بهترین سریال های ورزشی جهان؛ رقابت هایی که نباید از دست دهید
-
اگر زمین بازی فقط جای رقابت‌های نفس‌گیر بود، دنیای سریال ها هرگز این همه قصه برای گفتن نداشت. آنچه سریال ورزشی را از دیگر ژانرها جدا می‌کند، ترکیبی از مبارزه در میدان و جدال‌های درونی است؛ قصه‌هایی که از عرق روی پیشانی قهرمانان شروع می‌شود و به شک‌های خاموش قلبشان می‌رسد.
این مقاله، سفری است به دل بهترین سریال‌هایی که ورزش را نه فقط به عنوان یک رقابت، بلکه به عنوان استعاره‌ای از زندگی تصویر کرده‌اند. از زمین‌های خاکی بسکتبال گرفته تا رینگ‌های پرنور بوکس، از رقابت برادرانه گرفته تا زخم‌های پنهانی که حتی نورافکن‌ها هم نمی‌توانند پنهانشان کنند، هر سریالی که در ادامه معرفی شده، جهانی ساخته که تماشاچی را به وسط میدان پرتاب می‌کند.
لیست بهترین سریال های ورزشی جهان
اینجا قرار است نه فقط درباره امتیازها و پیروزی‌ها، که درباره دل‌های شکسته، امیدهای خاموش و لحظاتی که زندگی شبیه یک مسابقه تمام‌عیار می‌شود حرف بزنیم. عناوین در کنار آلبوم تصاویر و بدون اسپویل در اختیار شما قرار می‌گیرند.
آنجا که صدای برخورد توپ بسکتبال با زمین، شبیه تپش قلب نوجوانی می‌شود، تپه تک‌درخت شروع می‌شود؛ جایی در یک شهر کوچک به نام تری‌هیل، جایی که زندگی، عشق، رقابت و موسیقی با هم گره می‌خورند. این سریال از آنجا آغاز می‌شود که دو برادر ناتنی، لوکاس و نیتن اسکات، که تنها نقطه مشترک‌شان پدری است که یکی را طرد و دیگری را غرق توقع کرده، روی یک زمین بسکتبال رو‌به‌روی هم قرار می‌گیرند.
نیتن، ستاره‌ی مغرور و محبوب مدرسه، و لوکاس، پسری آرام با نگاهی عمیق و ذهنی پر از کتاب و داستان، کم‌کم در مسیرهایی قرار می‌گیرند که نه‌فقط رقابت ورزشی، بلکه زندگی عاطفی و خانوادگی‌شان را هم دربر می‌گیرد. بسکتبال در این داستان فقط یک بازی نیست. بخشی از هویت شخصیت‌هاست، جایی که می‌جنگند، می‌بازند، رشد می‌کنند، و گاهی برای چند لحظه، همه‌چیز را فراموش می‌کنند.
خیلی از صحنه‌های احساسی سریال، در زمین تمرین یا هنگام مسابقه شکل می‌گیرد؛ جایی که حتی سکوها هم رازهای ناگفته‌ای دارند. نکته جالب اینکه جیمز لافرتی، بازیگر نقش نیتن، خودش بسکتبالیست حرفه‌ای بود و صحنه‌های بازی را خودش اجرا می‌کرد. در مقابل، چاد مایکل موری مهارت خاصی در بسکتبال نداشت و در صحنه‌های پیچیده از بدل استفاده شد.
تپه تک‌درخت نه‌تنها یکی از بهترین سریال های ورزشی است، بلکه تصویری کامل از گذر از نوجوانی به بزرگسالی‌ست؛ با تمام دردها، اشک‌ها، و لحظه‌هایی که آدم را شکل می‌دهند.
زیر آسمان دودآلود لندن و میان کوچه‌های نمور ایست اند، مشت‌هایی فرود می‌آید که نه برای قهرمانی، بلکه برای زنده ماندن است. هزار ضربه از همان ضربه‌ی اولش، به ما نشان می‌دهد که گاهی برای ایستادن روی پاهای خودت، باید هزار بار زمین بخوری.
