیل اصلی این اثر بود.
رتبه ۳: انتقام‌جویان: پایان بازی (Avengers: Endgame - 2019)
از منظر فنی، «پایان بازی» یک دستاورد لجستیکی عظیم است، اما از منظر فیلمنامه، وابستگی بیش از حد به مکانیک «سفر در زمان» و پرده دومِ کند (Slow-burn) که بر تروما تمرکز داشت، آن را در جایگاهی پایین‌تر از شاهکار قبلی برادران روسو قرار می‌دهد. این فیلم بیشتر یک "تجربه احساسی" بود تا یک اکشن منسجم.
رتبه ۲: انتقام‌جویان (The Avengers - 2012)
اهمیت تاریخی این فیلم غیرقابل انکار است. ایجاد تعادل بین کاراکترهایی با لحن‌های متفاوت (مثل ثور شکسپیری و تونی استارک مدرن) کاری غیرممکن بود که به بهترین شکل انجام شد. این فیلم بنچمارک (معیار سنجش) ژانر ابرقهرمانی باقی مانده است.
رتبه ۱: انتقام‌جویان: جنگ بی‌نهایت (Avengers: Infinity War - 2018)
این فیلم به درستی در صدر قرار دارد زیرا تنها فیلمی است که در آن «آنتاگونیست» (تانوس) عملاً «پروتاگونیست» داستان است. ساختار روایی فشرده، اکشن بدون توقف و پایان‌بندی تراژیک، آن را به «امپراتوری ضربه می‌زند»ِ نسل جدید تبدیل کرد. موفقیت «پایان بازی» نیز تماماً مدیون کاشتِ دراماتیک قدرتمندی بود که در این فیلم انجام شد.
این رده‌بندی ثابت می‌کند که مارول زمانی در اوج است که ریسک می‌کند و به جای فن‌سرویس صرف، بر عمق شخصیت‌پردازی (حتی برای شرورها) تمرکز دارد.
انتقام جویان