رازی که آلن ریکمن را در «هری پاتر» نگه داشت؛ معنای «همیشه»

یادداشت‌های روزانه‌ی آلن ریکمن فاش می‌کند که این بازیگر فقید، در اواسط راه قصد داشته نقش نمادین پروفسور اسنیپ را رها کند. او از روند تولید و کار با بازیگران جوان خسته شده بود، اما جی.کی. رولینگ با فاش کردن یک راز حیاتی درباره‌ی آینده‌ی اسنیپ، او را متقاعد کرد که تا پایان این حماسه‌ی هشت فیلمی بماند؛ رازی که در یک کلمه خلاصه می‌شد: «همیشه».

ریکمن که در سال ۲۰۱۶ (۱۳۹۴) درگذشت، در طول یک دهه فیلمبرداری مجموعه‌ی «هری پاتر» (Harry Potter)، بارها دچار تردید شده بود. او در یادداشت‌های خود از چالش‌های کار در پروژه‌ای چنین عظیم نوشته است. برای مثال، او در طول ساخت فیلم «هری پاتر و زندانی آزکابان» (۲۰۰۴ / ۱۳۸۳) به کارگردانی آلفونسو کوارون، دچار «افسردگی یک روزه‌ی» شدیدی شد و حتی با کوارون بر سر نحوه‌ی کارگردانی بازیگران جوان درگیری لفظی پیدا کرد. او معتقد بود که بازیگران نوجوان فیلم «نیاز به کارگردانی» بیشتری دارند و گاهی اجرای آن‌ها «خام» است.

نقطه‌ی اوج این تردید در سال ۲۰۰۵ (۱۳۸۴)، پیش از شروع فیلم «هری پاتر و محفل ققنوس» رخ داد. ریکمن که در آن زمان به دلیل سرطان تحت درمان بود، به شدت خسته و از نظر خلاقانه «محدود شده» بود. او در خاطراتش نوشت که احساس می‌کند دیگر کافی است و قصد بازگشت ندارد.

اما دلیل اصلی ماندگاری او، یک تماس تلفنی حیاتی با جی.کی. رولینگ بود. رولینگ سال‌ها پیش از انتشار کتاب آخر، تنها برای آلن ریکمن فاش کرد که انگیزه‌ی واقعی اسنیپ چیست؛ اینکه تمام اعمال به ظاهر شرورانه‌ی او، ریشه در عشق عمیق و ابدی‌اش به لیلی پاتر (مادر هری) دارد. این راز به ریکمن اجازه داد تا در تمام این سال‌ها، شخصیتی را بازی کند که هیچ‌کس دیگری در صحنه—حتی کارگردانان—عمق کامل آن را درک نمی‌کرد. این دانش به او کمک کرد تا اسنیپ را نه به عنوان یک معلم بدجنس، بلکه به عنوان پیچیده‌ترین و تراژیک‌ترین قهرمان این مجموعه به تصویر بکشد.

میراثی که او به جا گذاشت، فراتر از یک نقش‌آفرینی ساده بود؛ او به معنای واقعی کلمه، رازدار بزرگ هاگوارتز بود.

رسانه گاردین