داستان درباره حزقیا مسکو و الک مونرو است؛ دو مهاجر جامائیکایی که در دل شهری بی‌رحم به دنبال جایی برای نفس کشیدن می‌گردند. آن‌ها قدم به دنیای بوکس زیرزمینی می‌گذارند، جایی که مشت‌ها قانون‌اند و آدم‌ها قیمت دارند. همزمان، با یکی از خطرناک‌ترین سندیکاهای زنانه تاریخ انگلستان به نام چهل فیل روبه‌رو می‌شوند؛ گروهی از زنان خلافکار که در زمانه‌ای مردانه، قواعد بازی را به نفع خودشان می‌نویسند. شخصیت‌ها از دل تاریخ بیرون کشیده شده‌اند؛ مثل شوگر گودسون، بوکسور واقعی ویکتوریایی که تنها با یک چشم می‌جنگید، یا مری کار، زنی که دزدی را با ظرافت تبدیل به یک صنعت کرده بود.
استیون نایت، خالق پیکی بلایندرز، این بار با فضای خشن‌تری بازگشته و تصویر تازه‌ای از لندن ویکتوریایی خلق کرده؛ جایی که مشت زدن، آخرین راه برای فریاد زدن است. تمرین‌های فیزیکی سنگین بازیگران، همکاری با مورخان متخصص و وفاداری به واقعیت، باعث شده این سریال در میان سریال های ورزشی رزمی جایگاهی ویژه پیدا کند.
دنیای فوتبال، فقط زمین سبزی نیست که در آن گل می‌زنند یا می‌بازند، بلکه جایی می‌شود برای یاد گرفتن مهربانی، رفاقت و حتی شکست خوردن با لبخند. تد لاسو جایی است که فوتبال دست‌مایه‌ای می‌شود برای حرف زدن درباره زندگی، دل، و تمام آن چیزهایی که نمی‌شود در جدول امتیازها اندازه گرفت.
ماجرا از جایی شروع می‌شود که تد لاسو، مربی فوتبال آمریکایی خوش‌بین و بی‌تجربه، پا به لیگ برتر انگلستان می‌گذارد تا تیمی را هدایت کند. اما چیزی که تد به تیم می‌دهد نه تاکتیک‌های پیشرفته، بلکه امید است. نگاهی که آرام‌آرام در قلب بازیکنان، مدیران، و حتی تماشاگران سختگیر انگلیسی ریشه می‌دواند.
تد لاسو یکی از آن سریال های فوتبالی است که خیلی زود فراتر از ژانر خودش می‌رود. به‌جای درگیر شدن صرف با نتایج مسابقه‌ها، روی روابط انسانی، رهبری با دل، و عبور از بحران‌های روحی تمرکز می‌کند. پشت صحنه سریال هم پر از داستان‌های جالب است؛ مثلا تد لاسو ابتدا برای چند تبلیغ تلویزیونی ساخته شد و حالا یکی از پرافتخارترین سریال های فوتبالی خارجی شده که رکورد جوایز امی را هم جابه‌جا کرده است. از الهام گرفتن از مربیان واقعی مثل یورگن کلوپ گرفته تا انتخاب بازیگرانی که واقعاً فوتبالی بلدند، همه چیز در این سریال هوشمندانه چیده شده است.
بعضی جنگ‌ها حتی بعد از گذشت سه دهه هم تمام نمی‌شوند، مخصوصا وقتی مبارزه نه روی سکو، که در دل آدم‌ها ادامه داشته باشد. کبرا کای مثل مشت ناگهانی وسط زندگی آرام است، بیدارباشی که نشان می‌دهد قهرمان و ضدقهرمان همیشه فقط در قصه‌ها از هم جدا می‌شوند.
سریال درست ۳۴ سال بعد از مسابقه معروف دنیل لاروسو و جانی لارنس شروع می‌شود؛ این بار نه روی تاتامی، بلکه وسط بحران‌های میانسالی، پدرانگی، شکست و آرزوی جبران. جانی، همان رقیب شکست‌خورده، با باز کردن دوباره دوجوی کبرا کای، گذشته را از خواب بیدار می‌کند و در دل نوجوان‌هایی که بین فشار، قلدری و آرزوهایشان گیر کرده‌اند، جرقه‌های تازه‌ای می‌زند. جالب اینجاست که داستان از زاویه دید جانی روایت می‌شود، کسی که زمانی ضدقهرمان بود و حالا با زخم‌ها و آرزوهایش آشنا می‌شویم.
کبرا کای از آن سریال های انگیزشی ورزشی است که فقط به کاراته و مبارزه نمی‌پردازد؛ درباره دومین شانس‌ها، فرار از قضاوت‌ها و ساختن دوباره خودت حرف می‌زند. استفاده هوشمندانه از فیلم‌های آرشیوی، بازگشت وسایل خاطره‌انگیز مثل هدبند میاگی و ماشین زرد دنیل، و حتی جزئیاتی مثل الهام گرفتن حرکات مبارزه‌ای از رقص، به سریال رنگی از عشق به اصل ماجرا داده است.
زرق و برق زمین بازی شاید فقط نود دقیقه طول بکشد، اما حساب و کتاب پشت آن، یک عمر ادامه دارد. فوتبالیست‌ها از همان قاب اول، ما را به پشت پرده دنیایی می‌برد که در آن موفقیت با چک‌های میلیون دلاری سنجیده می‌شود و سقوط، گاهی بی‌صدا و ناگهانی است.
در قلب این سریال ورزشی، اسپنسر استراسمور ایستاده؛ قهرمان بازنشسته‌ای با شانه‌های آسیب‌دیده و قلبی که هنوز برای بازی تند می‌زند. دواین جانسون، با تمام کاریزمایش، روح اسپنسر را به تصویر می‌کشد؛ مردی که تلاش می‌کند از مسیر جدیدی قهرمان بماند، این‌بار در دنیای بی‌رحم تجارت و مدیریت مالی ورزشکاران. در کنار او شخصیت‌هایی مثل ریکی جرت، چارلز گرین و ورنون لیتلفیلد به خوبی تنش‌ها و وسوسه‌های زندگی ستاره‌های ورزشی را به تصویر می‌کشند.
فوتبالیست‌ها از آن سریال های ورزشی است که فقط به تمرین و بازی محدود نمی‌شود. سریال با نشان دادن اعتیاد، فشار روانی، سقوط‌های خاموش و تلاش‌های بی‌پایان برای حفظ هویت، داستان‌هایی واقعی‌تر و دردناک‌تر از هر مسابقه‌ای روایت می‌کند. نکته جذاب اینکه حضور چهره‌های واقعی NFL، از آنتونیو براون تا استفن کری، فضای داستان را حسابی واقعی کرده و شور و هیجان خاصی به سریال داده است.
با تهیه‌کنندگی نام‌های بزرگی مثل مارک والبرگ و حضور پررنگ جانسون، سریال موفق شد در جوایز مختلف بدرخشد و تبدیل به یکی از شاخص‌ترین آثار HBO در ژانر ورزشی شود.
گاهی وقت‌ها برای پیروزی لازم نیست توپ را توی سبد بندازی، باید دنیا را قانع کنی که جای تو روی نیمکت مدیران است، نه سکوهای تماشاچی. در حال اجرا با همین ایده جسورانه شروع می‌شود؛ داستان زنی به نام آیلا گوردون که به جای کتانی‌های بسکتبال، با کفش‌های پاشنه‌دارش قدم به زمین بازی می‌گذارد.
کیت هادسون با همان لبخند آشنا و چشم‌های پرشور، آیلا را جان می‌دهد؛ زنی که ناگهان مسئولیت تیم حرفه‌ای بسکتبال لس آنجلس ویوز را در دست می‌گیرد، جایی که همه منتظرند او زمین بخورد. اما آیلا آمده تا قوانین بازی را عوض کند، درست مثل جینی باس که سال‌ها پیش در دنیای واقعی با ریاست لیکرز همه را شگفت‌زده کرد. سریال با طنزی تیز و لحنی گرم، دنیای پر رقابت تجارت ورزش را نشان می‌دهد، جایی که رسوایی‌ها، جاه‌طلبی و جنگ قدرت مثل نبردهای داخل زمین، نفس‌گیرند.
در حال اجرا از آن سریال های انگیزشی ورزشی است که بدون تکیه بر صحنه‌های اکشن یا مسابقه‌های هیجان‌انگیز، باز هم ضربان قلبت را بالا می‌برد. پشت صحنه هم پر از نکته‌های بامزه است؛ مثلاً ورزشگاهی که تیم ویوز در آن بازی می‌کند، در واقع تصویری ویرایش شده از OVO Hydro اسکاتلند است یا اینکه الهام از زندگی واقعی جینی باس، جان تازه‌ای به روایت داده.
در دل رینگ‌های خاکی و نورهای زرد کم‌رمق، جایی که قهرمان و ضدقهرمان فقط چند سانت با هم فاصله دارند، هیلز شروع می‌شود؛ قصه‌ای درباره مبارزه‌هایی که خیلی وقت‌ها نه در میدان، بلکه در دل آدم‌ها در جریان است.
سریال داستان جک و ایس اسپید را روایت می‌کند؛ دو برادری که بعد از مرگ پدرشان باید همزمان با هم کشتی بگیرند و با هم بجنگند. جک، مغز متفکر پشت داستان‌های لیگ کشتی دافی، روی رینگ نقش هیل را بازی می‌کند، همان آدم بد قصه. برادرش ایس، با همه‌ی لبخندهای کاریزماتیکش، قهرمان محبوب مردم است. اما بیرون از رینگ، مرز بین خوبی و بدی آنقدرها هم روشن نیست. هیلز از آن جنس سریال ورزشی عاشقانه است که عشقش را نه به شکل سنتی، بلکه در تعهد به خانواده، آرزوها و رویای ساختن چیزی ماندگار نشان می‌دهد.
سریال فقط درباره کشتی نیست؛ درباره نوشتن قصه‌هاست، درباره اینکه چطور قهرمانان ساخته می‌شوند و چطور می‌شود با زخم‌ها ادامه داد. حضور بازیگرانی مثل استیون امل که خودش برای ایفای بهتر نقش، آسیب جدی دید، و ستاره‌هایی مثل سی‌ام پانک که با تمام شور کشتی روی صحنه ظاهر می‌شوند، جان تازه‌ای به داستان داده. حتی کریستال، شخصیت جوان و مصممی که می‌خواهد سقف‌های شیشه‌ای دنیای کشتی را بشکند، از قوی‌ترین بخش‌های قصه است.
در دل یک شهر کوچک که همه چیزش با جمعه شب‌ها و نورافکن‌های زمین فوتبال تعریف می‌شود، جمعه شب‌های روشن اتفاق می‌افتد؛ داستانی که ثابت می‌کند گاهی امید، شجاعت و شکست، همه در یک پاس بلند خلاصه می‌شوند.
این سریال، قصه مربی اریک تیلور و تیم فوتبال دبیرستان دیلون پنترز را روایت می‌کند، جایی که یک بازی می‌تواند آرزوهای یک نسل را بسازد یا بشکند. اما جمعه شب‌های روشن خیلی فراتر از یک داستان ورزشی ساده است. اینجا با خانواده‌هایی روبه‌رو می‌شویم که با عشق، فقر، اعتیاد و فشارهای سنگین جامعه دست و پنجه نرم می‌کنند. جایی که هر برد و باخت، باری روی شانه‌های بازیکنان جوان می‌گذارد و هر نورافکنی، گاهی زخمی را روشن می‌کند که دوست داشتند پنهان بماند.
از سبک فیلمبرداری مستندگونه‌اش که ما را درست وسط زمین فوتبال یا آشپزخانه‌های ساده تگزاسی می‌نشاند، تا شخصیت‌های چندلایه و ملموسش، همه چیز در این سریال فریاد می‌زند که زندگی واقعی هیچ‌وقت فقط درباره بردن نیست. کایل چندلر و کانی بریتون، در نقش مربی و همسرش، با بازی‌های درخشان‌شان ستون این داستان پر از عشق و مبارزه هستند.
جمعه شب‌های روشن یکی از همان سریال های ورزشی است که هم منتقدان را تسخیر کرد و هم تماشاگرانی که دنبال قصه‌ای انسانی بودند. جایزه‌های معتبری مثل امی و پیبادی تنها بخشی از دستاوردهایش است.
پشت درهای بسته خانه‌هایی که از دور آرام به نظر می‌رسند، داستان‌هایی جریان دارد که از تاریک‌ترین قصه‌های جنایی هم پیچیده‌ترند. پاکسازی با همین حال و هوا آغاز می‌شود؛ جایی که زندگی یک مادر معمولی با گذشته‌ای که هر لحظه ممکن است از زیر خاکستر بیرون بزند، تبدیل به یک میدان مین می‌شود.
این سریال، محصول سال ۲۰۲۲ کره جنوبی، روایتگر زندگی یک مادر است که گذشته‌اش مثل سایه‌ای سمج دنبالش می‌کند و ناگهان او را در میانه یک بازی مرگبار قرار می‌دهد. جین مین سو، کارگردان سریال، با دقتی تحسین‌برانگیز فضای خفقان‌آور داستان را ساخته؛ طوری که هر نما بوی راز و خطر می‌دهد. از بازی‌های حساب‌شده آقای یون کیونگ هو و یوم جونگ آه گرفته تا لوکیشن‌های با رنگ‌های سرد و خاموش، همه چیز انگار با وسواس چیده شده تا این دنیای نیمه واقعی، نیمه کابوس‌وار را جان بدهد.
پاکسازی با اینکه در ظاهر یک درام جنایی است، زیرپوستی مسائل سنگینی مثل نقش‌های خانوادگی، گناه‌های گذشته و شکنندگی مرزهای اخلاقی را کاوش می‌کند. این اثر در لیست سریال های ورزشی کره ای شاید به چشم نیاید، اما به طرز جالبی، روحیه مبارزه، مقاومت و ایستادگی در برابر مشکلات، همان چیزی است که آن را به نوعی ورزشی هم می‌کند؛ یک مسابقه نابرابر میان گذشته و آینده.
زندگی مشت‌هایی می‌زند که هیچ رینگی برایش ساخته نشده. بوکسور دوست داشتنی من دقیقاً از همین نقطه شروع می‌کند؛ جایی که مبارزه واقعی نه با حریف روبرو، که با خودت است.
این سریال ورزشی کره‌ای محصول ۲۰۲۳، داستان لی کوون سوک را روایت می‌کند؛ نابغه‌ای در دنیای بوکس که در اوج جوانی و شهرت، ناگهان ناپدید می‌شود. سال‌ها بعد، وقتی آرامشش در قالب معلمی ساده در مهدکودک شکل گرفته، گذشته مثل یک مشت غافلگیرکننده دوباره به صورتش فرود می‌آید. کیم ته یونگ، مدیربرنامه‌ای سرد و مصمم، با چهره‌ای شبیه کسانی که با لبخند هم معامله می‌کنند، وارد زندگی‌اش می‌شود و همه چیز را زیر و رو می‌کند.
بازی فوق‌العاده کیم سو هه که برای این نقش نامزد بهترین بازیگر زن در جوایز KBS شد، و اجرای حساب‌شده لی سانگ یئوب که جایزه محبوب‌ترین بازیگر مرد را گرفت، از نقاط قوت سریال است. بر اساس رمان چو جونگ نام، سریال با امتیاز معقول و بازخورد مثبت توانست خودش را بین کارهای متفاوت سال جا بیندازد.
سخن پایانیورزش فقط به خط پایان و جام قهرمانی ختم نمی‌شود، درست همان‌طور که سریال های ورزشی چیزی فراتر از ضربه‌های پرقدرت یا فریادهای روی نیمکت هستند. این دنیاها، چه در زمین‌های خیس فوتبال و چه روی رینگ‌های بوکس، پر از قصه‌هایی‌اند که از شکست‌ها قهرمان می‌سازند و از لحظه‌های خاموش پیروزی می‌آفرینند.
در این سفر کوتاه، دیدیم چطور هر سریال ورزشی با روایت‌های پرشور و شخصیت‌های به‌یادماندنی، دل بیننده را تسخیر می‌کند و گاهی حتی بیشتر از یک مسابقه واقعی، نفس را در سینه حبس نگه می‌دارد. این آثار به ما یادآوری می‌کنند که مهم نیست چند بار زمین بخوریم، مهم این است که همچنان با چشم‌های باز و قلبی پرامید به بازی زندگی ادامه بدهیم. مسابقه هنوز تمام نشده، قصه‌ها همچنان ادامه دارند.